II Niedziela Adwentu, 4.12.2022 r.
Mt 3, 1-12
Wydarzenia nad Jordanem wskazują na kilka ważnych prawd teologicznych, zbawczych. Posługa, której oddawał się Jan Chrzciciela, która tak wielu ludzi ściągała do niego, pokazuje, jak bardzo ważne dla człowieka jest sumienie. Obciążone grzechem pozbawia życie radości, czyni go przykrym, wręcz nieznośnym. Od wieków starotestamentalny Izrael próbował na różne sposoby jednać się z Bogiem, jednocześnie uwalniając się od poczucia winy z powodu popełnionych grzechów. Wraz z wystąpieniem proroka, co do którego tożsamości przekonywało się coraz więcej ludzi, pojawiła się kolejna możliwość oczyszczenia się od popełnionych grzechów i poczucia winy. Dlatego tłumy ludzi tak chętnie przyjmowały chrzest od Jana. Był to jednak ciągle niedoskonały sposób, niedający pełnego pojednania z Bogiem. To ostatnie przyniesie dopiero Ten, którego przepowiadał Jan Chrzciciel. Jezus Chrystus pojedna ludzi z Ojcem Niebieskim, a swojemu Kościołowi poleci rozgłaszać całemu światu tę radosną wieść i kontynuować zbawcze dzieło w sakramencie pokuty i pojednania.
Poniedziałek, 5.12.2022 r.
Łk 5, 17-26
Ewangeliczna scena uzdrowienia człowieka sparaliżowanego godna jest długiej i dogłębnej medytacji. Zawiera w sobie wiele aspektów teologicznych i pozwala na wielokierunkową refleksję. W bardziej zwięzłym podejściu przesłanie tekstu można wyrazić w kilku punktach. 1) Jezus jest Tym, który posiada moc uzdrowienia człowieka, zarówno w sferze duchowej, jak i cielesnej. 2) Jezus preferuje stronę duchową człowieka, uznaje ją za ważniejszą, ale nie wyklucza przy tym strony fizycznej. 3) Wydarzenie ukazuje ważną rolę wspólnoty. Dzięki zaangażowaniu i determinacji przyjaciół paralityk mógł spotkać się z Jezusem i otrzymać dar, którego potrzebował. Ludzie niosący go na noszach symbolizują wspólnotę Kościoła miłosierną wobec potrzebujących pomocy. 4) Każda próba osądzania drugiej osoby może być początkiem błędu. Nikt nie zna prawdziwych intencji bliźniego, tym bardziej nikt nie potrafi przewidzieć ostatecznych konsekwencji takiego postępowania, podobnie jak nikt nie zna udziału Bożej woli w czynach drugiej osoby. 5) Cudowne czyny Jezusa prowadzą do wielbienia Boga. Nigdy nie służą egoistycznej wielkości Cudotwórcy.
Wtorek, 6.12.2022 r.
Mt 18, 12-14
Obraz pasterza i jego owiec jest jednym z najbardziej znanych w Piśmie Świętym. Przywołując tego rodzaju sceny z życia codziennego, Jezus pokazuje, jak bardzo bliska była Mu kultura Jego narodu, jak bardzo mocno wrósł w realia palestyńskiego życia. Nie jest jednak główną intencją ewangelisty informować nas o tym. To wynika niejako pobocznie. Chodzi o coś ważniejszego. Zaangażowanie pasterza symbolizuje zatroskanie Boga o los człowieka bliskiego zguby. Ukazany obraz jest przesadzony i przez to nierealny. Żaden pasterz nie zostawi całego stada dla jednej owcy. Pasterz nie zostawi, ale Bóg tak! Przypowieść Jezusa zwraca uwagę na fakt, że to, co dla ludzi jawi się niemożliwością, absurdem, dla Boga stanowi zwyczajność, normę postępowania. Porównanie zastosowane przez Jezusa pokazuje, jak bardzo zależy Bogu na szczęściu każdego pojedynczego człowieka, jak bardzo pragnie On zbawienia każdego ze swoich dzieci. Jest to prawda szczególnie ważna do przyswojenia w Adwencie, którym jest nasze życie.
Środa, 7.12.2022 r.
Mt 11, 28-30
Wypowiedź Jezusa z czytanej dziś Ewangelii i Jego nauka wygłoszona bezpośrednio po umyciu nóg apostołom dowodzi, że Jezus jest wzorem postępowania. Więcej, tak wyrazistych pouczeń na ten temat trudno byłoby wskazać na kartach Ewangelii. W niemy sposób ukazał to jeszcze w swoim ubogim przyjściu na świat. We wszystkich przypadkach chodzi o Jego pokorę i uniżenie. Tymi przymiotami Syna Bożego powinni zachwycić się Jego uczniowie, Jego wyznawcy. Doświadczenie pokazuje, że jedynie serce skruszone, pokorne, bez reszty oddane Bogu i Jego woli, daje człowiekowi potrzebną moc dla życia w prawdzie i miłości. Taka postawa stanowi prawdziwe antidotum na grzech i pokusy wiodące do niego. Jeśli nie staniecie się jak dzieci – powie w innym miejscu Jezus – nie wejdziecie do królestwa niebieskiego (zob. Mt 18, 3). Adwent stanowi właściwy czas, aby z Bożą pomocą i poprzez własną wytrwałość pokochać najbardziej niepopularne wartości we współczesnym świecie.
Czwartek, 8.12.2022 r. – uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny
Łk 1, 26-38
Prawda o niepokalanym poczęciu Maryi nie została wprost i wyraźnie zapisana w Piśmie Świętym. Weszła do nauki Kościoła z Bożej woli, dzięki refleksji całych pokoleń teologów, a teraz kultywowana jest w żywej pobożności wiernych. Podobnie jak ma to miejsce w przypadku każdego dogmatu wiary, tak również odnośnie do nauki o niepokalanym poczęciu Maryi, znajdują się w Piśmie Świętym przesłanki, tworzące biblijną podstawę dla tej prawdy wiary. Wiodące znaczenie ma wydarzenie zwiastowania Maryi. Sam fakt, że Maryja, dziewczyna z prowincjonalnego Nazaretu, została wybrana przez Boga na Matkę Jego Syna, bezsprzecznie świadczy o Jej wyjątkowości, przede wszystkim w sferze duchowej. Jeszcze bardziej potwierdza to prawda o tym, że Boży Syn pocznie się w łonie Maryi za przyczyną Ducha Świętego. Świętość przejawia się w świętości i jej się domaga. Dobrze, jeżeli dzieci chlubią się rodzicami i kontynuują ich styl życia. Kościół cieszy się Matką w osobie Maryi. Posiada przywilej, ale jeszcze bardziej obowiązek naśladowania swojej Matki, która nazwała siebie służebnicą Pańską i taką pozostaje na zawsze.
Piątek, 9.12.2022 r.
Mt 11, 16-19
Po raz pierwszy w adwentowej liturgii słowa spotykamy się z ostrym tonem napomnienia Jezusa, skierowanego do ludzi współczesnego Mu pokolenia, ale przecież nie tylko do nich. Od zawsze człowiek przeżywał rozdarcie swojej natury: te same rzeczy mogły go radować i gniewać; robił postanowienia i nie wiadomo, dlaczego postępował zupełnie na odwrót; nienawidził grzechu i jednocześnie czynił to, czego tak bardzo nie akceptował. Na tę tajemniczą zależność żali się także Święty Paweł (zob. Rz 7, 19-21). Jest ona częścią natury ludzkiej, wymaga nieustannego czuwania i wysiłku ascetycznego. Mówiąc o tej dwoistej postawie, Jezus oczekuje od swoich wyznawców zintegrowanej wewnętrznie osobowości, stateczności i jednoznaczności w postępowaniu. Przede wszystkim podpowiada, aby prosić Ducha Świętego o dar mądrości, aby móc zawsze wybierać tę właściwą drogę w życiu.
Sobota, 10.12.2022 r.
Mt 17, 10-13
Księga Proroka Malachiasza, ostatnia księga według Biblii Hebrajskiej, kończy się zapowiedzią posłania na świat proroka Eliasza przed nadejściem dnia Pańskiego (zob. Ml 3, 23). Ta wyrocznia znalazła swoje wypełnienie w osobie Jana Chrzciciela. Był on wierny Bogu i nieugięty w Jego sprawach, podobnie jak jego poprzednik sprzed kilku wieków, co obu proroków kosztowało wiele cierpienia. Uczniowie Jezusa byli pierwszymi, którzy dzięki Mistrzowi poznali tajemniczą prawdę o Chrzcicielu. Wspomnienie tej niezwykłej postaci w adwentowej liturgii słowa może być zachętą do bardziej uważnego, głębszego spotkania z Janem Chrzcicielem. Nie darmo Jezus nazwał go największym z narodzonych przez niewiastę (zob. Mt 11, 11). Zauważmy, że osoba proroka stosunkowo często towarzyszy wspólnocie Kościoła w przeżywaniu Adwentu. Tak, jak kiedyś przygotował ludzi na spotkanie ze Zbawicielem, ukazując Jego obecność na świecie, tak również dziś może podprowadzić nas bliżej do Jezusa.