Chwalić Cię będę, Panie, całym sercem moim,
opowiem wszystkie cudowne Twe dzieła.
Cieszyć się będę i radować Tobą,
Psalm będę śpiewać na cześć Twego imienia, o Najwyższy.
(Ps 9,2–3)
Psalm 146 (145) /wg BT wyd. 4/
1 Alleluja.
Chwal, duszo moja, Pana,
2 chcę chwalić Pana, jak długo żyć będę;
chcę śpiewać Bogu mojemu, póki będę istniał.
3 Nie pokładajcie ufności w książętach
ani w człowieku, u którego nie ma wybawienia.
4 Gdy tchnienie go opuści, wraca do swej ziemi,
wówczas przepadają jego zamiary.
5 Szczęśliwy, komu pomocą jest Bóg Jakuba,
kto ma nadzieję w Panu, Bogu swoim,
6 który stworzył niebo i ziemię,
i morze ze wszystkim, co w nich istnieje.
On wiary dochowuje na wieki,
7 daje prawo uciśnionym
i daje chleb głodnym.
Pan uwalnia jeńców,
8 Pan przywraca wzrok niewidomym,
Pan podnosi pochylonych,
Pan miłuje sprawiedliwych.
9 Pan strzeże przychodniów,
chroni sierotę i wdowę,
lecz na bezdroża kieruje występnych.
10 Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie – przez pokolenia.
Alleluja.
Chwal, duszo moja, Pana. Psalm 146 rozpoczyna się wezwaniem psalmisty skierowanym do samego siebie, aby chwalił Pana. Takie „zaproszenie” jest szczególnie użyteczne w modlitwie indywidualnej. Wewnętrzny dialog pomaga nam przyjąć usłyszane słowo czy wewnętrzne natchnienie. W odpowiedzi pada z ust psalmisty zdecydowane „chcę chwalić”, wzmocnione dodatkowo podkreśleniem stałości w tej modlitwie: „jak długo żyć będę”.
Szczęśliwy, komu pomocą jest Bóg Jakuba. Uwielbienie Boga wypływa z doznawanego szczęścia Jego nieustannej pomocy i ufnej nadziei na wybawienie z każdej trudnej sytuacji. Tytuły
i imię Boga przywołują Jego opiekę nad przodkami i wierność przymierzu. To wyznanie poprzedza przestroga przed pokładaniem ufności w ludziach, nawet tych, którzy wydaje się, że mają władzę
i materialne dobra (w. 3). Ich życie trwa bowiem tylko chwilę, jest ulotne jak tchnienie.
Który stworzył niebo i ziemię. Psalmista opisuje Boga podając motywy do pokładania w Nim nadziei. Jednocześnie są to motywy uwielbienia Pana w dziełach Jego opatrzności. Rozpoczyna od tytułu Stwórcy wszechświata (zob. Ps 104), a kończy na tytule królewskim (zob. Ps 145). Z tych dwóch źródeł wypływa troska Boga o człowieka, a zwłaszcza o lud, z którym zawarł przymierze. Pan zapewnia sprawiedliwy porządek, ujmuje się za pokrzywdzonymi, ubogimi i bezbronnymi, wyzwala
z niewoli, przywraca zdrowie, daje pokarm, oparcie i poczucie bezpieczeństwa.
Kilkakrotnie na początku nowego wezwania pojawia się imię Boże zastąpione tytułem „Pan”. Przychodzi na myśl modlitwa w formie „litanii”, jak ta do Imienia Jezus, czy Serca Jezusowego. Kolejne wezwania ukierunkowują myśl, serce i wolę do uwielbienia i złożenia całej ufności w Panu.
Boże, Stwórco świata i Królu, Tobie niech będzie cześć i chwała za Twoją nieustanną troskę o doczesne życie ludzi i ich wieczne zbawienie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
o. Michał Baranowski OFMConv
O autorze
o. dr Michał Baranowski OFMConv (ur. 04.02.1964 r. w Lęborku) jest biblistą specjalizującym się w egzegezie Starego Testamentu. Bardzo leży mu na sercu, by Słowo Boże docierało do tych, którzy go pragną i potrzebują. Z tego powodu angażował się w pracę formacyjną z nauczycielami, nowicjuszami (jako mistrz nowicjatu), klerykami swego zakonu (przez wiele lat był wykładowcą i rektorem seminarium w Łodzi-Łagiewnikach) i studentami teologii (jest wykładowcą UKSW). Obecnie łączy pracę dydaktyczną z funkcją duszpasterza akademickiego w Poznaniu.
Jest osobą ujmującą autentyzmem swego życia, prostotą i bezpośredniością w kontaktach, subtelnością. Mądrze i spokojnie potrafi wiele wyjaśnić, powiedzieć o sprawach trudnych tak, że otwiera ich głębię, a nie straszy złożonością. Jest wielkim darem Opatrzności, że zechciał współpracować z BSB i dzielić się z nami swą wiedzą i głębokim przeżyciem Księgi Psalmów.
o. dr hab. Waldemar Linke CP, Wicekanclerz BSB
Poprzednie rozważania:
Komentarze S. M. Judyta Pudełko PDDM