XIII Niedziela Zwykła, 30.06.2024
Pierwsze czytanie: Mdr 1, 13-15; 2, 23-24
Nasz Bóg jest Bogiem życia. Jest jego źródłem i pełnią. Każdy, kto żyje z Nim w jedności, ma udział w Jego życiodajnej mocy i może doświadczać tego w swoim życiu.
Ciekawe jest zdanie o tym, że byty tego świata niosą zdrowie i nie ma w nich śmiercionośnego jadu. Wszyscy wiemy, a niektórzy z nas doświadczyli, że są byty tego świata, których jad zabija lub przynajmniej sprowadza poważną chorobę. Może trzeba zapytać o jakim życiu mówi nam tu słowo Boże. Może dla Boga nasze życie cielesne jest mniej ważne i z Jego perspektywy patrząc, jest ulotną chwilą. W Liście do Efezjan czytamy, że wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem, a więc w Jego myśli istnieliśmy bardzo, bardzo, bardzo długo.
Zanim się urodziliśmy. Zaprasza nas do wieczności ze sobą, czyli licząc po naszemu, do czegoś też bardzo długiego. A wiec ten czas fizycznego życia na świecie jest w Jego oczach naprawdę krótką chwilką, której my się kurczowo trzymamy, a przecież św. Paweł napisał, że ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują.
Bóg nas przeznaczył do wieczności, do życia z Nim w chwale, więc w Jego oczach śmiercią jest tylko to, co sprowadza w nasze życie diabeł – czyli grzech uniemożliwiający nam udział w Bożym planie zbawienia.
Psalm responsoryjny: Ps 30 (29), 2 i 4. 5-6. 11-12a i 13b
Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś, bo posłałeś Jezusa, by mnie zbawił, by mnie wyzwolił z grzechu, który wiedzie do śmierci wiecznej. Jezus pokonał szatana, więc on już nie naśmiewa się ze mnie. Cokolwiek śmiercionośnego wprowadzało mnie w potępienie, to dzięki zbawczej ofierze Pana Jezusa z krainy umarłych wywołałeś moją duszę i ocaliłeś mi życie spośród schodzących do grobu.
Gniew Pana trwał przez chwilę, tę chwilę pomiędzy grzechem Adama a przyjściem nowego Adama, Jezusa, dzięki któremu Jego łaska trwa przez całe życie i to życie wieczne.
Drugie czytanie: 2 Kor 8, 7. 9. 13-15
Ten fragment jest wyrazem troski św. Pawła o jedność i wspólnotę chrześcijańską. Autor zachęca swoich czytelników do obfitowania we wszelkie dobra, zarówno duchowe, jak i materialne, a także do wspierania się nawzajem w potrzebach.
Św. Paweł wskazuje, że prawdziwa równość polega na dzieleniu się z innymi tym, co posiadamy, by pomóc im w ich potrzebach. Jego nauka opiera się na miłości bliźniego i solidarności, która powinna być fundamentem życia wspólnoty chrześcijańskiej.
Tekst ten przypomina nam, że chrześcijańska wiara nie polega jedynie na otrzymywaniu łaski od Boga, ale również na aktywnym działaniu w służbie dla innych. To wezwanie do wzajemnej pomocy, dzielenia się z potrzebującymi i budowania wspólnoty opartej na zasadach miłości, sprawiedliwości i równości.
W dzisiejszym świecie, gdzie często poświęcamy wiele uwagi własnym interesom i osiągnięciom, te słowa św. Pawła przypominają nam o konieczności troski o innych, szczególnie o tych, którzy są w potrzebie. To wezwanie do solidarności i działania na rzecz dobra wspólnego, które jest aktualne i ważne również dzisiaj.
Ewangelia: Mk 5, 21-43
Widzimy tu niezwykłe przedstawienie mocy i miłosierdzia Pana Jezusa. Przez tę historię możemy dostrzec dwie potężne interwencje Jezusa na rzecz ludzi potrzebujących: uzdrowienie kobiety cierpiącej na krwotok oraz wskrzeszenie córki przełożonego synagogi.
Popatrzmy najpierw na kobietę, która cierpiała na przewlekły krwotok przez dwanaście lat. Pomimo desperackich starań i leczenia u wielu lekarzy, nie znajdowała ulgi. Jej akt wiary, polegający na dotknięciu płaszcza Jezusa, spowodował natychmiastowe uzdrowienie. Ta scena ukazuje siłę wiary, która może przynieść cudowne uzdrowienie nawet po latach cierpień.
Następnie śledzimy interakcję Jezusa z przełożonym synagogi, Jairem, którego córka była śmiertelnie chora. Mimo doniesień o jej śmierci Jezus potwierdza, że nie ma powodów do obaw, ponieważ wiara jest kluczem do cudów. Jezus przywraca życie dziewczynce słowami „Talitha kum” i nakazuje, aby nikomu nie mówiono o tym wydarzeniu.
Ten fragment Ewangelii podkreśla nie tylko moc i miłosierdzie Jezusa, ale również pokazuje, jak ważną rolę odgrywa wiara w uzdrawianiu i przywracaniu życia. Pokazuje także Jezusa jako Mistrza, który działa z troską i delikatnością wobec każdej osoby. To także zachęta dla nas do zaufania Jezusowi, nawet w najtrudniejszych chwilach życia, wiedząc, że On ma moc przemienić nasze cierpienia i przywrócić nam nadzieję. Zapytajmy się tylko siebie, czy wierzę tak mocno jak ta kobieta i jak Jair?
Poniedziałek, 1.07.2024
Pierwsze czytanie: Am 2, 6-10. 13-16
To prorocze słowa skierowane przez Boga do Izraela poprzez proroka Amosa stanowiące ostrzeżenie przed grzechami społeczności oraz zapowiedź kary za niesprawiedliwość i łamanie Bożych przykazań.
Bóg wzywa Izraela do nawrócenia się, przypominając im o ich grzechach, które polegają na wyzyskiwaniu biednych i sprawiedliwych, na znieważaniu świętego Imienia Bożego oraz na oddawaniu się bałwochwalczym praktykom. Izrael dopuścił się wielu występków, które obnażają ich grzeszną naturę i oddalenie się od woli Bożej.
Zapowiedź kary, która ma nadejść, jest surowa i nieubłagana. Bóg zapowiada, że nie odwróci swojego wyroku z powodu ich wielokrotnego grzechu. Mówi o spustoszeniu, jakie dotknie lud Boży, porównując ich do niesionych przez wóz snopów. Obraz ten ukazuje nieuchronność i srogie konsekwencje nadchodzącej kary, której nie będzie można uniknąć.
Jednakże mimo tego ostrzeżenia o karze, której Izrael będzie doświadczał, Bóg wciąż przypomina o swojej miłości i wierności wobec swojego ludu. Przypomina im, jak wyprowadził ich z Egiptu i prowadził przez pustynię. To wezwanie do nawrócenia się i powrotu do Boga, który jest gotów wybaczyć i przyjąć swoich ludzi z powrotem, jeśli tylko zwrócą się do Niego z pokorą i skruchą.
Przeczytajmy ten tekst jako przestrogę dla każdego, kto oddala się od Bożej drogi i sprzeniewierza Jego przykazaniom. Jest to wezwanie do nawrócenia się szybko, zanim nadejdą surowe konsekwencje za grzechy i nieprawość. Bóg, który jest sprawiedliwy, ale także pełen miłosierdzia, czeka na nawrócenie i skruchę swojego ludu, gotowy do wybaczenia i przywrócenia do wspólnoty z Nim.
Pomyślmy w kontekście tych słów o swoich spowiedziach, o podejmowanych postanowieniach zerwania z grzechem i módlmy się dziś o szczere nawrócenie dla nas i dla wszystkich ludzi.
Psalm responsoryjny: Ps 50 (49), 16b-17. 18-19. 20-21. 22-23
Psalmista lamentuje nad grzeszną postawą i brakiem prawości ludu Bożego. Tekst ten przypomina o Bożej sprawiedliwości oraz konsekwencjach grzechu i nieposłuszeństwa wobec Boga. Widzimy hipokryzję ludzi, którzy ustami wymieniają przykazania Boże i mówią o przymierzu, a jednocześnie odrzucają je w swoim postępowaniu. Osądzają innych, a sami popełniają te same grzechy. Są pełni podstępu i obłudy przemawiając przeciwko innym, ale jednocześnie sami popełniają te same występki.
Bóg przypomina więc nam wszystkim o swojej sprawiedliwości i niezmiennych zasadach moralnych. Nie pozostawi bowiem bez kary tych, którzy gardzą Jego słowem i postępują wbrew Jego przykazaniom. Jednakże Bóg również przypomina o swoim miłosierdziu i gotowości do przebaczenia tym, którzy zwrócą się do Niego z pokorą i skruchą.
Ten psalm jest więc przestrogą dla wszystkich, którzy łamią przykazania Boże i gardzą Jego słowem. Jest też wezwaniem do nawrócenia i powrotu na Bożą drogę, aby uniknąć konsekwencji grzechu i doświadczyć Bożego zbawienia. Bóg, który jest sprawiedliwy, ale także pełen miłosierdzia, czeka na nawrócenie i skruchę każdego z nas, gotowy do wybaczenia i przywrócenia do wspólnoty z Nim zawsze, gdy ze swoim grzechem przyjdziemy do Niego.
Ewangelia: Mt 8, 18-22
Jezus zaprasza do bardzo konkretnej i wymagającej relacji z Nim. Pokazuje warunki naśladowania Go oraz priorytety, które mają być ważne dla Jego uczniów. Poprzez dialogi z uczonym w Piśmie oraz jednym z uczniów Jezus wyraża głęboką prawdę dotyczącą konieczności całkowitego oddania się Jemu. Z tych rozmów jednoznacznie wynika, że za Jezusem nie da się iść połowicznie, w wolnym czasie lub wtedy, gdy nic ciekawszego nie ma się do zrobienia.
W rozmowie z uczonym w Piśmie, który ochoczo ofiarował się pójść za Nim, Jezus używa obrazowego języka, aby wskazać na to, że naśladowanie Go wymaga całkowitego poświęcenia i braku ziemskich przywiązań. Syn Człowieczy, czyli Jezus, nie posiadał miejsca, gdzie mógłby położyć swoją głowę, co symbolizuje rezygnację z ziemskich dóbr i komfortu w służbie dla królestwa Bożego.
W odpowiedzi na prośbę innego ucznia, który chciał najpierw pogrzebać swojego ojca, Jezus nakazuje mu pójść za Nim i zostawić umarłym grzebanie ich umarłych. To wyraźne wezwanie do priorytetowego traktowania Ewangelii i posłuszeństwa wobec Jezusa, nawet kosztem tradycyjnych obowiązków rodzinnych.
Widzimy więc, że naśladowanie Jezusa wymaga całkowitego oddania i rezygnacji z ziemskich dóbr oraz priorytetowego traktowania Bożego Królestwa. Jezus stawia wysokie wymagania przed swoimi uczniami, aby ci zrozumieli, że służba Jemu powinna być najwyższym priorytetem w ich życiu. To wezwanie do konsekwentnego podążania za Jezusem, nawet jeśli wymaga to rezygnacji z innych dziedzin życia czy przyziemnych obowiązków.
Wtorek, 2.07.2024
Pierwsze czytanie: Am 3, 1-8; 4, 11-12
Kolejny dzień słyszymy zapowiedź kary dla ludu Izraela za ich grzechy i nieposłuszeństwo wobec Boga. Prorok Amos przekazuje Boże ostrzeżenie, podkreślając, że Bóg jako jedyny zna Izraela, ponieważ to On go wybrał i wyprowadził z Egiptu. Jednakże ta szczególna relacja wymaga od Izraela odpowiedzialności i wierności wobec Boga.
Poprzez obrazy z życia codziennego prorok ukazuje zasadę sprawiedliwości Bożej. Podkreśla, że kara Boża jest konsekwencją grzechu, a nieposłuszeństwo nie może pozostać bez odpowiedzi. Bóg działa zgodnie z Jego tajemniczymi planami, objawiając swoje zamiary swoim prorokom, aby lud mógł poznać Jego wolę.
Prorok porównuje lud Izraela do spustoszonego miasta, które nie odwróciło się od swoich grzechów, nawet po doświadczeniu Bożej kary. To wezwanie do pokuty i nawrócenia, zanim nadejdzie ostateczna kara. Bóg przypomina Izraelowi, że stanięcie przed Nim jest nieuniknione, a tylko przez nawrócenie i oddanie się Mu mogą uniknąć ostatecznego sądu.
To kolejna przestroga dla wszystkich, którzy oddalają się od Boga i łamią Jego przykazania. Jest to wezwanie do powrotu do Boga, przed którym ostatecznie wszyscy staniemy, aby rozliczyć się z naszych uczynków. Bóg, który jest sprawiedliwy, ale także pełen miłosierdzia, czeka na nawrócenie i skruchę każdego z nas, gotowy do wybaczenia i przywrócenia do wspólnoty z Nim. Jednakże nie ma czasu do stracenia, dlatego teraz jest czas na podjęcie decyzji i przygotowanie się do spotkania z Bogiem. Pomyśl dziś o tym.
Psalm responsoryjny: Ps 5, 5-6a. 6b-7. 8
To modlitwa i duchowa refleksja, w której autor wyznaje swoją wiarę w Boga oraz wyraża gotowość do oddania się Jemu całkowicie. Tekst ten przypomina o świętości i sprawiedliwości Boga oraz odrzuceniu przez Niego grzechu i zła.
Bóg nie jest Bogiem, który toleruje nieprawość, ani nie dopuszcza obecności zła. Jego świętość i sprawiedliwość nie pozwalają na przebywanie grzeszników w Jego obecności. Bóg nienawidzi zła i kłamstwa oraz karze tych, którzy postępują niegodziwie.
Następnie autor wyznaje swoją wiarę w Boga i w Jego łaskę. Dzięki obfitości łaski Bożej wyraża gotowość do wejścia do Bożego domu i oddania się Jemu. Modlitwa ta jest wyrazem pokory i czci przed Bogiem oraz pragnieniem zbliżenia się do Niego, przepełnionym bojaźnią i szacunkiem.
Ten psalm to modlitwa, która wyraża duchową relację między człowiekiem a Bogiem. Jest to wyznanie wiary w świętość i sprawiedliwość Boga oraz wyraz gotowości do oddania się Mu całkowicie. Modlitwa ta przypomina o Bożej łasce i miłosierdziu, które prowadzą człowieka do zbawienia i zbliżenia się do Boga.
Ewangelia: Mt 8, 23-27
Widzimy potęgę Jezusa nad żywiołami oraz Jego miłosierdzie wobec uczniów w obliczu zagrożenia. Jest to opowieść o wierze, strachu i potędze Bożej. Gdy Jezus i Jego uczniowie wypływają łodzią, niespodziewanie rozpoczyna się na jeziorze burza. Fale zalewają łódź, a uczniowie, przerażeni, budzą Jezusa, który spokojnie śpi. Ich wezwanie do ratunku jest wyrazem strachu i niedowierzania w zdolność Jezusa do ocalenia w takiej sytuacji.
Reakcja Jezusa na wezwanie uczniów jest pouczeniem o wierze. Pyta ich, dlaczego są tacy bojaźliwi, skoro powinni zaufać Bogu i Jego mocy. Jego pytanie dotyka istoty wiary i zaufania w Boże plany i obietnice. Następnie Jezus, w odpowiedzi na ich prośbę, uspokaja żywioły i nagle nastaje głęboka cisza. Reakcją apostołów na cudowne uspokojenie burzy jest zdumienie. Pytają, kim jest ten, który ma taką moc nad naturą. To pytanie ukierunkowane jest na rozważenie tożsamości Jezusa i Jego boskiej mocy.
Ten fragment przypomina nam, że nawet w obliczu największych trudności i zagrożeń, możemy zaufać Bogu i Jego mocy. Jezus jest Panem nad żywiołami, a Jego miłosierdzie i potęga są dostępne dla tych, którzy ufają Mu i zawierzają swoje życie Jemu. To także wezwanie do wzmacniania naszej wiary i zaufania w Boże plany, nawet w obliczu burz życiowych, wiedząc, że On ma władzę nad każdą sytuacją. Zaprośmy dziś Jezusa do łodzi naszego życia i powiedzmy Mu o każdej burzy, która nami wstrząsa.
Środa, 3.07.2024
Pierwsze czytanie: Ef 2,19-22
Ten fragment ukazuje głęboką prawdę o wspólnocie chrześcijańskiej i naszej tożsamości jako członków Ciała Chrystusa. Apostoł Paweł, adresując swoje słowa do wspólnoty w Efezie, zachęca do zrozumienia swojego nowego statusu jako dzieci Bożych i współobywateli królestwa Bożego.
Paweł używa obrazowego języka, aby opisać relację między członkami wspólnoty chrześcijańskiej a Jezusem. Porównuje ich do budynku, który jest zbudowany na fundamencie apostołów i proroków, gdzie sam Chrystus jest kamieniem węgielnym. To znaczy, że cała wspólnota chrześcijańska leży na fundamentach, które zostały położone przez apostołów i proroków i jest zespolona przez Jezusa Chrystusa.
Paweł kontynuuje, mówiąc, że w Jezusie cała budowla, czyli wspólnota wierzących, rośnie na świętą w Panu świątynię. Jest to obraz dynamicznego rozwoju i wzrostu duchowego, gdzie każdy chrześcijanin odgrywa swoją rolę we wspólnym budowaniu Kościoła. Wszyscy posługując darami duchowymi współpracują z Bogiem przez Ducha Świętego, aby stworzyć miejsce, w którym Bóg może zamieszkać.
Widzimy tu ścisłą relację między wiarą w Jezusa a naszym udziałem w budowanie Kościoła. Jesteśmy wezwani do współpracy z Bogiem i z innymi w budowaniu wspólnoty chrześcijańskiej, która jest miejscem, gdzie Bóg zamieszkuje przez Ducha Świętego. To również wezwanie do zrozumienia naszej nowej tożsamości jako dzieci Bożych i współobywateli królestwa Bożego, co musi zrodzić w nas pytanie o nasz udział w budowaniu Kościoła i o to, czy poznaliśmy już swoje dary duchowe i czy nimi służymy.
Psalm responsoryjny: Ps 117,1-2
Ten krótki tekst zawiera mocne i klarowne wezwanie do działania oraz pochwałę Boga za Jego łaskę i wierność. Jest to zachęta do misyjnego podejścia do życia oraz uznania wielkości i dobroci Boga.
Refren: „Idźcie i głoście światu Ewangelię” jest nakazem misyjnym Pana Jezusa do uczniów, aby wyjść i przekazać światu dobrą nowinę o zbawieniu w Nim. To wezwanie dotyczy nie tylko apostołów, ale każdego chrześcijanina, który jest powołany do dzielenia się Ewangelią z innymi i szerzenia królestwa Bożego na ziemi. Wielkie rozesłanie misyjne trwa już prawie 2000 lat, trwamy w czasie Wielkiej Nowenny przygotowującej do Wielkiego Jubileuszu Odkupienia, który będziemy celebrować w roku 2033. Czy zatem wszystkie narody chwalą już Pana?
Psalm ten jest hymnem wychwalającym wielkość Boga i Jego miłosierdzie. Pochwała Pana nie jest skierowana jedynie do jednego narodu czy jednej grupy ludzi, ale do wszystkich narodów i wszystkich ludów. Wysławianie Boga ma być powszechne i uniwersalne, ponieważ Jego łaska jest potężna i Jego wierność trwa na wieki.
Ten tekst przypomina nam, że jako chrześcijanie mamy misję głoszenia Ewangelii oraz chwalenia Boga za Jego wielkość i dobroć. Jest to wezwanie do zaangażowania się w dzieło ewangelizacji, szerzenia miłości i miłosierdzia Pana Jezusa na całym świecie oraz uznania Jego wspaniałości i wierności.
Ewangelia: J 20,24-29
Ten fragment ewangeliczny opisuje ważne wydarzenie z życia Tomasza, który jest powszechnie znany jako „niedowiarek”, ze względu na jego wątpliwości dotyczące zmartwychwstania Jezusa. Opowieść ta stanowi nie tylko ukazanie osobistej interakcji Jezusa z jednym z Jego uczniów, ale również przynosi ważne przesłanie dotyczące wiary dla każdego z nas.
Tomasz, będąc poza grupą uczniów, nie uwierzył w zmartwychwstanie Jezusa na podstawie słów innych apostołów. Wymagał osobistego dowodu w postaci dotknięcia ran Jezusa. Jego postawa ilustruje ludzką potrzebę fizycznego doświadczenia, aby uwierzyć w coś nadzwyczajnego. Jednakże Jezus, który znał serce Tomasza, przychodzi do niego w momencie, gdy wrócił do wspólnoty i jest z innymi uczniami. Jego słowa do Tomasza są zarówno pokrzepiające, jak i pouczające, gdy zachęca go do uwierzenia bez potrzeby fizycznego dowodu.
Reakcja Tomasza na spotkanie z żywym Jezusem jest pełna wiary i oddania. Jego słowa: „Pan mój i Bóg mój!” wyrażają pełne uznanie boskiej tożsamości Jezusa oraz akceptację Go jako swego Pana. Jezus podkreśla jednak, że prawdziwa wiara nie wymaga bezpośredniego zobaczenia, ale opiera się na ufności w Jego słowo.
To dla nas ważne przesłanie o znaczeniu wiary. Wiara, która wykracza poza dowody fizyczne, jest błogosławiona. Jest to wezwanie do uwierzenia w Pana Jezusa, nawet jeśli nie możemy Go zobaczyć fizycznie, bo tylko prawdziwa wiara prowadzi do zbawienia.
Czwartek, 4.07.2024
Pierwsze czytanie: Am 7, 10-17
Ten fragment opisuje spotkanie Amazjasza, kapłana z Betel, z prorokiem Amosem. Amazjasz, który jest kapłanem królewskiego sanktuarium w Betel, odnosi się z niechęcią do Amosa i próbuje zniechęcić go do dalszego prorokowania w Betel. Oskarża Amosa przed królem Jeroboamem, twierdząc, że Amos spiskuje przeciwko niemu i przeciw Izraelowi. Jest to próba zatrzymania Amosa w jego działalności proroczej. Kapłan Amazjasz sugeruje Amosowi, aby wrócił do swojej ojczyzny, do ziemi Judy, aby tam kontynuował swoje prorokowanie.
Jednak Amos odpowiada zdecydowanie, że został powołany przez samego Pana, aby prorokować narodowi izraelskiemu, niezależnie od tego, że jest pasterzem i nacina sykomory. Amos odrzuca sugestię Amazjasza i nie ustępuje w swoim proroctwie. Przekazuje również Boże orędzie Amazjaszowi, zapowiadając karę za jego sprzeciw wobec prorokowania. Przepowiada, że żona Amazjasza stanie się nierządnicą, a jego dzieci zginą od miecza. Amazjasz sam umrze na obcej ziemi, a Izrael zostanie uprowadzony ze swej własnej ziemi.
Widzimy więc, że prorokowanie wiąże się często z niebezpieczeństwem i konsekwencjami, ale prawdziwy prorok pozostaje wierny swojemu wezwaniu, nawet w obliczu oporu i zagrożeń. Prawdziwy prorok będzie zawsze trwał w bliskości Pana i przekazywał tylko Jego słowa niezależnie od konsekwencji, które to na niego sprowadzi. Zbadajmy dziś swoje słowa i zobaczmy, ile w nich jest głoszenia Pana, a ile mówienia tego, co wygodne dla innych.
Psalm responsoryjny: Ps 19 (18), 8-9. 10-11
Ten tekst to wyrażenie głębokiego szacunku i podziwu dla Prawa Bożego, które jest uważane za doskonałe i za źródło prawdziwej mądrości. Autor podkreśla, że Prawo Pańskie pokrzepia duszę i przynosi radość sercu, a jego nakazy są słuszne i radują serce tych, którzy je przestrzegają.
Słowa te ukazują, że Prawo Boże jest stabilnym fundamentem moralności i duchowego życia. Bojaźń Pana, czyli szacunek i oddanie Bogu, jest ukazywana jako fundament, a sądy Boże są opisane jako prawdziwe i sprawiedliwe.
W porównaniu do materialnych dóbr, takich jak złoto czy miód, Prawo Boże jest przedstawione jako bezcenne i słodsze od najbardziej pożądanych skarbów. To podkreślenie wartości i znaczenia Prawa Bożego sugeruje, że największe bogactwo i spełnienie można znaleźć w życiu według Bożych zasad. Uznanie Prawa Bożego jako źródła mądrości, radości i spełnienia duchowego daje poczucie przynależności do Boga. Wartość oddania się Bogu oraz głęboki wpływ, jaki Prawo Boże ma na życie człowieka, przynosi mu prawdziwe błogosławieństwo i pełnię życia.
Ewangelia: Mt 9, 1-8
Widzimy tu potężne działanie Jezusa, który uzdrawia paralityka zarówno fizycznie, jak i duchowo. Historia ta jest nie tylko świadectwem cudu uzdrowienia, ale także ukazuje głębsze znaczenie wiary i władzy Jezusa nad grzechem.
Jezus, widząc wiarę ludzi, którzy przynieśli paralityka, najpierw ogłasza odpuszczenie jego grzechów. To działa niepokojąco na niektórych obserwatorów, którzy oskarżają Go o bluźnierstwo. Jednakże Jezus, wiedząc o ich myślach, wyjawia, że władza nad grzechem jest równie realna, jak uzdrowienie ciała. Poprzez uzdrowienie paralityka, Jezus demonstruje swoją boską moc i władzę, co prowadzi do uwielbienia Boga przez tłumy.
To wydarzenie ukazuje głęboką relację między wiarą a uzdrowieniem. Wiarę ludzi, którzy przynieśli paralityka, Jezus uznaje za ważny czynnik w procesie uzdrowienia i pokazuje, że wiara jest kluczowa dla otrzymania Bożej łaski.
Poprzez ogłoszenie odpuszczenia grzechów Jezus ukazuje też, że Jego misja nie ogranicza się jedynie do uzdrawiania ciała, ale przede wszystkim do uzdrawiania dusz. To wskazuje na głęboką troskę Jezusa o duchowe dobro człowieka i na Jego moc odnawiania życia przez łaskę Bożą.
Ostatecznie to wydarzenie nie tylko przynosi uzdrowienie paralityka, ale także prowadzi do głębszego zrozumienia i uwielbienia Boga przez tłumy, które doświadczyły Jego działania w życiu tego człowieka. Jest to również wezwanie dla nas do zaufania Jezusowi jako Mesjaszowi, który ma moc uzdrawiania i odpuszczania grzechów.
Piątek, 5.07.2024
Pierwsze czytanie: Am 8, 4-6. 9-12
Słyszymy dziś kolejny fragment proroczej wypowiedzi z Księgi Amosa ukazujący surowe potępienie praktyk, które sprzeciwiają się woli Bożej. Autor wzywa szczególnie tych, którzy wykorzystują ubogich i bezbronnych, pozostawiając ich bez pracy i nieuczciwie handlując nimi. Krytykowane są także praktyki handlowe, które oszukują i wyzyskują słabych oraz manipulują miarami i wagami.
Dalej widzimy pokazane konsekwencje tych grzechów: zamiast pomyślności, nadejdzie czas żałoby i smutku, święta zostaną przemienione w dni smutku, a radosne pieśni zamienią się w lamentacje. Będzie to czas cierpienia i żalu, gdy ludzie będą odczuwać skutki swojego grzechu.
Prorok ostrzega też, że nadchodzi czas kary i pustki duchowej, kiedy ludzie będą błąkać się w poszukiwaniu Bożego słowa, ale go nie znajdą. Głód, który nadchodzi, nie będzie głodem chleba, ale pragnieniem słowa Bożego, które zostało odrzucone i zignorowane przez ludzi. Jest to wyraz ostrzeżenia przed straconą okazją do nawrócenia i odwrócenia się od grzechu.
Cały tekst podkreśla Bożą sprawiedliwość i troskę o sprawiedliwość społeczną. Prorok Amos przypomina, że Bóg nie pozostanie obojętny wobec niesprawiedliwości społecznej i wyzysku biednych. To przesłanie jest aktualne i ważne również dla nas żyjących współcześnie, że powinno zadbać o sprawiedliwość społeczną i troskę o tych, którzy są w potrzebie, bo tego oczekuje od nas Pan. Rozejrzyjmy się dziś wokoło, może jest ktoś potraktowany niesprawiedliwie, komu jesteśmy w stanie przyjść z pomocą.
Psalm responsoryjny: Ps 119 (118), 2 i 10. 20 i 30. 40 i 131
Słowa te wyrażają głęboką duchową tęsknotę i oddanie wobec Bożych przykazań. Autor opisuje błogosławieństwo tych, którzy starają się zachować napomnienia Boże i całym sercem szukają Boga. To wezwanie do zaangażowania się w życie Bożymi przykazaniami na co dzień.
Wyrażona w tekście tęsknota do Bożych wyroków i postanowień jest widoczna jako głęboka duchowa potrzeba. Autor pragnie z całego serca przestrzegać przykazań Bożych i wybiera drogę prawdy, co jest wyrazem decyzji o oddaniu życia pod Bożą opiekę.
W słowach tych można dostrzec także prośbę o Boże wsparcie i łaskę. Autor pragnie życia według sprawiedliwości Bożej i oczekuje, że Boże postanowienia zapewnią mu to. To wyrażenie zaufania Bogu jako źródłu życia i sprawiedliwości.
Cały fragment wyraża głębokie pragnienie duchowej bliskości z Bogiem oraz gotowość do podążania za Jego drogami. Jest to wezwanie do zaangażowania się w duchowy rozwój poprzez praktykowanie Bożych przykazań i poszukiwanie Bożej woli w życiu codziennym.
Ewangelia: Mt 9, 9-13
Jezus wzywa do nawrócenia Mateusza, celnika, oraz zaprasza go do świętowania wraz z grzesznikami i celnikami. Interesujące jest to, jak Jezus pokazuje swoje posłannictwo nie unikając kontaktu z ludźmi, którzy zostali odrzuceni przez społeczeństwo, takimi jak celnicy i grzesznicy. Jego działanie wskazuje na Jego miłosierdzie i gotowość do zbawienia każdego, niezależnie od jego przeszłości czy statusu społecznego.
Reakcja faryzeuszy na działanie Jezusa podkreśla ich hipokryzję i niezrozumienie prawdziwej istoty miłosierdzia Bożego. Jezus, reagując na ich zarzuty, przypomina, że jest lekarzem dusz, który przyszedł dla tych, którzy się czują grzesznikami i potrzebują nawrócenia. Jego słowa: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary” odnoszą się do tego, że Jego celem jest przekształcenie serc grzeszników przez miłosierdzie i przebaczenie, a nie tylko wymaganie zewnętrznych rytuałów.
To zaproszenie pójścia za Nim skierowane do Mateusza oraz spotkanie z grzesznikami ukazuje, że Jezus przyszedł, aby zbawić tych, którzy się uznają za grzeszników i potrzebują Jego miłosierdzia. Jest to również przypomnienie dla nas, że miłosierdzie Boże jest dostępne dla każdego, kto pokornie zwraca się do Niego i przyjmuje Jego wezwanie do nawrócenia.
Sobota, 6.07.2024
Pierwsze czytanie: Am 9, 11-15
Dzisiejsze czytanie to obietnica odnowienia i odbudowy Izraela oraz błogosławieństw, które nadejdą dla tego ludu. Jest to wyraz Bożego planu odnowienia dla Izraela po okresie niewoli i zburzenia. Początek tekstu przedstawia obietnicę odbudowy szałasu Dawida, co odnosi się do odnowienia władzy i chwały królewskiej linii Dawida. Boża obietnica obejmuje także przywrócenie upadłych ruin, co symbolizuje odbudowę kraju i jego narodowej suwerenności.
Dalsza część tekstu opisuje obfitość i dostatek, którymi będzie obdarowany lud Boży. Obraz żniwa i zbiorów winogron oraz obfitego moszczu symbolizuje błogosławieństwo i dobrobyt, jakie nadejdą dla ludu. Jest to obietnica odtworzenia obfitości i dostatku.
Ostatecznie, obietnica Boża zawarta w tym fragmencie przekazuje nadzieję Izraelowi na odbudowę, dobrobyt. To potężna obietnica Bożego błogosławieństwa, która daje nadzieję na lepszą przyszłość i przypomina, że Bóg jest wierny swoim obietnicom. Pomyślmy dziś, co Bóg nam obiecał i jak te Boże obietnice wypełniają się w naszym życiu.
Psalm responsoryjny: Ps 85 (84), 9. 11-12. 13-14
Pokój i błogosławieństwo pochodzą od Boga dla tych, którzy zwracają się do Niego całym sercem. Jest to wyraz Bożej obietnicy, łaski, wierności i sprawiedliwości, które spotykają się w Jego działaniu. Widzimy tu też, jak ważne jest słuchanie głosu Pana Boga. To wezwanie do uważnego wsłuchiwania się w Jego naukę i wypełniania Jego woli, gdyż Boża obecność przynosi spokój i harmonię w życiu tych, którzy Mu zaufają.
Łaska, wierność, sprawiedliwość i pokój to wartości, które są ze sobą splecione i współistnieją w działaniu Bożym. Obraz ten odzwierciedla ideał Bożego królestwa, w którym panuje doskonała zgodność i jedność. Boże błogosławieństwo przynosi urodzaj i dobrobyt na ziemi. Sprawiedliwość jest wiodącą siłą, która prowadzi do zbawienia, a Boża obecność prowadzi nas ku szczęśliwemu życiu.
Ten psalm przynosi pocieszenie i nadzieję, przypominając nam, że Bóg obdarza swoje dzieci błogosławieństwem i prowadzi nas ku zbawieniu, jeśli pozostaniemy wierni Jego drogom.
Ewangelia: Mt 9, 14-17
Jezus odpowiada tu na pytanie uczniów Jana, którzy zauważyli, że Jego uczniowie nie pościli, podczas gdy oni i faryzeusze to czynili. Jezus używa dwóch obrazowych porównań, aby wyjaśnić swoje stanowisko.
Pierwsze porównanie odnosi się do obecności pana młodego na weselu. Jezus sugeruje, że w obecności pana młodego, czyli Jego samego, uczniowie nie powinni pościć. Jest to czas radości i pełni, który nie wymaga poświęceń. Jednakże, gdy pan młody zostanie odebrany, wtedy uczniowie będą mieli okazję do postów. Jezus Oblubieniec został zabrany w piątek i w te dni pościmy.
Drugie porównanie dotyczy naprawy ubrań i przechowywania wina. Jezus używa tych obrazów, aby wyjaśnić, że Jego nauka i praktyki nie pasują do obecnych praktyk faryzeuszy. Jest to nowy porządek, nowe przymierze, które nie może być zszywane ze starymi praktykami. Tak jak nowe wino wymaga nowych bukłaków, tak samo nauka Jezusa wymaga nowego podejścia i otwartej postawy.
Jezus tłumaczy, że Jego obecność jest znakiem nowego przymierza, które przynosi radość i pełnię życia. Jego nauka i praktyki nie mogą być ograniczone lub zniszczone przez przestarzałe lub niezgodne z nimi praktyki religijne. To zaproszenie do nowego sposobu myślenia i życia, który jest zgodny z Jego nauczaniem. To też zaproszenie do odnawiania samego siebie, swojego wnętrza, by dar Ducha Świętego, który jest w nas wlewany, mógł swobodnie w nas i przez nas działać.