IV Niedziela Zwykła, 29.01.2023 r.
Pierwsze czytanie: So 2,3;3,12-13
Łatwiej jest szukać Pana człowiekowi pokornemu, który wie, że wszystko zawdzięcza Bogu i wszystkiego się od Niego spodziewa. Słowo proroka Sofoniasza zachęca nas dzisiaj do postawy nieustannego poszukiwania. Raz znaleziona odpowiedź dodaje otuchy, by się nie zniechęcać w dalszym byciu uważnym. Szukanie jest pewnym wysiłkiem, napięciem, ma coś z przygody. Pozwala nam na dokładniejsze patrzenie na rzeczywistość, na doskonalenie postawy dostrzegania i odróżniania szczegółów, które tworzą całość. Aby dobrze szukać, trzeba coś posprzątać, uporządkować, może przesunąć, a czasem zagłębić się w coś, czego jeszcze nie znamy. Taka jest również rzeczywistość w naszym życiu duchowym. Poszukiwanie to poznawanie siebie, najgłębszych tajników serca, to fascynująca podróż w głąb, która nigdy się nie kończy. Sofoniasz ujmuje to słowami: „Szukać będą schronienia w imieniu Pana”, czyli w samej istocie i byciu Boga. Na końcu drogi wypatrywania czeka na nas najpiękniejsze Oblicze Boga. Pięknie pisze o tym św. Efrem: „Ogniu i świetle, który rozpromieniasz twarz Chrystusa, Ogniu, którego przyjście jest słowem, Ogniu, którego cisza jest światłem, Ogniu, który przepełniasz serca łaską, wielbimy Ciebie”.
Psalm responsoryjny: Ps 146,6-10
Psalm 146 opisuje wiele działań Boga. Psalmista posługuje się wieloma czasownikami by opisać wszystko, czym zajmuje się Bóg. Pan dochowuje wiary, karmi, chroni, kocha, strzeże, przywraca wzrok, uwalnia… Właśnie w taki sposób działa On w naszym życiu. Doświadczając Jego miłości, troski, karmienia, my sami możemy z kolei pomagać innym w odzyskiwaniu wzroku, w dochowywaniu wiary. Nasz Pan zawsze stoi po stronie tych, którzy cierpią, czują się mali czy opuszczeni. Panowanie Boga jest równoznaczne z Jego troską o każdego człowieka.
Drugie czytanie: 1 Kor 1,26-31
Piękny opis powołania człowieka według św. Pawła przypomina o darmowym wybraniu, którego zawsze dokonuje Bóg według swojej logiki. Wybiera to, co głupie, niemocne, wzgardzone, wyłania to, czego nikt nie bierze pod uwagę. Zauważamy to w przeróżnych sytuacjach naszego codziennego życia. Kto nie błyszczy, nie wyróżnia się, nie jest wulgarny, przebojowy, ten się nie liczy. Liczy się w rzeczywistości wiary w bezinteresowną miłość Boga.
W pierwszym rzędzie jesteśmy powołani do życia. To nadzwyczajny dar. Tak często o tym zapominamy. Bóg powołał nas z nicości do istnienia, abyśmy byli szczęśliwi. Chrześcijanin to ten, który odpowiada na uprzedzającą miłość Pana, obficie wylewającą się w sakramencie Chrztu. To właśnie we Chrzcie Świętym stajemy się nowymi ludźmi w Jezusie Chrystusie. Otrzymujemy nowy rodzaj życia przypieczętowany nadaniem imienia, czyli nową tożsamością. Chrześcijanin nie należy do żywiołów świata, nie jest przeznaczony do otchłani, ale jest własnością Jezusa Chrystusa, który Go posiada, obdarza szczególnymi łaskami i darami potrzebnymi do jak najlepszego wypełnienia misji życia, czyli konkretnego powołania. Odpowiedź na zaproszenie do bycia z Jezusem, prowadzi do radosnego dziękczynienia i zdrowej dumy.
Ewangelia: Mt 5,1-12a
Odkrywanie paradoksów w chrześcijaństwie jest pasjonujące i utwierdzające nas, mimo wszystko, w wierze. Wiara ich nie niweluje ani nie neguje. Dla Boga błogosławieni, czyli szczęśliwi, są ubodzy, cisi, smutni, miłosierni, sprawiedliwi, czystego serca, cierpiący, prześladowani…. Jakże inne kategorie od tych, które proponuje dzisiejszy świat: bieg za efektywnością, tym, co przyjemne, miłe, bez trudu, poświęcenia. Jezus wypowiadający słowa błogosławieństw odkrywa nam inną przestrzeń ducha. Warto w nią wejść. Jezus obiecuje rzeczywistość bardzo radosną: ludzie czystego serca, z czystymi intencjami oglądają samego Boga.
Poniedziałek, 30.01.2023 r.
Pierwsze czytanie: Hbr 11,32-40
Autor Listu do Hebrajczyków wspomina o tym, że brakowałoby mu czasu na opowiedzenie czynów proroków, królów, sławnych mężów w Izraelu. Ich bohaterska postawa, cuda, męki, które znosili, liczne katusze, utrapienia i doświadczona nędza jeszcze nie wystarczają, by otrzymali oni od Boga przyrzeczoną obietnicę odnowienia, nowego przymierza, relacji oblubieńczej.
Bóg czeka na nas, na nasz ruch w kierunku świadomego i codziennego przekazywania wiary ze względu na Jego obietnicę miłości zrealizowaną w Jezusie Chrystusie. Dzisiaj tak bardzo potrzeba nam autentycznych świadków wiary. Kościół idący drogą synodalną potrzebuje wielu zaangażowanych chrześcijan. Odpowiedzialność za wspólnotę, w której żyję, nie może być scedowana na innych, ale „dzielona przez wszystkich w odpowiedzi na dary, którymi Duch Święty obdarza wiernych”. Wynika to z godności chrztu, który stawia mnie we wspólnocie, gdzie mam swoje miejsce, głos, swoją misję do spełnienia. Przykład konkretnych ludzi: Gedeona, Samuela, kard. Wyszyńskiego, modlącej się babci, rzetelnego lekarza, dodaje mi odwagi do lepszego i konkretnego zaangażowania w przekazywanie postawy wiary osobom, które spotykam na drodze mojego życia. Beatyfikacja licznych bohaterów pokazuje całemu Kościołowi, że heroizm wiary jest nadal żywy i bardzo potrzebny.
Psalm responsoryjny: Ps 31,20-24
Obecność Boga, wychwalana w Psalmie 32, jest bardzo konkretna. Modląc się nim wspominamy o tym, jak Bóg osłaniał Izraelitów wychodzących z Egiptu, w jaki sposób był obecny w słupie obłoku, jak czuwał dzień i noc, by wędrowcy nie zginęli z głodu i pragnienia. W sytuacjach, kiedy wydaje się, że jesteśmy odtrącani, wykluczani, On stawia nam na drodze często nieznanych ludzi, którzy okazują się przyjaciółmi, o których mówi przysłowie: „Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie”. Bóg zawsze wysłuchuje błagalnego głosu, nie naszym zmartwieniem jest wiedzieć, w jaki sposób i w którym momencie Pan nam odpowie.
Ewangelia: Mk 5,1-20
Sensacje w dzisiejszym świecie stają się już chlebem powszednim. Raczej uodparniają nas na zło i czynią obojętnymi nawet wobec najbliższych.
Po utopieniu stada świń ludzie z całej okolicy przyszli do Jezusa żądni wieści, aby na własne oczy zobaczyć, co się stało. Ujrzeli opętanego, który siedział w ubraniu i był przy zdrowych zmysłach. Pozycja siedząca tego człowieka wskazuje na to, że wcześniej szalejący, teraz doświadcza wytchnienia, doznaje pokoju w sobie, w stosunku do ludzi i Boga. Fakt, że jest ubrany, w myśli autora natchnionego pokazuje odnowienie przez Jezusa godności tego zniewolonego człowieka. Przypominamy sobie wydarzenie z Księgi Rodzaju, gdzie czytamy, że oto Bóg osobiście przygotowuje Adamowi i Ewie odzienie ze skóry, aby nie musieli uciekać z ogrodu Eden nadzy. Zdrowe zmysły pozwalają uwolnionemu od ducha nieczystego rozpoznać Jezusa i wejść z Nim w relację. Pamiętajmy, że Sakrament Pokuty i Pojednania odnawia w nas godność człowieka, tożsamość dziecka samego Boga!
Wtorek, 31.01.2023 r. – wspomnienie św. Jana Bosko, prezbitera
Pierwsze czytanie: Hbr 12,1-4
Jezus jest wzorem doskonałego maratończyka. Nigdy nie ustał w drodze do Ojca. Często widzimy na naszych ulicach ludzi, którzy mijają nas w biegu, ćwicząc jogging w słuchawkach na uszach. Trenowanie biegu wymaga determinacji, dobrej organizacji czasu, dyscypliny, wytrwałości. Stosując taką samą strategię, jak najlepsi sportowcy, patrząc na Jezusa, biegnijmy w naszych życiowych zawodach. Każdy według własnego rytmu, na miarę swoich sił i zasobów. Aby biec, trzeba zostawić ciężary. Dzięki temu poruszamy się lżej i szybciej. Tym ciężarem mogą być obciążające nas rozterki, smutek, zniechęcenie, brak wiary w siebie i innych, a czasem i w Boga. Złamaniem na duchu może być zmęczenie, które dzisiejszy człowiek odczuwa przy narastającym tempie życia, natłoku zadań, pracy, nauki, pędu do bycia efektywnym. Chrześcijanin biegnie jak Chrystus, wie, po co, dla kogo i dokąd. Dynamiczny charakter chrześcijaństwa otwiera nam możliwości nieustannego ćwiczenia się i zaczynania na nowo, każdego dnia. Celnie określił taką postawę bł. Jakub Alberione, założyciel Rodziny Świętego Pawła: „Iść do przodu, każdego dnia po troszeczku”.
Psalm responsoryjny: Ps 22,26-28.30-32
„A moja dusza będzie żyła dla Niego”, śpiewa autor psalmu. Dzisiaj jeszcze piękniej uświadamiamy sobie, że życie duszy ma swoje rytmy, podtrzymywane jest modlitwą, Eucharystią, rozmową z Bogiem, byciem z Nim. Ma swoje choroby, słabości, które trzeba leczyć w Sakramencie Pokuty i Pojednania. Nierzadko zapominamy o tym cichym i ukrytym życiu, o które należy codziennie dbać, troszczyć się i odnawiać je. Życie duszy jest wieczne i o tym przypomina nam dzisiejszy psalm. Wyśpiewujemy radość z tego, że pokolenia, które po nas przyjdą i ci, którzy obecnie „śpią w ziemi”, będą oddawać pokłon Bogu. Wszyscy nieustannie adorują Boga. Czas już się nie liczy, ważna jest wieczność.
Ewangelia: Mk 5,21-43
Dwie splecione ze sobą historie. Jair proszący o zdrowie dla swej córki oraz kobieta cierpiąca na krwotok spotykają się przy Jezusie. Widzimy przedziwną postawę Jezusa. Odpowiadając na prośbę Jaira, idzie do jego córki, ale zatrzymuje się i nie śpieszy, kiedy chora kobieta dotyka się Go. Chrystus jej nie odgania, nie śpieszy się, zatrzymuje się tylko dla niej.
W naszym życiu istnieje pewne ryzyko. Mogę przeżywać jakieś wydarzenie jako chwilowy nawias, przerwałem coś, a potem do tego wracam. W ciągu dnia mamy wiele rzeczy, historii, naglących spraw, tak, jak w życiu Jezusa, wiele naglących przypadków. Dzisiaj mogę zobaczyć, że Jezus pozwala się ukierunkować wydarzeniom, które mają miejsce. Mogę spodziewać się, że Jezus postąpi w pewnym porządku: najpierw zajmie się Jairem, a potem inną sprawą, np. zatrzymującą Go kobietą. Ale tak nie jest. Jezus pozwala się rozproszyć temu, co się wydarza. Zajmuje się tym, co przerywa Jego podróż, plan. Życie Jezusa i nasze składa się z wielu przerw. Bóg uczy nas dziś, żebyśmy pozwalali się uwarunkować czemuś innemu, co przydarza się nam w nieoczekiwany sposób. Uczy nas odkrywania cierpliwości, aby oddać na nowo wartość i godność rzeczom, sprawom, które się zdarzają.
Nasze historie się splatają, Życie jednego nie jest przeżywane kosztem drugiego, lecz jest życiem, w którym każdy ma do opowiedzenia własną historię. Chrystus wchodzi w tę historię, by nieść pokój, uzdrowienie, zbawienie.
Środa, 01.02.2023 r.
Pierwsze czytanie: Hbr 12,4-7.11-15
Karcenie w świecie greckim i żydowskim miało jak najbardziej służyć kształceniu: wyrabianiu charakteru, ćwiczeniu się w dobrych postawach. Najlepiej przecież pamiętamy nauczycieli wymagających. Dzięki nim nauczyliśmy się więcej i rzetelniej, do dziś o nich pamiętamy i jesteśmy im wdzięczni, mimo przeżytego trudu uczenia się, by sprostać ich wymaganiom.
Na początku roku Słowo Boże chce nam pokazać drogę nieustawania w dobrym życiu, patrząc, w jaki sposób postępował Jezus. Czasem zdarza nam się czuć słabszymi, a wręcz wycieńczonymi. Dzisiejsze czytanie zachęca nas, byśmy chodzili prosto, a to w języku Biblii oznacza wybieranie najkrótszej drogi do mety. Symbolika Listu do Hebrajczyków odnosi się do postawy duchowej. Osłabiamy naszego ducha, nie dbając o relację z Bogiem, z innymi, nie karmiąc się Słowem Bożym i Eucharystią. Pamiętajmy, że upadki i różne trudne doświadczenia stają się dla nas okazją, łaską, którą uczymy się przyjmować. Trzeba nam codziennie schodzić z piedestału samowystarczalności. Nasze życie utkane z relacji, przeplatających się historii jest przepiękną szansą daną nam przez Boga. Nieustannie uczymy się przyjmować ją z wdzięcznością za to wszystko, co daje nam życie, spotkania, wydarzenia, co wpływa na formowanie całej naszej osoby: intelektu, woli, uczuć.
Psalm responsoryjny: Ps 103,1-2.13-14.17-18
Pamięć jest zapalarką wdzięczności. Kiedy nie pamiętamy o przeszłości, nie możemy tak naprawdę dobrze żyć naszym TERAZ. Nowy Rok, który rozpoczęliśmy dokładnie miesiąc temu, nie przekreślił tego wszystkiego, co dane nam było przeżyć, doświadczyć, nauczyć się i rozważyć. Każde spojrzenie w przyszłość nosi w sobie mały lub czasami większy ciężar historii naszego życia. Dzisiejszy psalm zaprasza nas do błogosławienia każdej minuty danej nam w Bożym zamyśle i wykorzystywanej jako narzędzie potrzebne do zbawienia. Dlatego całe nasze wnętrze wyśpiewuje: „Błogosław, duszo moja, Pana!”.
Ewangelia: Mk 6,1-6
Skąd On to ma? To pytanie stawiamy osobom, które nas zaskakują inteligencją, kreatywnością, jakimś urokiem czy dobrym przykładem życia. Często jednak w dzisiejszym kontekście hejtów dziwimy się agresji, zawiści, chamstwu i również pytamy: skąd on to ma? Przecież rodzice to przykładne małżeństwo…
Jezus otrzymał wszystko od Ojca, od Józefa i Maryi, krewnych i znajomych, od środowiska, w którym się wychował. Mądrość Jezusa zachwyca słuchaczy w synagodze i zaskakuje dziś mnie. Ewangelia zachęca do oddania Jezusowi Jego prawdziwego Imienia-tożsamości. Umiejmy pozwolić Mu być Bogiem działającym cuda, zbawiającym, uzdrawiającym. To nie jest jedynie Syn Józefa, cieśli. Jak patrzę na innych? Czy pozwalam im być tym, kim są, w ich najgłębszej tożsamości danej im przez Boga?
Czwartek, 02.02.2023 r. – święto Ofiarowania Pańskiego
Pierwsze czytanie: Hbr 2,14-18
Człowieczeństwo Chrystusa fascynowało przez wieki tysiące kobiet i mężczyzn, którzy „darmo otrzymując”, darmo oddali swoje życie dla braci i sióstr, w imię miłości i głębokiej zażyłości z Chrystusem Panem. Jezus przyjął formę dziewiczego życia na ziemi, „upodabniając się pod każdym względem do braci”, z wyjątkiem grzechu. Osoby konsekrowane życiem pokazują, że możliwa jest i odwrotna droga, droga upodabniania się do Chrystusa, jak mówi św. Paweł w Liście do Galatów: „Żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus”. Osoby poświęcone Bogu zaproszone są do pielęgnowania cnoty cierpliwości, która może doprowadzić do zmiany słabości w duchowe nawrócenie do Jezusa. Czynią to także dzięki różnorakim darom i charyzmatom, które upiększają przez wieki cały Kościół. Widzimy bardzo konkretnie, kiedy bracia i siostry, żyjący życiem apostolskim, służą modlitwą i działaniem ubogim, cierpiącym, odsuniętym lub kiedy posługują w służbie zdrowia, edukacji, na uniwersytetach, w korporacjach, jak to jest w przypadku osób z instytutów świeckich. Czasem nie zauważamy działania tych osób, ale możemy odczuwać wielką moc modlitwy. Szczególnym powołaniem do trwania na modlitwie odznaczają się mnisi, mniszki, pustelnice, pustelnicy, którzy mówią Bogu o świecie i jego potrzebach, wypraszając dla niego łaskę i miłosierdzie. Piękno człowieczeństwa Chrystusa zawsze pociąga innych do dostrzegania piękna drugiego człowieka i poświęcania się dla niego, w Imię Jezusa.
Psalm responsoryjny: Ps 24,7-10
Otwarcie na tajemnicę Boga jest istotnym elementem ewangelizacji. Pokazuje nam to postawa Lidii z Dziejów Apostolskich, której Pan otworzył serce, by „uważnie słuchała słów Pana”. Otwieranie i podnoszenie bram było w dawnych czasach jedyną możliwością wejścia do miasta. Nie było innych drzwi ani dojść. Z naszym otwarciem jest podobnie. Albo się na coś całkowicie otwieramy, albo pozostajemy zamknięci, zupełnie nic do nas nie wejdzie i pozostaniemy niezdobyci, nawet przez samego Boga. Dzisiejszy psalm zachęca nas do odważnego otwierania się na Tego, którego za chwilę przyjmiemy jako Chleb Życia.
Ewangelia: Łk 2,22-40
W dzisiejsze Święto Ofiarowania Pańskiego Kościół podaje nam do rozważania Ewangelię opisującą ofiarowanie Jezusa w świątyni Jerozolimskiej. Podobnie starotestamentowa Anna ofiarowała na służbę do świątyni swego wybłaganego u Boga syna, Samuela, który okazał się wielkim prorokiem. Jezus jest dzisiaj ukazany jako Ten niesiony na rękach rodziców i oddany w ręce innych proroków: Symeona i Anny. Tych dwoje starszych ludzi symbolicznie reprezentuje uniwersalizm zbawienia, które przynosi Chrystus. Symeon i Anna są odczytywani w naszej tradycji święta Ofiarowania Pańskiego jako przedstawiciele osób życia konsekrowanego. Oblubieniec Chrystus dziś wchodzi do świątyni. On jest Oblubieńcem osób wybierających życie ślubami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, w przeróżnych kształtach życia poświęconego Bogu. Osoby życia konsekrowanego są zaproszone, by z Jezusa uczynić jedyne kryterium własnego życia. W zależności od charyzmatów, darmo otrzymanych od Ducha Świętego, w konkretnych posługach ukazują światu Człowieczeństwo Jezusa.
Piątek, 03.02.2023 r.
Pierwsze czytanie: Hbr 13,1-8
Gościnność, zgodnie z łacińskim powiedzeniem Hospes hospiti sacer (Gość gospodarzowi święty), od wieków jest najpiękniejszym świadectwem chrześcijan. Biblijny Abraham przyjął do siebie nieznajomych wędrowców. Dzięki swej otwartości na drugiego przyjął aniołów posłanych do niego przez samego Boga, a oni zapowiedzieli mu narodziny upragnionego przez niego „syna uśmiechu”, Izaaka.
Przyjmowanie siebie, drugiego człowieka i Boga jest otwieraniem serca, ramion i dłoni. To sztuka wychodzenia z siebie do innych, bycia gotowym do dawania siebie w bardzo prostych gestach codzienności. Przejawiać się może w poświęceniu czasu, uwagi, wysłuchaniu…
W kontekście procesu przygotowań do Synodu o synodalności przyjmowanie drugiego człowieka staje się rzeczywistą potrzebą naszych czasów, Kościoła, zaczynając od naszych rodzin i wspólnot. Przyjęcie innego stawia nas chrześcijan w pozycji osób, które poszukują miłości, a równocześnie dają siebie, wyrażając to w sposobie patrzenia na całego człowieka jako osoby. Świat tak bardzo krzyczy o miłość, szacunek, relacje przyjaźni. Zachęceni dzisiejszym słowem chciejmy w postawie bezinteresowności dawać nie tylko rzeczy, ale siebie i uczmy się przyjmowania drugiego człowieka. Takie jest przecież nasze powołanie.
Psalm responsoryjny: Ps 27,1.3.5.8-9
Podążanie ku światłu, ku zbawieniu jest wewnętrznym wołaniem każdego z nas. Odkrycie, że Pan jest światłem i zbawieniem napełnia nas pokojem. W ciemności nie czujemy się zbyt bezpiecznie i komfortowo. Pan jest światłem, którego doświadczenie wewnętrzne pięknie opisuje w swej modlitwie kard. H. Newman, zwracając się do Jezusa: „Trwaj we mnie, a wtedy będę mógł promieniować Tobą i będę mógł być światłością dla innych. To Ty będziesz oświecał innych przeze mnie”. Szukanie światła, Chrystusa, jest zadaniem na całe życie. Nie zniechęcajmy się mimo trudności. Powtarzajmy dziś w duszy słowa psalmu: „Będę szukał oblicza Twego, Panie”.
Ewangelia: Mk 6,14-29
„Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój” – tak autor Ewangelii opisuje stan duszy Heroda, który słuchał Jana.
Sumienie jest bardzo delikatnym instrumentem. Jeśli jest dobrze nastrojone, czyli dobrze uformowane, reaguje na wszystkie uderzenia smyczka lub palców. Reaguje na to, z jakim kunsztem grający się nim posługuje. Dobrze uformowane sumienie jest jak dobry muzyk, wyczulony na każdy fałsz. Uczymy się być coraz bardziej wrażliwymi na odbiór naszego sumienia. Niepokój zawsze jest dla nas znakiem, że coś jest nie w porządku. Herod go odczuwał, ale zlekceważył ten głos i posunął się aż do zagłuszenia sumienia. Dbajmy o to najdelikatniejsze sanktuarium własnej duszy.
Sobota, 04.02.2023 r.
Pierwsze czytanie: Hbr 13,15-17.20-21
Autor Listu do Hebrajczyków zaprasza nas do kultu, jakim jest składanie Bogu ofiary czci. Bogu należy się cześć, w którą zaangażowany jest cały człowiek: jego umysł, wola i serce. Ważne jest, aby mieć taką siłę intelektualną, która podejmuje dialog ze wszystkimi nurtami współczesnej myśli i kultury. Świat proponujący wygodne i komfortowe życie, przyjemności, emocje, osobiste korzyści, pozostaje w kontrze do tego, o czym mówi chrześcijaństwo. Człowiek wierzący w wolności serca wybiera poświęcenie, trud, pracę i jako dar składa wszystko Bogu. Czytając Słowo Boże, modląc się i żywo uczestnicząc w sakramentach, wchodzi w logikę Boga, który zawsze kocha. Bóg przecież posłał swego Syna i poświęcił za każdego człowieka, a człowiek z kolei zaproszony jest do oddawania życia tak jak Jezus: „Kto chce zachować swoje życie, straci je” (Mk 8,35). Sprawowany kult jest w pewien sposób nieustannym przechodzeniem ze śmierci do życia. Tajemnica przejścia paschalnego jest ukryta w zakamarkach naszej zwykłej codzienności, w małych gestach służenia, zwracania uwagi, wysłuchania, cierpliwości w stosunku do drugiego człowieka. Tak konkretnie oddajemy nasze życie. Jesteśmy jak owce idące za Wielkim Pasterzem, który jako Pierwszy przez tę drogę Paschy nas przeprowadza i uzdalnia do czynienia Jego woli, zaprasza do „składania Bogu ofiary czci ustawicznie”.
Psalm responsoryjny: Ps 23,1-6
Pan „prowadzi mnie nad wody spokojne”, czyli te, które dają życie. Wody głębokie, jak morze, są w Biblii symbolem otchłani i śmierci. W dzisiejszym psalmie jest mowa o wodach spokojnych, to znaczy takich, w których mogę zaspokoić swoje pragnienia tęsknoty, napić się z nich. Tylko Bóg wie, gdzie znajdują się takie wody i na pewno mi je wskaże. Obym pozwalał się ku nim poprowadzić! Woda zawsze gasi pragnienie, oczyszcza i łagodzi. Cieszmy się, że na początku tego roku Bóg zapewnia nas o łagodnym prowadzeniu ku Jego wodzie miłości i czułości.
Ewangelia: Mk 6,30-34
Pustynia jest miejscem szczególnej bliskości z Panem. Do wyjścia na nią Jezus zaprasza swoich uczniów. Widzimy, jak bardzo leży Mu na sercu zdrowie i kondycja zapracowanych uczniów. Czasem jednak odpoczynek jest niemożliwy. Ludzie zauważyli odpływających uczniów i Jezusa. Ewangelista Marek daje nam wgląd w emocje Jezusa, który lituje się, a nie irytuje na widok ludzi, którzy Go szukali. Jezus odpowiada na ich duchowy głód. Dlatego Marek tak mocno podkreśla, że nauczanie Jezusa jest równocześnie uzdrawianiem. Sam Bóg, jako jedyny pasterz, dba o konkretne potrzeby wszystkich owiec. Przy dzisiejszym braku autorytetów i silnego przywództwa, postaw ojcowskich, Bóg chce nam przypomnieć, że to On najlepiej stara się o każdego człowieka. Podobnie uczynił Jezus ze swoimi pierwszymi uczniami, zatroszczył się o ich odpoczynek. Chrześcijanie wypracowali dzięki temu piękną równowagę pomiędzy działaniem na rzecz innych, a słusznym odpoczynkiem, o jakim pisze autor natchniony: „A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął” (Rdz 2,2).