Komentarze biblijne

Ostatnim elementem nauczania Jezusa w Kazaniu na Górze jest przypowieść o dwóch sposobach zbudowania domu, która jest zobrazowaniem i swoistą kwintesencją tego, co dotychczas zostało powiedziane. To pierwsza przypowieść Jezusa, z którą spotykamy się w Ewangelii Mateusza. Posługiwanie się przypowieścią jako formą nauczania było ulubionym i często stosowanym sposobem w przepowiadaniu Jezusa. Jak przekonamy się o tym w dalszej lekturze tej Ewangelii, jedna z kolejnych wielkich mów Jezusa została skonstruowana przez Mateusza tylko z przypowieści (Mt 13). Nauka Jezusa

Jeszcze raz spotykamy się w Kazaniu na Górze z nauką Jezusa na temat autentycznej postawy w życiu Jego uczniów. O ile jednak wcześniej chodziło o religijność na pokaz odnośnie do uczynków miłosierdzia (Mt 6, 1-4), modlitwy (Mt 6, 5-6) i postu (Mt 6, 16-18), o tyle teraz Jezus zwraca uwagę na mogące pojawić się lekkomyślność i nieodpowiedzialność w traktowaniu własnego chrześcijaństwa. Głosząc królestwo Boże na ziemi, formując jego uczestników i budowniczych, Jezus nie mógł pominąć tej kwestii. Jak wiadomo, Ewangelie powstawały

Po raz kolejny Jezus odwołuje się w swoim nauczaniu do zjawisk przyrody. Była już mowa o ptakach powietrznych i polnych liliach, teraz przyszedł czas na drzewa i krzewy owocowe, na owce i wilki. Jak widać, Jezus wyraźnie lubi w ten sposób wyrażać niewyrażalne. Jest to rezultat Jego wzrastania w wiejskim środowisku Palestyny, skutek wnikliwej obserwacji przyrody i codziennego życia otaczających Go ludzi. „Nigdy żaden człowiek tak nie przemawiał” (J 7,46) – ta opinia dotycząca Jezusa potwierdza prostotę

Ten krótki tekst na temat bramy i drogi wiodących do zbawienia przywodzi na myśl nauczanie Kościoła wyrażone w Konstytucji dogmatycznej o Objawieniu Bożym Soboru Watykańskiego II Dei Verbum: „Święta Matka Kościół uważa na podstawie wiary apostolskiej Księgi tak Starego, jak Nowego Testamentu w całości, ze wszystkimi ich częściami za święte i kanoniczne, dlatego, że spisane pod natchnieniem Ducha Świętego, Boga mają za Autora i jako takie zostały przekazane Kościołowi” (KO 11). Stwierdzenie to przypomina nam o jedności Pisma Świętego, jedności

Stwierdzenie, że Pismo Święte jest niezwykłą księgą, brzmi banalnie, niemniej jednak inaczej powiedzieć się nie da, a i to określenie wydaje się nader skromne. Niepodobna wyczerpać argumenty potwierdzające powyższą wypowiedź. Ewenementem wprawiającym w zachwyt jest fakt, że niewielki fragment świętego tekstu może skrywać przebogatą treść. Niekiedy wystarczy jeden werset albo nawet krótka fraza. Właśnie tego rodzaju przypadek spotykamy na drodze naszej wędrówki po Ewangelii św. Mateusza. Stanowi go jednozdaniowa wypowiedź Jezusa, której tradycja

W powszechnym przekonaniu Ewangelia według Łukasza uchodzi za dzieło szczególnie poświęcone modlitwie. To prawda, ale również pierwszy ewangelista poświęca tej kwestii sporo uwagi. Tylko w Kazaniu na Górze przynajmniej już trzeci raz spotykamy się z nauką Jezusa na temat modlitwy. Formując uczestników królestwa Bożego na ziemi, Pan stara się zabezpieczyć ich stałą i żywą relację z Ojcem w niebie. Było już o szczerości modlitwy, wybrzmiała konkretna modlitwa nazywana przez nas Modlitwą Pańską, teraz mowa o wytrwałości w zwracaniu