Niedziela, 31.12.2023 r. – święto Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa
Pierwsze czytani: Rdz 15, 1-6; 21, 1-3
Abraham posłuszny głosowi Boga wyrusza w nieznaną drogę z całą rodziną i całym swym mieniem. Wierzy w Boga, w słowa Jego obietnicy. Wiara Jego w tej pielgrzymce wystawiana jest na próby. Wychodzi z nich zwycięsko. Wiara Abraham umacnia się z dnia na dzień, wychodząc od jednego doświadczenia, zmierza ku nowym wydarzeniom. Ta seria wydarzeń otwiera jego serce na pełne doświadczenie obecności Boga. Jest to całkowita ufność. Abraham uwierzył wbrew nadziei. Nadzieja nasza zawieść nie może, bo jest złożona w Bogu. Również nasza ufność w nieskończone miłosierdzie Boże tworzy nową rodzinę w Chrystusie. Jest to rodzina oparta na Bożych obietnicach – wiecznego i trwałego dziedzictwa w Chrystusie. Świat potrzebuje ufności, że wszystko, co stworzył Bóg, jest dobre i że Bóg pragnie naszego szczęścia. Bez tej ufności nie możemy stać się dziedzicami życia wiecznego – rodziny świętych i zbawionych.
Dzisiaj wspominamy Świętą Rodzinę: Jezusa, Maryję i Józefa. Bóg w Świętej Rodzinie objawia fundamentalną zasadę życia. Jest nią wzajemna miłość, która umacnia więź z Bogiem i drugim człowiekiem. W sercu tej relacji rodzinnej jest Jezus, którego przyjmuje Maryja
i Józef. Modlimy się dzisiaj, abyśmy dobrze pojęli tę miłość i naśladowali cnoty Świętej Rodziny. Ta miłość rodzinna tworzy podstawową komórkę życiodajną i dalej ma moc przenikać i uzdrawiać relacje międzyludzkie, wspólnotowe, społeczne, państwowe, światowe
i międzynarodowe. Święta Rodzina otrzymuje łaskę przez przyjęcia Chrystusa. My również otrzymujemy tę moc w sakramentach, które są działaniem i przyjęciem łaski Chrystusa.
Psalm responsoryjny: Ps 105, 1-2.3-4.5-6.8-9
Psalm 105 podkreśla wierność przymierzu, które Bóg zawarł ze swoim ludem. Modelem trwania w tym przymierzu z Bogiem jest Abraham, jako znak ojcostwa mnóstwa narodów, które otrzymają Boże błogosławieństwo, jeśli będą trwać w jedności z Abrahamem i naśladować jego cnoty.
Psalm 105 odwołuje się do historii i przypomina skuteczne zbawcze działanie Boga w historii Izraela. Ta retrospekcja nie jest tylko potwierdzeniem skutecznego działania Boga, lecz także ma pobudzić do wierności Bogu cały lud przymierza Abrahamowego. Są to prawdziwe owoce modlitwy i medytacji nad wypełnieniem Bożych obietnic, gdyż Bóg jest łaskawy i wszechmocny.
Drugie czytani: Hbr 11, 8. 11-12. 17-19
List do Hebrajczyków potwierdza wszystkie próby i doświadczenia Abrahama, z których wychodzi zwycięsko dzięki wierze w Boga. Nie są one tylko dowodem wielkości Abrahama, lecz jego wiary. Wielkość człowieczeństwa mierzy się mocą wiary. To ona stanowi o sile człowieka. W wierze Abrahama uczestniczy także jego żona Sara i syn Izaak. Cała rodzina jest zjednoczona w jednej wierze w Boga. Ta wspólnota wiary przyśpiesza Boże działanie
i zapewnia jego realizację, nawet w warunkach niemożliwych z perspektywy czysto ludzkiej. Wiara więc przełamuje ludzkie stereotypy. Trzeba jednak pamiętać, że wiara nie jest tylko realizacją własnych pomysłów. Wiara jest odkrywaniem dobroci Boga i poszukiwaniem Jego woli w pielgrzymce życia ku ziemi obiecanej. Wiara przeprowadza nas przez życie ku miłości wiecznej.
Ewangelii: Łk 2, 22-40
Ofiarowanie Pańskie jest obrazem naszej relacji z Bogiem. Nie chodzi o sam kult religijny
i przestrzeganie przepisów prawa. Chrystus ofiarował całego siebie Bogu, na ofiarę miłą
i doskonałą, Bogu przyjemną. W tym ofiarowaniu uczestniczy cała Święta Rodzina. To ona daje Bogu pierwszy wyraz służby i oddania we wspólnocie rodzinnej. W świątyni świadkami ofiarowania się są Symeon i prorokini Anna oraz inni wierzący. To za nich i wszystkich ofiarowanych Bogu oddaje się Chrystus w ofierze krzyżowej. Ofiarowanie stanowi decyzję oddania się Bogu i zrozumienie, że tylko Bóg jest pełnią i sensem życia. Nasz chrzest jest również decyzją woli i ofiarowaniem się Bogu, kiedy składamy samych siebie. Od tej pory wszystko możemy ofiarować i dedykować na chwałę Boga, nawet rzeczy najmniejsze
i prozaiczne. Święty Paweł przypomina: Radosnego dawcę miłuje Bóg. Kto skąpo sieje, to
i skąpo żąć będzie.
Poniedziałek, 1.01.2024 r. – Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi
Pierwsze czytanie: Lb 6, 22-27
Czasami pozdrawiamy się słowami: „niech Bóg tobie błogosławi”. Nie chodzi o to, byśmy pragnęli wymusić Boże błogosławieństwo, czy też Bóg przestał nam być życzliwy. Dzisiejsze błogosławieństwo z Księgi Liczb ma nam pomóc sobie uświadomić, że Bóg pragnie zawsze nam błogosławić. Nade wszystko przypomnieć, żeby zwrócić się w stronę Boga i otworzyć się na Jego błogosławieństwo. Treścią tego błogosławieństwa nie jest ziemski sukces. Są to dary łaski i pokoju do realizacji życiowego powołania. Łaska Boga objawia się w każdym naszym kroku, począwszy od daru życia, wolności i umiłowania w Chrystusie. Pokój Boży ma pomóc, aby pokonywać wszelkie trudności i mocą Bożą wypełniać misję służby Bogu i bliźnim. Nie jest to tylko błogosławieństwo do urzeczywistnia swoich zamierzeń, lecz gorliwego poszukiwania woli Boga i wypełniania jej.
Psalm responsoryjny: Ps 67, 2-3.5.8
Rozważany dzisiaj psalm jest kontynuacją błogosławieństwa zawartego w pierwszym czytaniu z Księgi Liczb. Podkreśla, że Boże błogosławieństwo spoczywa na Izraelu. To błogosławieństwo objawia się nie tylko w ziemskiej pomyślności, lecz także na sądzie Boga, Jego wybawieniu i kierowaniu Ludem Wybranym. Wszystkie narody powinny poznać, że Bóg objawił się w Izraelu. Psalm ma charakter uniwersalny i zaprasza do otwarcia się na Jedynego Boga, który objawił się w Izraelu i jest jedynym źródłem błogosławieństwa.
Drugie czytanie: Ga 4, 4-7
Historia ludzkości osiąga kres wypełnienia w objawieniu Syna Bożego. Bóg posyła na świat swego Syna, który istnieje poza czasem. Przyjmuje On ludzką naturę i wchodzi w ziemską rzeczywistość. Zrodzenie z Niewiasty nie jest tylko wyrazem ogromnej pokory i uniżenia Boga, lecz przywraca godność człowiekowi. Ma ono swój szczyt i pełnię w „usynowieniu” każdego stworzonego człowieka. „Usynowienie” w Bogu stanowi centrum chrześcijaństwa. Prawo Mojżeszowe było przygotowaniem i doprowadzeniem do łaski Chrystusa. Chrystus zrealizował obietnice Prawa i wprowadził wierzących w nową perspektywę. Staliśmy się dziedzicami Boga i współdziedzicami Chrystusa. Maryja pierwsza dostąpiła tej łaski i uczy nas odpowiadać Bogu „tak”.
Dzisiaj świętujemy Nowy Rok kalendarzowy. To wydarzenie kieruje nasze ludzkie myśli ku nowym perspektywom. Budzi się entuzjazm, że niezrealizowane plany i marzenia osiągną swe dopełnienie. Żywimy nadzieję, że ten nowy czas choć trochę będzie bardziej udany, albo co najmniej nie gorszy od ostatniego. Jednak nie o takie rozpoczęcie nowego roku chodzi. Liturgia nie wprowadza nas w poszukiwanie sukcesu ziemskiego. Zaprasza nas do głębszego wejścia w tajemnicę początków naszego zbawienia, abyśmy wyraźniej uświadomili sobie źródło naszej prawdziwej nadziei i realizowali ją owocniej w codzienności. Jest to tajemnica macierzyństwa Maryi. Maryja jako pierwsza przyjęła Chrystusa. W sposób naturalny jest naszą przewodniczką na nowy rok, byśmy się nie pogubili w naszych wielorakich planach, a nadto nie utracili nadziei życia wiecznego w Chrystusie.
Ewangelia: Łk 2, 16-21
Pasterze są modelem wiary w przyjęciu słowa Bożego. Posłuszni słowu pragną doświadczenia wiary w spotkaniu z Jezusem w pierwszej wspólnocie, która gromadzi się wokół Niego, którą tworzą Maryja i Józef. Pragną doświadczyć wiary w spotkaniu i dzieleniu się orędziem zbawienia. Ich spotkanie z Panem dokonuje się przez Maryję – Bogarodzicę i Matkę Jezusa. Spotkanie i dzielenie wiarą staje się drogą wspólnoty wierzących w Jezusa. Misją jest obwieszczanie światu Radosnej Nowiny o narodzeniu Pana. Misja nie jest oderwana od ziemskiej rzeczywistości. Pasterze powracają do siebie, co może sugerować powrót do ich codziennego życia, jak również ich wewnętrzną przemianę po spotkaniu Pana. Ich życie staje się nieustannym uwielbieniem i wysławianiem Boga.
Wtorek, 2.01. 2024 r. – wspomnienie Świętych Bazylego Wielkiego i Grzegorza z Nazjanzu
Pierwsze czytanie:1 J 2, 22-28
Jezus jest zapowiedzianym Mesjaszem. Ta prawda jest dla nas sensem i źródłem życia. Jednak wielu odrzuca prawdę Jezusową. Święty Jan nazywa ich kłamcami. Nazywani są również przeciwnikami Chrystusa (antychrystami), gdy odrzucają prawdę o Synu Bożym. Zaprzeczanie prawdy o Synostwie Bożym jest wykluczeniem z Ojcostwa Bożego. Nasze „usynowienie” dokonuje się w Chrystusie. Prawdę tę potwierdza namaszczenie w Duchu Świętym. Świadectwo Ducha Świętego daje pewny fundament doktrynalny, zapewniający osiągnięcie zbawienia. Przez Syna Bożego jesteśmy dziedzicami życia wiecznego. Trwanie we wspólnocie Ojca i Syna w Duchu Świętym jest przestrzenią wiecznej miłości. Jesteśmy zaproszeni, by umacniać naszą jedność braterską, trwając we wspólnocie Trójcy Przenajświętszej.
Wspominamy dzisiaj Świętych Bazylego Wielkiego i Grzegorza z Nazjanzu, biskupów
i doktorów Kościoła. Są oni modelem jedności we wspólnocie Kościoła. Obaj zostali przyjaciółmi na całe życie. Połączyła ich troska o dobro Kościoła. Przepełnieni miłością do Boga i o zbawienie dusz oddali się na służbę Chrystusowi. Źródłem ich siły była wspólnota braterska, zbudowana na głębokiej modlitwie i ascezie. Służyli Kościołowi przez kontemplację i zgłębianie prawd wiary. Stawali w obronie prawdy Ewangelii przeciw różnym herezjom. Ufna wiara i pogłębianie wiedzy o tajemnicach objawienia Bożego stały się ich codzienną drogą i misją w Kościele. Nie zaniedbywali działalności duszpasterskiej i charytatywnej, służąc umocnieniu Kościoła i własnemu uświęceniu. Nie dziwi fakt, że ich postawa i nauczanie stało się fundamentem reguł monastycznych dla wielu zakonów. Również i dla nas dzisiaj są wzorem gorliwości o dobro Kościoła i zbawienie dusz w misji głoszenia Chrystusa modlitwą, słowem i uczynkami wiary.
Psalm responsoryjny: Ps 98, 1 bcde.2-3b.3c-4
Psalm 98 jest hymnem, który zaprasza do uwielbienia królewskiej godności Boga. Opiewa nie tylko historyczną władzę Boga nad Izraelem, lecz także jest spojrzeniem w perspektywę eschatologiczną. To Bóg jako Król i Sędzia przyjdzie w czasach ostatecznych, aby osądzić świat sprawiedliwie. Psalm 98 umacnia nadzieję objawienia Bożego, które przyniesie pokój całemu światu.
Ewangelia: J 1, 19-28
Przesłuchanie Jana Chrzciciela staje się zapowiedzią przesłuchania Jezusa, jak również każdego, który stanie się uczniem i naśladowcą Chrystusa. Słuchanie Słowa ma doprowadzić do podjęcia decyzji, czy stajemy się przeciwnikami Słowa i odrzucamy Je, czy dajemy wiarę Słowu i przyjmujemy? Jest to wybór pomiędzy przyjęciem a odrzuceniem Prawdy w Chrystusie. Przyjęcie słowa jest nieustannym wyzwaniem, by dawać świadectwo i wierność słowu. Nie będzie to łatwe w obliczu gróźb i zastraszenia. Służba słowu jest ukazywaniem Chrystusa. Uczy prawdy o naszej misji, że jesteśmy świadkami słowa i od nas zależy jak to słowo zostanie przekazane. Bóg liczy na nas i oczekuje naszego świadectwa o Jego Synu.
Środa, 3.01.2024 r.
Pierwsze czytanie:1 J 2, 29 – 3, 6
Przyjście Chrystusa na świat jest związane z naszym grzechem. Święty Jan wyraża tę prawdę w słowach: Wiecie, że On się objawił po to, aby zgładzić grzechy, w Nim zaś nie ma grzechu. Grzech jest świadomym zerwaniem więzi z Bogiem. Przywrócenie relacji może dokonać się jedynie mocą Chrystusa. Poznanie miłości Chrystusowej jest drogą do zerwania z grzechem. Przylgnięcie do miłości Bożej w Chrystusie staje się drogą realizacji człowieczeństwa, by porzucić grzeszne nałogi, które zatracają naszą godność. Utrata prawdziwego obrazu Boga łatwo może zwieść na drogę grzechów i nieprawości. Ci grzeszą, co nie znają Boga jako Ojca i nie poznali miłości Boga w Jego Synu. Nie chodzi tylko o intelektualne stwierdzenie, ale przylgnięcie całą wolą i sercem do Ojca i Syna.
Tajemnica wcielenia i narodzenia Syna Bożego jest źródłem naszej nadziei. Natura ludzka została wywyższona w Chrystusie. Bóg stał się bliski każdemu człowiekowi. Syn Boży przez narodzenie z Najświętszej Dziewicy stał się do nas podobny oprócz grzechu. Trafnie wyraża to 7 prefacja na niedziele zwykłe: „W swoim miłosierdziu tak świat umiłowałeś, że zesłałeś nam jako Odkupiciela Twojego Syna. On stał się podobny do nas we wszystkim oprócz grzechu, abyś mógł to w nas miłować, co umiłowałeś w swoim Synu”. Chrystus wyzwolił nas ze starego zepsucia i zostawił nam wzór życia w Bogu. Zatem mamy nie tylko żyć dla siebie, lecz także dla Chrystusa, który umarł za nasze grzechy i stał się sprawcą wiecznego zbawienia.
Psalm responsoryjny: Ps 98, 1 bcde.3c-4.5-6
Kontynuujemy lekturę i medytację Psalmu 98. Bóg zdziałał znaki i cuda w Izraelu. Teraz Bóg objawia się ludowi Nowego Przymierza w Jezusie Chrystusie. Doświadcza on tych samych znaków co lud Starego Przymierza. Wierzący w Chrystusa widzą znaki, jakie towarzyszą Jego nauczaniu. Jest to nauka z mocą uzdrowienia i zbawienia. Bóg przychodzi do swego ludu w swoim Synu, aby zapoczątkować „nowe niebiosa i nową ziemię” (por. Iz 65, Ap 21).
Ewangelia: J 1, 29-34
Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata – wyznanie to stanowi centrum naszej relacji
z Jezusem. Słowa pełne nadziei i pocieszenia są zapowiedzią obecności Boga, który jest pośród nas jako Baranek ofiarny za nasze grzechy. Nawiązują do Cierpiącego Sługi Pańskiego (por. Iz 53, 7). Zapowiadają przebaczenie i prowadzą do pełnej komunii z Bogiem w Jezusie. Jest to droga wyzwolenia z ciemności naszego grzechu, by żyć w światłości Bożego dziecięctwa. Każda Komunia Święta jest najpierw przyjęciem świadectwa Jana Chrzciciela, by mieć udział w ofierze i życiu Baranka Bożego. Jan Chrzciciel jest przewodnikiem w oczekiwaniu z miłością na Jezusa i przyjmowaniu Go otwartym sercem. Jest to droga nieustannego odkrywania i poznawania miłości Chrystusowej. Trzeba razem z Janem Chrzcicielem wpatrywać się w miłość Chrystusa jako Baranka paschalnego za nasze grzechy i kontemplować.
Czwartek, 4.01.2024 r.
Pierwsze czytanie: 1 J 3, 7-10
Dobrze jest nam znane przysłowie „Panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek”. Taka droga jest kłamstwem i zwodzeniem samego siebie. Nie można pogodzić świętości z grzesznością, jak nie można zjednoczyć światła z ciemnością. Tę prawdę przedstawia Święty Jan. Łatwo rozróżnić dzieci Boga od dzieci diabła. Tym wyznacznikiem jest sprawiedliwość, inaczej droga świętości. Jest to sposób postępowania, który wiąże się z wyborem i decyzją. Grzech jest realizacją kłamstwa, które zasiewa w nas ojciec wszelkiego kłamstwa – diabeł. Nie chodzi tu tylko o „możliwość popełnienia lub nie popełnienia grzechu”, ale zasadę życia: chrześcijanin nie może popełniać grzechu, bo narodził się z Boga. Jego życie ma przede wszystkim wymiar duchowy. Jest świadomy, że Duch Boży w nim mieszka i On jest źródłem owoców i darów duchowych.
Narodzenie Chrystusa jest ukazywane w symbolice światła: Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką. Nie jest to tylko światło zewnętrzne, ale wewnętrzne, które jaśnieje
w naszych sercach. Nie chodzi również o jakąś wewnętrzną iluminację, jak to ma miejsce
w innych religiach. Światło wewnętrzne nie jest abstrakcją lub ideą. Jest to konkretne przyjęcie Jezusa, który jest Światłością świata. Światło to jest poznaniem mocy Bożej w Jezusie. Jest Ono konieczne, aby nie tylko owocnie wykonywać zadania codzienne, lecz także nie zagubić drogi zbawienia. To wewnętrzne Światło daje poczucie pewności i nadziei, że mimo różnych doświadczeń otrzymamy łaskę, by nade wszystko dążyć do wiecznej Światłości.
Psalm responsoryjny: Ps 98, 1 bcde.7-8.9
Kolejny już dzień medytujemy Psalm 98. Zatem w zamyśle Kościoła ten psalm ma nas dobrze przygotować do uroczystości Objawienia Pańskiego. Pełnia królowania Boga nad swym ludem wypełnia się w objawieniu i prezentacji Syna Bożego. To On jest Królem i Panem wszechświata. W Nim Bóg obdarza wszystkich zbawieniem, a jednocześnie poprzez Niego pragnie królować w naszych sercach i całym świecie.
Ewangelia: J 1, 35-42
Kościół rodzi się z dialogu między Janem Chrzcicielem a Jezusem. Jan Chrzciciel jest wzorem mądrości człowieka poszukującego prawdy. Poszukiwanie prawdy prowadzi do spotkania z Bogiem, a zarazem przekracza ludzkie oczekiwanie. Wprowadza nas w nowy wymiar, w którym następuje objawienie. Dialog jest drogą poznania prawdy. Wyznacznikiem dialogu jest świadectwo wobec innych o Jezusie. Do podążających za Nim Jezus kieruje fundamentalne pytanie: czego szukacie? Nie oznacza ono zagubienia uczniów. Pytanie to może oznaczać: „co jest dla was ważne w życiu, dokąd zmierzacie?”. Na to zasadnicze pytanie nie znajdziemy odpowiedzi, dopóki nie zatrzymamy się u Jezusa. Wezwanie: chodźcie, a zobaczycie, jest jedyną drogą do poznania prawdy w Jezusie. Poznanie jest zaangażowaniem serca, umysłu i poświęconego czasu. Celem jest spotkanie i budowanie relacji z Bogiem w Jezusie Chrystusie.
Piątek, 5.01. 2024 r.
Pierwsze czytanie: 1J 3,11-21
Fundamentem i zasadą życia chrześcijanina jest miłość. Nie obejmuje ona jakieś wybranej grupy, lecz ma charakter uniwersalny. Nie można nikogo wykluczyć z tej zasady miłości. Jej źródłem jest słowo Boże. Odrzucenie zasady miłości może skutkować wejściem na drogę nieprawości. Autor podaje dobrze znany przykład bratobójstwa Abla przez Kaina. Przyczyną tego faktu jest przepaść, jaka istniała między sprawiedliwym Ablem a nieprawym Kainem. Nienawiść i zazdrość prowadzą do bratobójczych czynów. Człowiek staje się zabójcą. Konsekwencją tego jest utrata relacji i jedności ze Stwórcą, gdyż żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego. Nienawiść prowadzi człowieka do sfery śmierci. Wyzwolenie
z tej sytuacji przynosi jedynie Krzyż Chrystusowy.
Przyjście na świat Boga w ludzkim ciele jest znakiem Bożego miłosierdzia i dobroci. Bóg pragnie być bliski każdemu z nas. Jednak nie wszyscy przyjmują i rozumieją akt wielkiego Bożego miłosierdzia. Nie chodzi tylko o czysto rozumowe poznanie, choć Bóg daje się również w ten sposób poznać. Najważniejsze jest zaufanie Bogu i przyjęcie faktu Narodzenia Bożego aktem wiary i woli. Ci, którzy otwierają swe serce przez akt wiary, zostają oświeceni
i napełnieni Bożą chwałą. Trzeba przyjąć sercem i rozumem, że Syn Boży zstępuje
z „królewskiego tronu”, by nas pociągnąć ku sobie i doprowadzić do chwały wiecznej.
Psalm responsoryjny: Ps 100, 2-3.4-5
Psalm 100 ma charakter hymniczny. Wzywa do uwielbienia Boga przez całą ziemię i po całej ziemi. Za łaskawość i wierność Boga należy ustawicznie dziękować i wychwalać Jego dobro i majestat. Psalmista zaprasza do uwielbienia Boga w Jego świątyni. Jest to miejsce szczególne, uświęcone i wybrane przez Boga. Świątynia jest przestrzenią spotkania z Bogiem i zwierciadłem spojrzenia w swoje serce i życie. Owocem tego spotkania z Bogiem są wdzięczność, radość i wesele, bo Bóg jest z nami i pośród nas.
Ewangelia: J 1, 43-51
Czwarta Ewangelia często ukazuje wszechwiedzę Jezusa. Uwydatnia się ona w wejrzeniu we wnętrze człowieka i natychmiastowym stwierdzeniu wartości moralnej. Szczegół ukazania Natanaela pod drzewem figowym odsłania jego walory religijne i moralne. Drzewo figowe jest miejscem studiowania Tory, poszukiwania i tęsknoty za Bogiem. To pragnienie zostanie wypełnione w spotkaniu z Mesjaszem, Jezusem Chrystusem. Jezus przełamuje ludzkie bariery i niechęć: „czy może być coś dobrego z Nazaretu?”. Ludzka perspektywa jest całkowicie inna. Bóg wybiera to, co pokorne i niejednokrotnie małe, i nic nieznaczące w oczach ludzkich. To Bóg jedynie jest obiektywnym Sędzią świata, przenika do głębi nasze sumienie, poruszenia serca i czystość intencji, nadając właściwy i zbawienny kierunek.
Sobota, 6.01.2024 r. – Uroczystość Objawienia Pańskiego
Pierwsze czytanie: Iz 60, 1-6
Człowiek został stworzony dla chwały Boga. Prorok Izajasz nieustannie przypomina ten cel naszego życia. Rozbrzmiewa radosna pieśń uwielbienia Boga, który przychodzi, aby nas swą chwałą obdarzyć. Wszyscy są zaproszeni, by uczestniczyć w chwale Boga. Cała historia
i wszyscy władcy mają uznać, że tylko w Bogu jest zbawienie i pełnia chwały. Historia ludzka ma swoje blaski i cienie. W Bogu nabiera pełni szczęścia i chwały. Nie można dać się zwieść pozornym i przemijającym światłem ziemskim. Tylko w Bogu nasze życie nabiera sensu
i pełnego blasku. Jest to światło nieprzemijające i chwała wieczna. Taką niezwykłą rzeczywistość zapowiada Izajasz. Proroctwo Izajasza posiada dopełnienie w Jezusie, który jest Światłością świata.
Psalm responsoryjny: Ps 72, 1b-2.7-8.10-11.12-13
Psalm 72 ma charakter królewski i mesjański. Refren psalmu oddaje jego uniwersalną tonację, „uwielbią Pana wszystkie ludy ziemi”. Zapowiedziany Król, Mesjasz, wypełni wszystkie zapowiedzi i obietnice. Sprawiedliwość i pokój będą owocami Jego władzy, a raczej służby
w imieniu Boga. Zapowiedziany Król wypełni wszystkie pokładane w Nim nadzieje. Sprawiedliwość swego posłannictwa połączy z litością i dobrocią. On będzie prawdziwym szczęściem i pokojem dla całego ludu Jego królestwa.
Drugie czytanie: Ef 3, 2-3a. 5-6
Święty Paweł otrzymał szczególną łaskę objawienia tajemnicy Chrystusa. Treścią tej tajemnicy jest orędzie Boga skierowane zarówno do Żydów, jak i pogan. Poganie stali się w Chrystusie „współdziedzicami i współczłonkami Ciała” oraz „współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię”. Była to nowina zaskakująca dla wszystkich. Święty Paweł staje się wybranym narzędziem w ręku Boga dla niesienia tego orędzia. Nie zraża się trudnościami i oporem w przyjmowaniu Bożego przesłania. Dzisiaj również wielu z nas żyje tak, jakby Boga nie znało, albo o Bogu zapomniało. Świat staje się „pogański”. Trzeba nam charyzmatu Świętego Pawła, by naszym braciom i siostrom przypomnieć, do czego wzywa nas Bóg, a nade wszystko przywrócić niezatarte poczucie godności Bożego dziecięctwa.
Objawienie Pańskie jest zatrzymaniem się nad tajemnicą wcielenia. Potrzeba szczególnego daru łaski, aby przyjąć i zaufać Bogu, który narodził się z Maryi Dziewicy i stał się Człowiekiem. Uniżenie Boga, który przybiera postać bezbronnego Dziecięcia, jest wyrazem wielkiej miłości do człowieka. Bóg, który się uniża, prosi nas jednocześnie o pokorę
w przyjęciu znaku Bożej miłości – Nowonarodzonego Jezusa. Trzeba tylko ten znak właściwie odczytać, by móc adorować Boga, który do nas przychodzi. Pan i Władca wszechświata staje się bezbronnym dzieckiem. Gwiazda prowadzi nas do groty betlejemskiej, ale przewodnikami w przyjęciu Jezusa są Najświętsza Maryja Panna i Jej Oblubieniec, Święty Józef.
Ewangelia: Mt 2, 1-12
Wędrówka „mędrców ze Wschodu” jest drogą naszego poszukiwania i drogi wiary. Mędrcy przybywają do Jerozolimy, która jest obrazem Kościoła, jaśniejącej pięknem oblubienicy Boga. Tam, w Jerozolimie, próbują weryfikować swoje natchnienia i intuicje. My również w Kościele, który jest naszą Matką, nieustannie korygujemy nasze myśli i pragnienia. Dalej mędrcy udają się za przewodem gwiazdy do Betlejem (z hebr. Domu Chleba). Tam spotykają Świętą Rodzinę. Święta Rodzina jest wspólnotą, która jako pierwsza przyjmuje i poznaje niezgłębioną tajemnicę wcielenia. Również i my, wpatrując się we wzór Świętej Rodziny, uzyskujemy przystęp do tajemnicy mądrości i miłości Słowa Wcielonego. Odpowiedzią Monarchów na spotkanie z tajemnicą jest pokłon i złożenia darów: złota – dla Pana i Króla świata, mirry – cierpienia i męki, kadzidła – chwały i uwielbienia. Zatem już w tajemnicy wcielenia jesteśmy zanurzeni w misterium paschalne – męki i chwały, i uwielbienia.