Chwalić Cię będę, Panie, całym sercem moim,
opowiem wszystkie cudowne Twe dzieła.
Cieszyć się będę i radować Tobą,
Psalm będę śpiewać na cześć Twego imienia, o Najwyższy.
(Ps 9,2–3)
Psalm 99 (98) /wg BT wyd. 4/
1 Pan króluje: drżą narody;
zasiada na cherubach: a ziemia się trzęsie.
2 Wielki jest Pan na Syjonie
i wyniesiony ponad wszystkie ludy.
3 Niech wielbią imię Twoje
wielkie i straszliwe:
ono jest święte.
4 Królem jest Potężny, co kocha sprawiedliwość.
Ty ustanowiłeś to, co jest słuszne,
prawo i sprawiedliwość w Jakubie
Ty ustanowiłeś.
5 Wysławiajcie Pana, Boga naszego,
oddajcie pokłon u podnóżka stóp Jego:
On jest święty.
6 Wśród Jego kapłanów są Mojżesz i Aaron,
i Samuel wśród tych, co wzywali Jego imienia:
wzywali Pana,
On ich wysłuchiwał.
7 Przemawiał do nich w słupie obłoku:
słyszeli Jego zlecenia i przykazania, które im nadał;
8 Panie, Boże nasz, Ty ich wysłuchiwałeś,
byłeś dla nich Bogiem przebaczającym,
ale brałeś odwet za ich występki.
9 Wysławiajcie Pana, Boga naszego,
oddajcie pokłon przed świętą Jego górą:
bo Pan, Bóg nasz, jest święty.
Pan króluje: drżą narody. Dlaczego królewski majestat Boga, panującego na Syjonie, budzi lęk narodów? Dlaczego Jego imię jest dla nich nie tylko wielkie i święte, ale i „straszliwe”? To dlatego, że czciły one i służyły bożkom. Teraz zostały wezwane do oddania czci Bogu, do uznania Jego panowania nad sobą, do uznania Jego świętości.
On jest święty. W psalmie 99 wezwanie do uwielbienia Boga umotywowane jest Jego świętością. I tak jest trzy razy, co przywołuje na myśl znaną aklamację „Święty, święty, święty” chóru Serafinów z Izajaszowej wizji Boga (zob. Iz 6,2n), używaną w liturgii eucharystycznej. Trzykroć święty, czyli „najświętszy”. Pierwsze wezwanie psalmu 99 skierowane jest do narodów i podkreśla świętość Bożego imienia. Dwa następne skierowane są do ludu Izraela i zachęcają do oddania pokłonu Panu jako królowi Izraela.
Potężny, co kocha sprawiedliwość. Bóg jest potężnym królem, a Jego rządy są sprawiedliwe. On zapewnia bezpieczne i szczęśliwie życie swego ludu. Zawierając przymierze, przekazał Izraelowi prawo i sam stoi na jego straży. Zamiary i decyzje Pana są słuszne. Przez wybranych ludzi pouczał lud Izraela, karał ich występki, i przebaczał, gdy zwracali się do niego ze skruchą wyznając swoje winy.
Najświętszy Boże, niech wszystkie narody ziemi cieszą się pokojem w Twoim królestwie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Michał Baranowski OFMConv
O autorze
o. dr Michał Baranowski OFMConv (ur. 04.02.1964 r. w Lęborku) jest biblistą specjalizującym się w egzegezie Starego Testamentu. Bardzo leży mu na sercu, by Słowo Boże docierało do tych, którzy go pragną i potrzebują. Z tego powodu angażował się w pracę formacyjną z nauczycielami, nowicjuszami (jako mistrz nowicjatu), klerykami swego zakonu (przez wiele lat był wykładowcą i rektorem seminarium w Łodzi-Łagiewnikach) i studentami teologii (jest wykładowcą UKSW). Obecnie łączy pracę dydaktyczną z funkcją duszpasterza akademickiego w Poznaniu.
Jest osobą ujmującą autentyzmem swego życia, prostotą i bezpośredniością w kontaktach, subtelnością. Mądrze i spokojnie potrafi wiele wyjaśnić, powiedzieć o sprawach trudnych tak, że otwiera ich głębię, a nie straszy złożonością. Jest wielkim darem Opatrzności, że zechciał współpracować z BSB i dzielić się z nami swą wiedzą i głębokim przeżyciem Księgi Psalmów.
o. dr hab. Waldemar Linke CP, Wicekanclerz BSB
Poprzednie rozważania:
Komentarze S. M. Judyta Pudełko PDDM