VII Niedziela Wielkanocna (rok A) – Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego

Idźcie więc i pozyskujcie uczniów we wszystkich narodach!

   I czytanie (Dz 1, 1-11)

Łukasz rozpoczyna drugą część swojego dzieła (Łk-Dz) od przypomnienia wydarzeń paschalnych. To są właśnie te wydarzenia: śmierci i zmartwychwstania Jezusa, którymi będzie żył pierwotny Kościół. To wydarzenia, którymi dziś żyje Kościół. A jednak, „czemu stoicie       i wpatrujecie się w niebo?” Odejście Jezusa do Ojca pogłębia i wyjaśnia sens Jego Paschy na ziemi. Kościół staje się wspólnotą pielgrzymującą do Ojca poprzez dzieło ewangelizacji. Jesteśmy zaproszeni do takiego działania, które nam i innym otworzy drogę do Ojca.

Psalm responsoryjny (Ps 47,2-3.6-7.8-9)      

   Śpiew i radość są wyrazem przyjętej i przeżywanej Paschy Jezusa. Są obrazem Kościoła, który żyje Paschą i nią się karmi. Ta pełnia uczestnictwa w dziele Zbawiciela zapładnia narody, które w Jezusie rozpoznają tego, który przeszedł ze śmierci do życia dobrze czyniąc.

II czytanie (Ef 1, 17-23)  

Paweł prosi Boga dla nas wszystkich o mądrość serca, o wrażliwość na pełne objawienie się Jezusa. Ta wrażliwość ma nas zawsze wprowadzać w głąb relacji z Jezusem, gdzie mając otwarte oczy rozpoznajemy całe bogactwo działania Ojca przez Niego w Nim i dla Niego. Zewnętrznym znakiem tego działania jest Kościół. Stając się jego członkami, uczestniczymy w pełni działania Ojca.

Ewangelia (Mt 28, 16-20)       

  Jezus odchodzący do Ojca pozostawił nam swoją ostatnią wolę. Pierwszym jej elementem jest „czynić uczniem”. Czym się to różni od „nauczania”? To ostanie nie implikuje głębokiej relacji mistrza i ucznia, podczas gdy „czynienie uczniem” oznacza przekazywanie całego swojego życia, które jest prawdziwą paschą, czyli uczestniczeniem w życiu, śmierci         i zmartwychwstaniu Jezusa- Mistrza. Konsekwencją „czynienia uczniem” jest wprowadzenie go do Kościoła- wspólnoty uczniów gotowych innych czynić uczniami i braćmi.

ks. Krzysztof Siwek