Chwalić Cię będę, Panie, całym sercem moim,
opowiem wszystkie cudowne Twe dzieła.
Cieszyć się będę i radować Tobą,
Psalm będę śpiewać na cześć Twego imienia, o Najwyższy.
(Ps 9,2–3)
Psalm 135 (134) /wg BT wyd. 4/
1 Alleluja.
Chwalcie imię Pańskie,
chwalcie, słudzy Pańscy,
2 wy, którzy stoicie w domu Pańskim,
na dziedzińcach daomu Boga naszego.
3 Chwalcie Pana, bo dobry jest Pan,
śpiewajcie Jego imieniu, bo łaskawe.
4 Pan bowiem wybrał sobie Jakuba,
Izraela – na wyłączną swoją własność.
5 Wiem, że Pan jest wielki
i że Pan nasz jest nad wszystkimi bogami.
6 Cokolwiek Panu się spodoba,
to uczyni na niebie i na ziemi,
na morzu i we wszystkich głębinach.
7 Sprowadza chmury z krańców ziemi,
wywołuje deszcz błyskawicami
i dobywa wiatr ze swoich komór.
8 Poraził pierworodnych w Egipcie,
od człowieka aż do bydlęcia.
9 <W tobie, kraju egipski>,
zdziałał znaki i cuda
przeciw faraonowi i wszystkim jego sługom.
10 Poraził wiele narodów
i zgładził królów potężnych:
11 amoryckiego króla Sichona
i Oga, króla Baszanu,
i wszystkich królów kananejskich.
12 A ziemię ich dał w posiadanie,
w posiadanie Izraela, swojego narodu.
13 Twe imię, Panie, trwa na wieki,
Twa pamięć, Panie – z pokolenia w pokolenie.
14 Pan bowiem zapewnia praworządność swojemu ludowi
i lituje się nad swymi sługami.
15 Bożki pogańskie to srebro i złoto,
dzieło rąk ludzkich.
16 Mają usta, ale nie mówią,
mają oczy, ale nie widzą.
17 Mają uszy, ale nie słyszą;
i nie ma oddechu w ich ustach.
18 Podobni są do nich ci, którzy je robią,
i każdy, co w nich ufność pokłada.
19 Domu Izraela, błogosław Pana,
domu Aarona, błogosław Pana!
20 Domu Lewiego, błogosław Pana,
wy, co boicie się Pana, błogosławcie Pana!
21 Niech będzie błogosławiony Pan z Syjonu,
który mieszka w Jeruzalem!
<Alleluja>.
Chwalcie imię Pańskie. Psalm 135 rozpoczyna się typowym dla hymnów zaproszeniem do uwielbienia Boga. Tym razem jest ono skierowane do tych, którzy służą Panu w Jego świątyni. Psalmista ma na myśli cztery grupy (zob. ww.19-20): „dom Izraela” (cały lud Izraela), „dom Aarona” (kapłani), „dom Lewiego” (lewici) i „bojący się Pana” (prozelici). Psalm kończy się zaproszeniem ich wszystkich do „błogosławienia”, czyli wychwalania Pana (por. komentarz do Ps 134,1-2).
Pan bowiem wybrał sobie Jakuba. Wśród motywów uwielbienia wymienia się dobroć
i łaskawość Pana. One objawiły się szczególnie w historii Izraela, ponieważ Pan wybrał go spośród narodów na swoją „szczególną własność” (segullah) i zawarł z nim przymierze (zob. Wj 19,5). Dalej Psalmista wymienia śmierć pierworodnych spośród Egipcjan i ich zwierząt (w.8, por. Wj 11) oraz inne cudowne znaki dokonane przez Pana w Egipcie (w.9). Wspomina także zwycięstwo odniesione nad królami Sichonem i Ogiem, i władcami kananejskimi (w.11), oraz przekazanie ich ziemi Izraelowi (w.12, zob. Lb 21,21-35; 32; Joz 15-19).
Pan nasz jest nad wszystkimi bogami. Pochwała Boga podkreśla Jego władzę nad innymi bóstwami, nad całym stworzonym światem i siłami natury. Bóg może uczynić wszystko, cokolwiek Mu się spodoba. On jest Panem życia i śmierci, czego doświadczył Izrael w wydarzeniach w Egipcie. Wobec niego Bóg objawił się w swej sprawiedliwości i miłosierdziu.
Bożki pogańskie to srebro i złoto. Ten fragment Psalmu 135, w stylu prorockich pouczeń (zob. Iz 44,9-20; Jr 10,3-15), ukazuje bezpodstawność kultu pogańskich bożków, wytworzonych przez ludzi. Figurki bożków są „martwe”, a więc nie mogą „dać życia” ani ich twórcom, ani ich czcicielom. Jedynie Panu można z ufnością zawierzyć swe życie.
Psalm 135 stanowi przykład modlitwy obficie wykorzystującej inne psalmy i biblijne teksty:
w. 1 = Ps 113,1; w. 3a = Ps 136,1; w.3b = Ps 54,8; w.7 = Jr 10,13; ww.10-12 = Ps 136,17-22; w.14 = Pwt 32,36a; ww.15-18 = Ps 115,4-8. Podpowiada zatem i nam taką możliwość. Możemy układać „własne” psalmy skomponowane z wybranych wersetów i dłuższych fragmentów.
Boże Ojcze wszechmogący, Ty jesteś godzien, aby lud Nowego Przymierza odkupiony przez Twego Syna, nieustannie uwielbiał Ciebie i składał Ci dziękczynienie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
o. Michał Baranowski OFMConv
O autorze
o. dr Michał Baranowski OFMConv (ur. 04.02.1964 r. w Lęborku) jest biblistą specjalizującym się w egzegezie Starego Testamentu. Bardzo leży mu na sercu, by Słowo Boże docierało do tych, którzy go pragną i potrzebują. Z tego powodu angażował się w pracę formacyjną z nauczycielami, nowicjuszami (jako mistrz nowicjatu), klerykami swego zakonu (przez wiele lat był wykładowcą i rektorem seminarium w Łodzi-Łagiewnikach) i studentami teologii (jest wykładowcą UKSW). Obecnie łączy pracę dydaktyczną z funkcją duszpasterza akademickiego w Poznaniu.
Jest osobą ujmującą autentyzmem swego życia, prostotą i bezpośredniością w kontaktach, subtelnością. Mądrze i spokojnie potrafi wiele wyjaśnić, powiedzieć o sprawach trudnych tak, że otwiera ich głębię, a nie straszy złożonością. Jest wielkim darem Opatrzności, że zechciał współpracować z BSB i dzielić się z nami swą wiedzą i głębokim przeżyciem Księgi Psalmów.
o. dr hab. Waldemar Linke CP, Wicekanclerz BSB
Poprzednie rozważania:
Komentarze S. M. Judyta Pudełko PDDM