Dzisiejsza Ewangelia przedstawia opis teofanii mającej miejsce podczas chrztu Jezusa w Jordanie. Ten chrzest nie był potrzebny Jezusowi, On nie miał z czego się oczyszczać. Był jednak bardzo potrzebny zarówno świadkom tego wydarzenia, jak i nam, współczesnym Jego uczniom. Tak samo rzecz ma się ze słowami Ojca, które padły podczas tego wydarzenia – one również, choć były skierowane do Jezusa, były dla świadków tej sceny. Jezus nie potrzebował potwierdzenia swojego Bożego synostwa, On jest, zawsze był i zawsze będzie Synem Bożym.

W tej scenie Bóg Ojciec mówi do nas. Przypomina nam, za kim mamy iść, kogo mamy naśladować, kto ma życie i kto może nam je dać.

Wezwanie do pójścia za Jezusem było skierowane nie tylko do grona Jego najbliższych uczniów – On wzywa każdego z nas. Warunkiem stania się Jego uczniem jest opuszczenie tego, co nas najbardziej zajmuje, aby swe siły skoncentrować na Nauczycielu i tym, czego On nas uczy i do czego wzywa. Każdy z nas musi zostawić sieci, które nas krępują i nie pozwalają na bycie Jego wiernym i gorliwym uczniem. Tymi sieciami może być wszystko – praca, zbytnie przywiązanie do tego, co materialne, uzależnienia i wiele innych. Nie musimy na szczęście porzucać swojego życia, ale musimy je przewartościować. Po podjęciu decyzji o pójściu za Jezusem życie Jego ucznia pozostaje to samo, ale nie takie samo – On potrafi zmienić wszystko.

Nauczanie Jezusa tak bardzo zdumiewało Współczesne Jemu tłumy, ponieważ On jest jednocześnie Nauczycielem, źródłem nauczania i jego treścią. Jego nauka jest czysta, niezafałszowana, doskonała. Nawet duchy nieczyste były tego świadome do tego stopnia, że wcześniej niż ktokolwiek inny w Ewangelii Markowej wyznały swoją wiarę w bóstwo Jezusa! Ich wyznaniu towarzyszył jednak strach przed tym, że Jezus chce ich zguby.

Ten, kto chce siebie nazywać uczniem Jezusa musi wiedzieć i żyć przeświadczeniem, że Jezus chce dla nas tylko dobra i szczęścia. On chce, abyśmy żyli – dobrze na ziemi i wiecznie w niebie.

Dzisiejsza Ewangelia przypomina nam, że Jezus ma moc uzdrowić w nas wszystko, co wymaga uzdrowienia, zarówno jeśli chodzi o ciało, jak i o duszę. Daje nam przy tym cenną lekcję – każdy cud uzdrowienia ciała i uwolnienia od wpływu złego ducha wypływa z Jego relacji z Ojcem, o czym świadczy podkreślenie przez Ewangelistę roli modlitwy w życiu Jezusa. Ten krótki fragment Ewangelii pokazuje jak bardzo aktywny był Jezus, a jednak znajdował czas na chwilę tylko z Ojcem, na modlitwę. To jest przypomnienie dla nas – nikt z nas nie jest bardziej zajęty niż Jezus, więc tłumaczenie braku osobistej relacji z Bogiem brakiem czasu jest oszukiwaniem samego siebie.

Pozwólmy Jemu nas uwolnić i poukładajmy swoje życie tak, by był w nim czas na najważniejsze.

Przykład trędowatego z dzisiejszej Ewangelii jest dla nas cenną lekcją pokory w modlitwie. Każdy z nas prosi o coś Boga, myślę że częściej Go o coś prosimy niż za coś Mu dziękujemy. Trędowaty miał jedną, ale bardzo dla siebie ważną prośbę – chciał być zdrowy. Trąd nie tylko był dla Niego wyniszczającą chorobą, ale też był przyczyną Jego wykluczenia społecznego, ponieważ czynił go nieczystym. Wpływał więc na całe jego życie sprawiając, że z pewnością było ono niezwykle trudne. Mimo to, decyzję o swej przyszłości zostawił Jezusowi, rozpoczynając swoją prośbę słowami: jeśli chcesz… One świadczą o tym, że wiara trędowatego była równie wielka co brzemię, które musiał dźwigać.

Jezus nie brzydzi się tym, co w nas złe, nie obawia się naszego „trądu”, bo tylko On może nas od niego uwolnić, jeśli będziemy o to prosić. Zdajmy się na Niego, pozwólmy Jemu działać.

Jezus daje paralitykowi więcej niż to, o co zostaje poproszony. Chory, pragnący jedynie odzyskać zdrowie ciała otrzymuje ponadto jeszcze odpuszczenie grzechów. Chociaż nie zdaje sobie z tego sprawy, zdrowie duszy dane mu przez Jezusa jest o wiele ważniejsze niż zdrowe i sprawne ciało.

Z nami jest podobnie. Prosimy Boga o wiele, a te prośby dotyczą głównie tego, co doczesne. Tak rzadko prosimy o to, co niematerialne, duchowe, najważniejsze. A przecież Jezus jest Bogiem – On może wszystko. Prośmy Go o zdrowie duszy, bo tylko będąc wolnym od tego, co złe będziemy mogli naprawdę żyć.

Dzisiejsza Ewangelia jest potwierdzeniem tego, że Jezus przyszedł na ten świat dla wszystkich, bez żadnych wyjątków. Nikt nie jest, po ludzku patrząc, zbyt zły i zepsuty, aby Jezus przestał go kochać i się o niego troszczyć. Na każdego też ma swój wyjątkowy i niepowtarzalny plan. Najgorszy czyn człowieka nigdy nie będzie większy od miłości Boga do nas. Po naszej stronie pozostaje jednak decyzja o odwróceniu się od tego, co złe, i pójściu za Nim. Ta decyzja otwiera Jemu drogę, aby mógł działać w życiu człowieka i je przemieniać, tak jak to się stało z Mateuszem, który z celnika stał się uczniem Jezusa i Jego Ewangelistą.

Bóg przygotował dla nas wielkie rzeczy, miejmy tę odwagę i siłę, aby się na nie otworzyć.