Najstarsze świadectwo o tym, że Żydzi dzielą Księgę Psalmów na pięć części, pochodzi od Orygenesa (połowa III w.). W tekście Psałterza na ten podział wskazują charakterystyczne teksty pochwalne, zwane doksologiami. Dzielą one księgę na pięć nierównych części: Ps 1–41, 42–72, 73–89, 90–106, 107–150. Prawie z pewnością możemy powiedzieć, że podział na pięć części naśladuje najważniejszy zbiór pism Biblii Hebrajskiej, zwany Pięcioksięgiem (Rdz, Wj, Kpł, Lb, Pwt). Różna liczba psalmów w poszczególnych częściach odpowiada liczbie fragmentów, na jakie podzielono powyższe księgi dla ich odczytania w synagogach podczas kolejnych szabatów w cyklu obejmującym trzy lata.