Komentarze biblijne

Perykopa o cudownym uciszeniu burzy na jeziorze łączy się z poprzednim fragmentem, zapewniając ciąg narracji. Przenosi nas nad Jezioro Genezaret, dosyć często wspominane w Ewangelii, przede wszystkim na etapie działalności Jezusa w Galilei. Po rozmowie z dwoma kandydatami na Jego uczniów (Mt 8,18-22) Jezus razem z uczniami wsiada do łodzi. Po pewnym czasie zrywa się burza na jeziorze. Uczniowie wpadają w panikę, w związku z czym Jezus spektakularnie przywraca spokojną pogodę, co z kolei wywołuje podziw świadków wydarzenia. Pozornie wszystko

Chociaż Ewangelia Mateusza jest bardzo usystematyzowana, najbardziej ze wszystkich, to jednak nie można powiedzieć, że panujące w niej podziały na tematyczne bloki czy sekcje tworzą wrażenie sztuczności, sztywności lub toporności. Świadczy o tym rozważana perykopa, w której ewangelista umieścił relację o rozmowie Jezusa z kandydatami na Jego uczniów. Podobne opowiadanie przekazał również Łukasz, tyle że rozbudowane o dodatkowego rozmówcę Jezusa (zob. Łk 9,57-60). Zwróćmy uwagę na szczegóły występujące w tekście. Jezus robi wrażenie, jakoby unikał spotkania z ludźmi.

Ewangelia Mateusza należy do tak zwanej tradycji synoptycznej, a więc towarzyszą jej niejako paralelnie dwie inne Ewangelie z tej samej tradycji, przekazane nam przez Marka i Łukasza. Pomiędzy tymi trzema zachodzi bardzo wyraźne podobieństwo, choć nie brakuje różnic. Jeżeli dane wydarzenie z życia Jezusa bądź Jego wypowiedź przekazali wszyscy ewangeliści, przynajmniej synoptycy, dla krytycznych interpretatorów posiada ono bardzo wysoki stopień wiarygodności, w myśl funkcjonującego w biblistyce kryterium wielokrotnego świadectwa. Dla człowieka wierzącego

Kolejny fragment Ewangelii Mateusza bywa różnie tytułowany w edycjach Pisma Świętego: uzdrowienie sługi setnika (zob. Biblia Poznańska), setnik z Kafarnaum (zob. Biblia Tysiąclecia). Przytoczone przykłady, zwłaszcza pierwszy, kierują uwagę czytelnika na fakt cudownego uzdrowienia. Jest to podejście właściwe, ponieważ opisywane wydarzenie, w redakcji Mateusza, sytuuje się w szeregu wielu niezwykłych uzdrowień, których dokonał Jezus, nauczając w Galilei. Wydaje się jednak, że nie mniej godnym uwagi pozostaje temat wiary obecny w opowiadaniu.

Postępując w naszej lekturze Ewangelii Mateusza, nieprzerwanie będziemy spotykali się z tendencją ewangelisty do porządkowania i grupowania zdobytego z różnych źródeł materiału na temat Jezusa i Jego zbawczej działalności. Po zakończeniu Kazania na Górze, pierwszego zbioru wypowiedzi Jezusa (Mt 5–7), Mateusz tworzy następną sekcję Ewangelii, tym razem wypełnioną relacjami o cudach Jezusa. Tej formie Jego działalności zostały poświęcone niemal w całości dwa kolejne rozdziały (Mt 8–9), po których następuje następny blok, znowu poświęcony nauczaniu Jezusa (Mt 10).

Krótki fragment, który rozważamy, w edycjach biblijnych stanowi część perykopy o budowaniu na skale i na piasku, ale w rzeczywistości tematycznie do niej nie należy, jak również nie należy do Kazania na Górze (zob. Mt 5–7). W tych dwóch wersetach ewangelista podsumowuje naukę Jezusa. Kazanie na Górze jest nauką Jezusa skomponowaną przez świętego Mateusza. Ewangelista zgromadził materiał z życia i działalności Mistrza z Nazaretu, ułożył i wyselekcjonował zebrane treści, aby – dla zamierzonych celów teologicznych – przedstawić je czytelnikom w formie pięciu wielkich,