Trzecia tajemnica światła, w odróżnieniu od pozostałych, które przypominają jedno konkretne wydarzenie, kieruje naszą uwagę na główne tematy nauczania Pana Jezusa w okresie Jego publicznej działalności. Zwięźle ukazuje to Ewangelia Markowa, opisując pierwsze wystąpienie Jezusa: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15; por. Mt 4,17).

Charakterystyczne jest, iż w ewangeliach synoptycznych Jezus mówił o Królestwie Bożym w przypowieściach, czyli poprzez porównania i symbole (Mt 13,3). „Tajemnica” Królestwa do czasu Zmartwychwstania objawiana była tylko częściowo. To wybranym uczniom Pan wyjaśniał przypowieści (zob. Mk 4,33n). Przypomnijmy sobie przypowieść o siewcy (Mt 13,3b-9 i par.) i jej wyjaśnienie uczniom na osobności (Mt 13,18-23 i par.). Ta przypowieść oraz przypowieść o ziarnku gorczycy (Mt 13,31-32 i par.), o zaczynie (Mt 13,33 i par.) i o zasiewie (Mk 4,26-29) ukazują rzeczywistość Królestwa Bożego jako już obecną na ziemi, ale w zalążku, jak w owym ziarnie, które wzrasta i przynosi plon. To Królestwo, jak żywy organizm, ma wewnętrzną moc wzrastania. Ale w życiu konkretnego człowieka zależy od jego współdziałania. Przypowieści o skarbie i perle (Mt 13,44-46) podkreślają najwyższą wartość Królestwa, dla osiągnięcia którego warto wszystko inne „sprzedać”. Słynne „Osiem błogosławieństw” można nazwać „drogowskazami” do Królestwa, ponieważ – jak widać to zwłaszcza w pierwszym i ósmym Błogosławieństwie – wskazują, w jaki sposób osiąga się Królestwo: „Błogosławieni ubodzy w duchu …” (Mt 5,3); „Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie” (Mt 5,10). Przypowieści o chwaście (Mt 13,24-30) i sieci (Mt 13,47-49) ukazują, że w obecnym świecie, w życiu poszczególnych ludzi może wzrastać Królestwo Boże, ale także pewna rzeczywistość zła, która jest wynikiem „nieprzyjaciela” Boga i człowieka. Przy końcu świata sprawiedliwi posiądą Królestwo Boże, a źli zostaną wrzuceni do „rozpalonego pieca”. Królestwo Boże jest już „pośród ludzi” wraz z przyjściem Syna Bożego, Pana i Odkupiciela, na świat, ale też oczekujemy Jego pełni wraz z ponownym przyjściem Jezusa.

Wzywając do nawrócenia, Pan Jezus także chętnie posługiwał się przypowieściami. Do najpiękniejszych należą te przekazane w Ewangelii wg św. Łukasza: o zaginionej owcy (Łk 15,1-7) i zgubionej drachmie (Łk 15,8-10), które kończą się podkreśleniem radości w niebie „z jednego grzesznika, który się nawraca” (Łk 15,7a i 10b). W przypowieści o synu marnotrawnym (Łk 15,11-32) wprawdzie nie pada słowo „nawrócenie”, ale przemiana marnotrawnego syna została określona następująco: „ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się” (Łk 15,32).

Od nawrócenia zależy nasze życie tutaj i w wieczności, dlatego Pan przestrzegał: „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie” (Łk 13,5b). Kiedy indziej przypomniał Jonaszową misję do Niniwy i podkreślił postawę jej mieszkańców, którzy przyjęli wezwanie proroka (Mt 12,41 i par.). Do nawrócenia zachęcają zarówno Jego słowa, jak też cudowne znaki, które czynił. Podobnie, kiedy misję apostolską podejmą uczniowie, posyłani przez Pana, będą głosić Dobrą Nowinę o Królestwie Bożym i wzywać do nawrócenia (Mt 10,7 i par.).