Niedziela, 4.04.2021 r. – Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego
Pierwsze czytanie: Dz 10, 34a. 37-43
Przeżywamy dzisiaj największą tajemnicę wiary. Chrystus umarł na krzyżu, ale zmartwychwstał i żyje. W ten sposób otworzył bramy nieba dla wszystkich, którzy wierzą w Zmartwychwstałego i słuchają Jego głosu. W Wielkim Poście próbowaliśmy przy pomocy łaski Bożej dokonać nawrócenia i przemiany naszego życia. Teraz nawróciwszy się, mamy misję do wypełnienia. Chrystus wzywa nas i posyła do świata, abyśmy byli świadkami nadziei – Jego Męki, Śmierci i Zmartwychwstania.
Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego rozpoczynamy od ukazania uniwersalizmu zbawienia w Chrystusie. Święty Piotr wyrusza na tereny pogańskie dla głoszenia Ewangelii jako świadek zmartwychwstałego Pana. Przechodzi z Jerozolimy do rzymskiego miasta – Cezarei Nadmorskiej. Pod natchnieniem anielskim idzie na spotkanie z rzymskim urzędnikiem i jego całą rodziną. Głosi Chrystusa wśród pogan, nawołując do przyjęcia chrztu, nawrócenia i życia zgodnego z Ewangelią. Jego misja potwierdza, że Bóg nie ma względu na osoby, ale miły jest ten, który wypełnia Jego wolę.
Uniwersalizm zbawienia to powszechna wiara w Jezusa, aby otrzymać odpuszczenie grzechów i życie wieczne w Bogu. Nie jest on dostępny tylko dla wtajemniczonych, ale dla wszystkich, którzy przyjmą Jezusa jako Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Wiara w Imię Jezusa to jedyna brama dostąpienia łaski zbawienia. Także dzisiaj potrzeba przypominania i ukazywania na nowo znaków powszechności i jedności Kościoła, zachęcając wszystkich do nawrócenia i podążania za zmartwychwstałym Panem.
Psalm responsoryjny: Ps 118, 1-2, 16-17. 22-23
Kościół śpiewa dzisiaj radosne Alleluja, uwielbienie Boga w Chrystusie zmartwychwstałym. W tę radość wpisuje się Psalm 118, który prawdopodobnie był śpiewany w radosne Święto Namiotów. Przypomina ono wędrówkę na pustyni do Ziemi Obiecanej. Tam dokonały się najważniejsze wydarzenia w historii Izraela, Przymierze Boga z wybranym ludem, zaślubiny Boga z oblubienicą Izraelem.
Psalm zachęca nas do uwielbienia Boga. Motywacją jest dobroć (hebr. tob) i łaskawość (hebr. hesed). Oba te przymioty są kluczowymi w opisach działania Boga w Starym Testamencie. Taki jest Bóg i Jego istota jest niezmienna. Jeżeli człowiek tylko dostrzeże dobroć i łaskawość Boga i otworzy się na chwalenie Stwórcy, to przepełnia go radość i Boży pokój, niejako zostaje wchłonięty i przeniknięty szczęściem i miłością samego Boga.
Drugie czytanie: Kol 3, 1-4
Zmartwychwstanie Chrystusa ukazuje cel i sens naszego zabiegania: Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Zatem cały wysiłek ma być ukierunkowany ku Niebu. Trzeba badać wszystko, co robimy, czy prowadzi nas to ku Bogu. W tej drodze konieczne jest oczyszczenie, które wyraża się w trudzie ziemskim, a zarazem nie może być zbytnim przywiązaniem do ziemskich obowiązków i przyjemności. Nie chodzi o jakąś „nirwanę”, czy emocjonalne oderwanie od tego świata, ale całkowite powierzenie swego życia Chrystusowi. Trzeba przejść przez śmierć z Chrystusem. Najpierw śmierć duchową, która jest zerwaniem z grzechem, bo i Chrystus umarł za nasze grzechy. Aby ofiara Chrystusa nie była daremna w naszym życiu i przyniosła owoce, konieczne jest z pomocą łaski Bożej zrywanie z grzechem. Grzech nie tylko oddala nas do Boga, ale jeszcze ściślej trzyma na ziemi i zamyka szczęście wieczne. Nie ma sensu umierać w grzechach, ale rzeczywiście zmartwychwstać z Jezusem do życia w łasce na ziemi, by kiedyś powstać z Chrystusem do wieczności.
albo
Drugie czytanie: 1 Kor 5, 6b-8
Święty Paweł wyjaśnia, w jaki sposób świętować Paschę w Chrystusie. Żydzi na pamiątkę wyjścia z Egiptu spożywają chleb niekwaszony. Symbolizuje on zbawienny pośpiech i gotowość ludu na wezwanie Boga do wyruszenia w drogę z niewoli ku wolności. Teraz nadszedł stosowny moment, by w tę drogę na nowo wyruszyć. Nie można się opóźniać i marnować czasu łaski i nawiedzenia. W ten sposób święty Paweł ukazuje nowy sens Paschy. Chrystus jest naszą Paschą, czyli ofiarą złożoną za nasze grzechy. Pascha chrześcijańska nabiera nowego wymiaru duchowego. Trzeba odrzucić starego człowieka z wszelką złością i przewrotnością, a budować nowego człowieka w Chrystusie na czystości i prawdzie. Ta pielgrzymka na nowo zaczyna się mocą Paschy Chrystusa.
Ewangelia: J 20, 1-9
W Tygodniu Wielkanocnym kobiety i apostołowie prowadzą nas wielokrotnie do pustego grobu. Pragną, abyśmy sami doświadczyli i uwierzyli, że nie ma tam Jezusa. Maria Magdalena posiada tutaj uprzywilejowane miejsce. To ona pierwsza przyjęła Ewangelię Zmartwychwstania, Dobrą Nowinę, że Chrystus pokonał śmierć i żyje. Doświadcza osobistego spotkania z Jezusem. Zmartwychwstały Pan posyła ją do wspólnoty Apostołów, do Kościoła, który odtąd będzie rozważał największe tajemnice wiary – Życia, Śmierci i Zmartwychwstania swego Pana.
Życie nasze nie kończy się grobem. Pusty grób jest znakiem, że życie nie zamyka się jedynie tutaj na ziemi. Choć wszyscy bez wyjątku doświadczamy rzeczywistości śmierci, to zmartwychwstały Chrystus otwiera nową perspektywę życia ziemskiego i wiecznego. Nabiera ona nowego sensu w obliczu śmierci bliskich, przyjaciół i mojego umierania, bo przecież mamy powstać z Chrystusem do życia.
Poniedziałek Wielkanocny, 5.04.2021 r.
Pierwsze czytanie: Dz 2, 14. 22b-32
Święty Piotr obwieszcza światu zmartwychwstanie Chrystusa. Wypełnia się proroctwo modlitwy i nadziei Izraela: w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie (Ps 16). Święty Piotr zrozumiał w końcu Pisma i sens nauczania Jezusa: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego (Łk 24, 46-48). Wcześniej niepewny, zalękniony, z wieloma propozycjami dla Mistrza, co mógłby dla Niego uczynić, ale zawsze pełen gotowości i gorliwości służenia Panu. Teraz staje się pełnym odwagi świadkiem Jezusa wobec całego świata. Dokonuje się niezwykła transformacja świętego Piotra mocą Zmartwychwstałego.
Wygłasza pierwszą mowę apostolską, która staje się wzorem przepowiadania w Kościele, a jej źródło ma swój początek i dopełnienie w Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu Jezusa. Odtąd Ewangelia nabiera nowego paschalnego znaczenia, gdzie wspomina się i rozważa życie i przepowiadanie Jezusa, Jego odkupieńczą śmierć na Krzyżu za nasze grzechy i chwalebne Zmartwychwstanie.
Trzeba jednak podkreślić, że Zmartwychwstanie jest tylko etapem w misji Jezusa. Jego dopełnieniem jest Wniebowstąpienie i zasiadanie po prawicy Ojca, a nade wszystko nieustanne orędownictwo Jezusa za nami, pielgrzymami ku zmartwychwstaniu w Chrystusie i życiu wiecznemu w Bogu.
Psalm responsoryjny: Ps 16, 1-2a i 5. 7-8. 9-10. 11
Psalm 16 jest modlitwą pełną ufności, choć niektórzy uważają, że jest rodzajem lamentacji, prośby człowieka w ciężkiej chorobie zagrażającej śmierci. Na pewno wspólna obu tym kierunkom jest ufność, jaką proszący pokłada w Panu. Z całego serca wierzy, że Bóg jest obecny nie tylko w życiu, ale i w śmierci. Nie pozwoli on swemu Słudze pozostać w szeolu. Otrzymuje nawet większe zapewnienie, że nie będzie nawet oglądał grobu. Bóg nigdy nie opuści swego Sługi, który postępował sprawiedliwie. Śmierć nad nim nie ma władzy, bo jest w rękach Boga, Stwórcy i Ojca.
Ewangelia: Mt 28, 8-15
Niewiasty z bojaźnią i wielką radością biegną, aby obwieścić Apostołom, że Pan zmartwychwstał i żyje. Stają się pierwszymi świadkami Zmartwychwstałego. Ich świadectwo jest weryfikowane przez wspólnotę pierwszego Kościoła. Jednak prawda Zmartwychwstania spotyka się z wielką opozycją współczesnego świata. Propaganda kłamstwa pragnie zniszczyć prawdę Boga. Wielcy tego świata kierowani strachem bronią swej pozycji i wpływów. Są całkowicie zamknięci na prawdę objawioną w Chrystusie. Siłami ludzkimi pragną unicestwić prawdę – przez władzę i pieniądze. W tej walce Zmartwychwstały jest z nami i pragnie abyśmy Jemu zawierzyli: Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom. Potrzebna jest odwaga i wytrwałość w obliczu wrogości wobec Ewangelii. Nie wolno dać się zastraszyć w żaden sposób, ale zaufać potędze i mocy Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego.
]
Wtorek, 6.04.2021 r.
Pierwsze czytanie: Dz 2,36-41
Święty Piotr napełniony mocą Ducha Świętego kieruje pierwsze słowa o Zmartwychwstaniu do Żydów w Jerozolimie. Izrael był szczególną własnością Pana i Bóg ma w nim upodobanie. Teraz święty Piotr zapowiada nowy etap w historii Izraela. Jest to odnowiony Izrael zbudowany na Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu Jezusa, czyli Kościół Chrystusowy, który zostaje napełniony Duchem Świętym. Bóg zaprasza do zawarcia nowego Przymierza, które naznaczone jest Krwią i Męką Chrystusa.
Sercem i źródłem Kościoła jest rozważanie Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Jezusa, a jego ostateczne wypełnienie nastąpi przy powtórnym przyjściu Jezusa. Kościół jest zbudowany na fundamencie Apostołów, którzy są pierwszymi świadkami Życia, Śmierci i Zmartwychwstania Boskiego Mistrza. Ten mandat i posłannictwo otrzymali od samego Jezusa.
Święty Łukasz ukazuje efekt przepowiadania świętego Piotra, którym jest nawrócenie pierwszych Żydów i przyjęcie chrztu w Imię Jezusa. Chrzest jest odpuszczeniem grzechów i otrzymaniem w darze Ducha Świętego. Tworzy się nowa społeczność, nowy i przemieniony Izrael. Bóg niweluje różnice i podziały między ludźmi, by stworzyć jedną rodzinę w miłości Chrystusowej. Wszyscy stają się jednością we Krwi Jezusa. Zbawcze dzieło Jezusa ma na celu zniwelowanie dystansu. Św. Paweł dopowie tę prawdę, ogłaszając „Teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa” (Ef 2,13).
Psalm responsoryjny: Ps 33, 4-5.18-19.20 i 22
Psalm 33 jest hymnem na cześć Boga. Po zachęcie i wezwaniu do uwielbienia Boga są ukazane czyny zbawcze, za które sprawiedliwy powinien dziękować Bogu. Bóg przede wszystkim jest godny zaufania. Boga należy uwielbić w dwóch aspektach. Pierwszym miejscem kontemplacji jest Słowo Boże, które zawsze przynosi dobro i błogosławieństwo. Drugą sferą uwielbienia są dzieła zbawcze, stworzenie świata i jego odkupienie. Bóg zawsze troszczy się o wszystkie stworzenia, które wyczekują i pragną Jego łaski i pomocy. Dlatego ufnie woła w imieniu wspólnoty wierzących o łaskę i nadzieję. Pan zawsze odpowie ludowi bogobojnemu, którego ogarnia bojaźń Boża i który czci Jego święte Imię.
Ewangelia: J 20,11-18
Maria Magdalena jako pierwsza ujrzała odsunięty kamień do grobu. Przerażona pobiegła, aby przekazać tę wiadomość Apostołom. Piotr i Jan stają się świadkami pustego grobu i powracają do „siebie”, do swoich zajęć. Natomiast Maria Magdalena nie kończy poszukiwań. W przeciwieństwie do Apostołów powraca do pustego grobu. Nie jest w stanie opuścić miejsca, gdzie ostatnio widziała Jezusa. Pozostaje tam w rozpaczy, w wielkiej tęsknocie za umiłowanym Panem. Płacze z powodu nieobecności Oblubieńca. Jest pełna smutku, ponieważ miłuje Jezusa, a nie znajduje Go. Jego zniknięcie z grobu przenika jej serce w żalu nieutulonym.
Sytuacja zmieniła się diametralnie, kiedy ujrzała i poznała Jezusa, a dokładniej to sam Jezus ukazał się jej i dał się poznać. Jest to dar wielkiej łaski i miłości Jezusa dla tych, którzy Go poszukują i miłują całym sercem. Trud poszukiwań i smutek zostają zamienione w radość niewysłowioną. Do Boga należy dawanie prawdziwej radości i szczęścia bez miary. Przejście ze smutku do radości to także nasze zmartwychwstanie. Św. Paweł powie: „Radujcie się zawsze w Panu, jeszcze raz powtarzam: radujcie się!” (Flp 4,4).
Środa, 7.04.2021 r.
Pierwsze czytanie: Dz 3, 1-10
Święci Piotr i Jan w imię Jezusa dokonują uzdrowienia chromego od urodzenia przy Bramie Pięknej, prowadzącej do Świątyni. Chromy zapewne liczył, że ludzie udający się na modlitwę będą bardziej wrażliwi na jego potrzeby i otrzyma to, co będzie niezbędne do jego bytowania. To „skromne” oczekiwanie człowieka nieskończenie dalej przewyższa hojność Boga. Chromy otrzymuje o wiele więcej, niż prosi. Prosił o wsparcie materialne, a otrzymuje w darze uzdrowienie z paraliżu. Odtąd może stać się świadkiem mocy Chrystusowej i wsparciem dla innych, którzy będą potrzebowali pomocy.
Wypełnia się to, co Jezus zapowiedział przed swoją męką i śmiercią: Te znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: w imię moje złe duchy będę wyrzucać, nowymi językami mówić. Węże brać będą do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie (Mk 16, 17-18). W Kościele wszystko powinno dokonywać się w Imię Jezusa. W Imię Jezusa oznacza w zastępstwie Jezusa. To On sam udziela swej mocy tym, którzy pokładają ufność w Jego Imieniu. Często powołujemy się na czyjeś imię, że kogoś znamy, aby umocnić swą pozycję albo załatwić przychylnie sprawy ziemskie. O ileż bardziej Bóg udzieli nam łaski, jeżeli z wiarą przyzywamy Najświętszego Imienia Jezusa.
Psalm responsoryjny: Ps 105, 1-2. 3-4. 8-9
Psalm 105 ma charakter dydaktyczno-historyczny. Psalmista przywołuje różne epizody z historii Izraela, które są zachętą do uwielbienia Boga w Jego zbawczym dziele. Historia jest nie tylko matką i nauczycielką życia, ale ma swe źródło i dopełnienie w Bogu pełnym miłości i troski o swój lud. Uwielbienie i dziękczynienie Bogu ma odnieść konkretny skutek w życiu narodu i jednostki. Psalmista zachęca, aby na miłość i wierność Boga również odpowiedzieć miłością i wiernością w przestrzeganiu Jego przykazań. Bóg jest wierny przymierzu, które zawarł z Abrahamem i spełnia swoje obietnice dane jego potomstwu.
Ewangelia: Łk 24, 13-35
Uczniowie są w drodze. Przeżywają wiele wątpliwości i niezrozumienie tego, co wydarzyło się na Golgocie i w pustym Grobie. Sam Chrystus wyjaśnia im Pisma i otwiera serca i umysły na rozumienie Pisma. Poznają Go przy łamaniu chleba. Dzieje się wiele ważnych rzeczy. Jednak centrum przekazu stanowi przesłanie, że Jezus żyje i jest z tymi, którzy Go miłują i szukają. Taką samą drogą podąża dzisiaj i Kościół, który w centrum ukazuje Chrystusa Żywego i Zmartwychwstałego. W Eucharystii objawia światu Chrystusa. To nie jest martwe ciało zdjęte z krzyża, ale Żywy i Zmartwychwstały Jezus. Jego mocą Kościół pielgrzymujący na ziemi wyjaśnia Pisma i udziela zbawiennych Sakramentów. W Eucharystii stajemy się żywym organizmem w zmartwychwstałym Panu.
Uczniowie poznają Jezusa przy łamaniu chleba. Nie jest to tylko zwykły znak rozpoznawczy czy pamiątka jakiegoś wydarzenia z przeszłości. W Eucharystii jest żywy Jezus ze swoim Ciałem i Duszą, i Bóstwem. Jest to żywa i jedyna Ofiara, która uobecnia się na wszystkich ołtarzach świata. Łamanie chleba jednoczy uczniów Chrystusa wokół stołu Mistrza. I dzisiaj Eucharystia jest jedna i jednoczy wszystkich, którzy się gromadzą w imię Jezusa. Przystępując do stołu Pańskiego, otwórzmy nasze serca i umysły na żywego i zmartwychwstałego Jezusa. Zaśpiewajmy w głębi duszy: jeden chleb, co złączył złote ziarna, tak niech miłość złączy nas ofiarna.
Czwartek, 8.04.2021 r.
Pierwsze czytanie: Dz 3, 11-26
Święty Piotr dokonuje cudu uzdrowienia chromego. Nie o sam cud chodzi, ale o to, Kto naprawdę jest jego autorem albo dokładniej – w czyjej mocy został zrealizowany. Dla świętego Piotra fakt cudu staje się okazją, by dać świadectwo o Zmartwychwstałym, którego mocą został uzdrowiony chromy. Fakt Zmartwychwstania jest największym cudem, poświadczającym autentyczność posłannictwa Jezusa i najważniejszym argumentem w polemice chrześcijańskiej z innymi religiami. Było to również definitywne rozstrzygnięcie konfliktu, jaki zaznaczył się poprzez opór i sprzeciw faryzeuszów i uczonych w Piśmie wobec nauki i posłannictwa Jezusa. Święty Piotr przypomina Żydom, że to oni ukrzyżowali Jezusa, ale Bóg wskrzesił Go z martwych.
Uzdrowienie chromego mocą Imienia Jezusa staje się okazją, by wygłosić katechezę paschalną o Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym Jezusie. Święty Piotr wzywa teraz, by przejść od ignorancji do przyjęcia prawdy Zmartwychwstania. Niezbędną rzeczą w drodze do zbawienia jest przyjęcie tej prawdy, a następnie nawrócenie jako zmiana sposobu myślenia i podążania za Zmartwychwstałym. Uzdrowiony chromy jest niezaprzeczalnym dowodem i świadectwem mocy Zmartwychwstałego.
Psalm responsoryjny: Ps 8, 2a i 5, 6-7.8-9
Psalm 8 jest hymnem uwielbienia w całym dziele stwórczym. Centralne miejsce zajmuje tutaj człowiek, który jest koroną całego stworzenia. Bóg obdarzył go chwałą i uczynił współodpowiedzialnym za troskę o wszystkie byty stworzone. Człowiek dostąpił wielkiej godności i może rozwijać się w miłości, doświadczając miłości od samego Boga Stwórcy. Wszystko, co stworzył Bóg, jest pełne majestatu i chwały Bożej. Imię Boga w tajemniczy sposób podtrzymuje wszystko w istnieniu. Działanie Boga jest jednocześnie odkryte i zakryte przed człowiekiem, ukazana jest Jego moc we wszechświecie, a jednocześnie pozostaje niezgłębioną tajemnicą: „Jak jest przedziwne imię Twoje, Panie!”
Ewangelia: Łk 24, 35-48
Jezus przychodzi do Apostołów zgromadzonych w Wieczerniku. Powraca do miejsca, gdzie odbyła się ostatnia wieczerza z Mistrzem, gdzie kierował do nich ostatnie pożegnalne słowa. W tym miejscu pozostają Apostołowie, trwając jednomyślnie na modlitwie, wspominając i rozważając to, co się wydarzyło z Jezusem. Jezus przychodzi do wspólnoty Kościoła, gdzie rozważa się Jego życie i nauczanie, by rozwiać wszelkie wątpliwości i przerażenie. Umacnia ich mocą wiary. Wiara opiera się na doświadczeniu spotkania ze Zmartwychwstałym. Widzą Jego rany, ślady męki i cierpienia. A nadto mogą dotykać i przekonać się, że Jezus nie jest zjawą, ale żywym Bogiem i prawdziwym Synem Człowieczym.
Patrzenie i dotykanie, jakim ich obdarza Jezus, to łaska kontemplacji Zmartwychwstałego i Uwielbionego Pana. Jest to przedsmak nowej rzeczywistości, szczęścia oglądania chwały i wszechmocy Boga. To doświadczenie przenika ich wiarę i rozum. Owocem tej kontemplacji jest zrozumienie planu Bożej miłości dla ocalenia człowieka, które dokonało się poprzez Mękę, Krzyż i Zmartwychwstanie Jezusa. Boże obietnice i oczekiwanie mesjańskie wypełnia się w Jezusie jako Synu Bożym i Jedynym Zbawicielu świata i człowieka.
Piątek, 9.04.2021 r.
Pierwsze czytanie: Dz 4, 1-12
Głoszenie prawdy zmartwychwstania spotyka się z silną opozycją. Święci Piotr i Jan są aresztowani i postawieni przed najwyższą radą sądowniczą, Sanhedrynem. Represja i prześladowanie są okazją dla Apostołów, by z odwagą i przekonaniem zaświadczyć o prawdzie i mocy Zmartwychwstania. Jest to pierwszy oficjalny proces przed Sanhedrynem i staje się pierwowzorem wszystkich procesów na świecie, gdzie uczniowie Jezusa są fałszywie oskarżani i zastraszani, by przestać przemawiać w Imię Jezusa. Zastraszenie jest połączone z surowym zakazem przemawiania w Imię Jezusa. Wielcy tego świata odrzucają fundament (kamień węgielny), na którym jedynie można budować prawdziwe życie. Święty Piotr wyznaje, że nie dano ludziom pod niebem żadnego innego Imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni. Ograniczanie działania Jezusa albo Jego odrzucanie jest zamykaniem drogi zbawienia. Św. Piotr, jako głowa Kościoła Chrystusowego, jako pierwszy daje odważne świadectwo przed sądem wobec wielkich i sprawujących władzę w świecie.
Psalm responsoryjny: Ps 118, 1 i 4, 22-23.24-25
Kontynuujemy lekturę i rozważanie Psalmu 118, który śpiewaliśmy Bogu w poranek wielkanocny. Jest on zachętą do uwielbienia i dziękczynienia Bogu. Bóg nie zraża się i nie zniechęca ludzką niewiernością i obojętnością. To, co ludzie odrzucają, Bóg przemienia w najwyższe dobro. Jednocześnie pokazuje niesłuszność przekonań i wyborów człowieka. Psalmista zachęca nas do przemyślenia i przyjęcia postawy ufności, aby skutecznie dostąpić łaski zbawienia: „Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgła. Stało się to przez Pana i cudem jest w naszych oczach”.
Ewangelia: J 21, 1-14
Cudowny połów ryb jest znakiem błogosławieństwa. Trud bez Jezusa nie przynosi pożądanych efektów. Dopiero, gdy sam Jezus wchodzi w ich niepowodzenie i frustrację, wszystko nabiera nowego wymiaru. Posłuszeństwo Chrystusowi – wbrew własnemu zniechęceniu – uwalnia od wszelkiej beznadziei i staje się zaczynem Bożej łaski. Nie obfitość jest tu najważniejsza, ale posłuszeństwo i rozpoznanie Zmartwychwstałego, który nie opuszcza nas w chwilach niepowodzeń. Pragnie, abyśmy nie ulegali presji zniechęcenia. Objawienie Chrystusa jest ukazaniem nowej drogi. Nowość polega na nadaniu nowej jakości starym rzeczom. Nowa jakość to głębsze posłuszeństwo i wrażliwość na natchnienia Boże: zarzućcie sieci po prawej stronie.
Sobota, 10.04.2021 r.
Pierwsze czytanie: Dz 4, 13-21
Apostołowie świadczą o Jezusie zmartwychwstałym przed Sanhedrynem. Prześladowanie staje się szczególną okazją do dawania świadectwa. W obliczu zagrożenia poznaje się prawdziwe intencje i sens służenia sprawie najwyższej wagi, za którą jesteśmy gotowi narażać swoją reputację a nawet życie. Apostołowie przemawiają z wielką odwagą i siłą przekonywania. Dziwią się temu wielcy sędziowie żydowscy. Rozpoznawali ich jako ludzi prostych i niewykształconych. Skąd u nich taka mądrość? Święty Łukasz nie tylko wskazuje na siłę argumentacji i retoryki Apostołów, pragnie nadto podkreślić ich odwagę i pewność, z jaką przemawiają. Są to szczególne dary Ducha Świętego, takie jak: odwaga i wyrazistość świadectwa, by z mocą służyć prawdzie objawionej. Potrzeba uważniej wsłuchiwać się w Boże natchnienia niż we własne lęki i strach. Bądźmy odważni i pełni zaufania Bogu w głoszeniu Ewangelii.
Psalm responsoryjny: Ps 118, 1 i 14, 15-16, 18 i 21
Po raz kolejny powracamy do lektury Psalmu 118. Widzimy, jaką wielką ma wymowę i znaczenie w tym Tygodniu Oktawy Wielkanocnej. Akcent teraz jest położony na wypełnienie Bożych obietnic. Sługa, który wołał do Pana, został wysłuchany. Bóg stał się jego zbawieniem na wieki. Prawica Pańska zawsze jest pełna potęgi i ocala tych, którzy pokładają w Nim nadzieję. Psalmista nie wypomina Bogu ciężkich doświadczeń, jakie na niego spadły. Skupia się na ocaleniu i zbawieniu, jakie daje Bóg. Cierpienie jest chwilowe, a zbawienie Boże trwa na wieki.
Ewangelia: Mk 16, 9-15
Niezwykła jest miłość Boga wobec tych, których wybrał i powołał. A jest nim każdy z nas. Apostołowie po śmierci Jezusa są pogrążeni w smutku i płaczu. Nie dają wiary kobietom i innym, którzy spotkali Zmartwychwstałego. Jezus, kiedy im się objawia, wyrzuca im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. Nie karze ich według ich postępowania, ale jeszcze bardziej umacnia i uzdalnia do wypełnienia zadania, do jakiego ich powołał: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Taki jest Bóg, który umiłował nas do końca. Nie postępuje z nami według naszych niewierności, ale jeszcze obficiej wlewa w nasze serce nadzieję i ufa, że z Jego łaską sprostamy naszej misji.