Chwalić Cię będę, Panie, całym sercem moim,
opowiem wszystkie cudowne Twe dzieła.
Cieszyć się będę i radować Tobą,
Psalm będę śpiewać na cześć Twego imienia, o Najwyższy.
(Ps 9,2–3)
Psalm 148 /wg BT wyd. 4/
1 Alleluja.
Chwalcie Pana z niebios,
chwalcie Go na wysokościach!
2 Chwalcie Go, wszyscy Jego aniołowie,
chwalcie Go, wszystkie Jego zastępy!
3 Chwalcie Go, słońce i księżycu,
chwalcie Go, wszystkie gwiazdy świecące.
4 Chwalcie Go, nieba najwyższe
i wody, co są ponad niebem:
5 niech imię Pana wychwalają,
On bowiem nakazał i zostały stworzone,
6 utwierdził je na zawsze, na wieki;
nadał im prawo, które nie przeminie.
7 Chwalcie Pana z ziemi,
potwory i wszystkie morskie głębiny,
8 ogniu i gradzie, śniegu i mgło,
gwałtowny huraganie, co pełnisz Jego słowo,
9 góry i wszelkie pagórki,
drzewa rodzące owoc i wszystkie cedry,
10 dzikie zwierzęta i bydło wszelakie,
to, co się roi na ziemi, i ptactwo skrzydlate,
11 królowie ziemscy i wszystkie narody,
władcy i wszyscy sędziowie na ziemi,
12 młodzieńcy, a także dziewice,
starcy wraz z młodzieżą
13 niech imię Pana wychwalają,
bo tylko Jego imię jest wzniosłe,
majestat Jego góruje nad ziemią i niebem
14 i pomnaża moc swojego ludu.
Pieśń pochwalna dla wszystkich Jego świętych,
synów Izraela – ludu, który Mu jest bliski.
Alleluja.
Alleluja. Chwalcie Pana z niebios. Charakterystyczne dla pieśni pochwalnych (hymnów) wezwanie do wielbienia Boga stanowi w tym psalmie prawie całość utworu. Pierwsze wezwanie (ww.1-5a), które kończy się apostrofą „niech imię Pana wychwalają”, zostało skierowane do aniołów zamieszkujących „w niebiosach” (por. Ps 103,19nn), jak również do stworzeń, które w dziele stworzenia świata zostały umieszczone na sklepieniu niebieskim (słońce, księżyc i gwiazdy). Tym wezwaniem objęte zostały także wody ponad sklepieniem niebieskim (por. Rdz 1,6n). Wszystkie te dzieła są wzywane, aby wielbić swego Stwórcę, który je stworzył swym słowem i utwierdził „na zawsze” (w.6). Możemy zauważyć, że hymn w swojej koncepcji wszechświata opiera się zasadniczo na tradycji obecnej w opowiadaniu Księgi Rodzaju 1.
Chwalcie Pana z ziemi. Druga seria wezwań (ww. 7-13a) obejmuje ziemię, zarówno ląd stały, jak i morskie głębiny, jak też stworzenia tam zamieszkujące oraz zjawiska natury. Rozpoczyna od „potworów” morskich, które na równi z innymi stworzeniami mają wielbić swego Stwórcę. Jego władza ujarzmia bowiem wszelkie ziemskie potęgi. Podobnie ogień, czy huragan, podporządkowane słowu Boga, są zaproszone do wychwalania swego Stwórcy. Następnie wymienione zostały góry i różnego rodzaju drzewa (roślinność) oraz zwierzęta lądowe i ptactwo. Wreszcie wymienieni zostali ludzie, najpierw w kluczu polityczno-społecznym (królowie, sędziowie, wszystkie narody), a potem wieku i stanu (młodzieńcy i dziewczęta, starsi i młodzież). A zatem wszyscy, w olbrzymim chórze wszystkich stworzeń zaproszeni zostali do uczczenia swego Pana. Motywem jest Jego majestat i władza nad całym stworzeniem. Psalm 148, podobnie jak psalm 104, czy „Pieśń Trzech Młodzieńców” (Dn 3,52-90), należy do tzw. „hymnów stworzenia”.
[On] pomnaża moc swojego ludu. Ostatni wiersz tego hymnu odchodzi od uniwersalnej perspektywy i podkreśla szczególną łaskę okazaną przez Stwórcę dla ludu Izraela. Bóg wspierał ten lud, umacniał go, wielokrotnie dawał mu znaki swej bliskości. Dlatego to lud Izraela, jako pierwszy z narodów, poczuwał się do oddania Mu czci, uwielbienia i służenia Mu w imieniu wszystkich narodów i stworzeń. Teraz Kościół łączy przedstawicieli wszystkich narodów we wspólnym uwielbieniu Ojca, który ten świat stworzył, i Syna, w którym wszystko zostało stworzone i odnowione, w mocy Ducha Świętego.
Boże w Trójcy Jedyny, Stwórco świata, wraz z całym Kościołem i wszystkimi stworzeniami uwielbiamy Twoje wzniosłe imię. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
o. Michał Baranowski OFMConv
O autorze
o. dr Michał Baranowski OFMConv (ur. 04.02.1964 r. w Lęborku) jest biblistą specjalizującym się w egzegezie Starego Testamentu. Bardzo leży mu na sercu, by Słowo Boże docierało do tych, którzy go pragną i potrzebują. Z tego powodu angażował się w pracę formacyjną z nauczycielami, nowicjuszami (jako mistrz nowicjatu), klerykami swego zakonu (przez wiele lat był wykładowcą i rektorem seminarium w Łodzi-Łagiewnikach) i studentami teologii (jest wykładowcą UKSW). Obecnie łączy pracę dydaktyczną z funkcją duszpasterza akademickiego w Poznaniu.
Jest osobą ujmującą autentyzmem swego życia, prostotą i bezpośredniością w kontaktach, subtelnością. Mądrze i spokojnie potrafi wiele wyjaśnić, powiedzieć o sprawach trudnych tak, że otwiera ich głębię, a nie straszy złożonością. Jest wielkim darem Opatrzności, że zechciał współpracować z BSB i dzielić się z nami swą wiedzą i głębokim przeżyciem Księgi Psalmów.
o. dr hab. Waldemar Linke CP, Wicekanclerz BSB
Poprzednie rozważania:
Komentarze S. M. Judyta Pudełko PDDM