Komentarze biblijne

Po wskazaniach, jaka powinna być modlitwa, a ściślej mówiąc, jak nie należy się modlić, Jezus uczy konkretnej modlitwy będącej zwróceniem się człowieka do Boga. Tradycja Kościoła nazywa tę modlitwę Ojcze nasz od rozpoczynających ją słów lub Modlitwą Pańską, przyjmując nazwę od jej Autora. Paralelny tekst takiej modlitwy przekazał nam również św. Łukasz (Łk 11, 1-4). Treść modlitwy zasadniczo jest taka sama w obydwóch Ewangeliach, choć istnieją również pewne, zauważalne różnice.

Znajdujemy się w części Kazania na Górze poruszającej temat szczerości postępowania, przede wszystkim przed Bogiem, ale również przed ludźmi i względem siebie samego. Jeżeli czynienie dobra w życiu domaga się właściwie pojętej dyskrecji, o czym była mowa w poprzedniej perykopie, to tym bardziej modlitwa, jako rozmowa z Bogiem, potrzebuje jeszcze większej tajemniczości, wręcz intymności. Wszelka ostentacyjność czy teatralność niszczy ją w zarodku. Jezus, sprzeciwiając się obłudzie w relacjach człowieka z Bogiem, wskazuje na potrzebę więzi pomiędzy stworzeniem

Ponad połowę szóstego rozdziału swej Ewangelii święty Mateusz poświęcił postawom nazywanym w terminologii chrześcijańskiej głównymi uczynkami chrześcijańskimi. Chodzi o miłosierdzie wobec potrzebujących, modlitwę i praktykę postu. Liturgia słowa Środy Popielcowej ujmuje w jedną całość wszystkie te wartości, pomimo iż Jezus traktuje każdą z nich oddzielnie. W naszych rozważaniach również podejmiemy osobno każdy z trzech tematów, mając jednak na uwadze, że należy je traktować komplementarnie, jeżeli mówimy o autentycznej postawie ucznia Jezusa Chrystusa. W pierwszej

Nauka na temat miłości nieprzyjaciół stanowi szóstą i ostatnią w szeregu antytetycznych wypowiedzi Pana Jezusa w Kazaniu na Górze. Wypowiedź ta posiada tę samą strukturę co poprzednie, jednak pod pewnym względem różni się od nich. O ile pierwsze cztery antytezy odnosiły się do przykazań Dekalogu, a piąta do nauki zawartej w księgach Prawa Starego Testamentu, o tyle ostatnia z nich nie wiąże się już tak ściśle z treściami zapisanymi w Biblii. Jeżeli bowiem pierwszy człon wypowiedzi Jezusa: będziesz miłował swego bliźniego,

O ile dotychczasowe antytetyczne wypowiedzi Jezusa dotyczyły niektórych przykazań Dekalogu, o tyle piąta antyteza w Jezusowym Kazaniu na Górze, dotycząca prawa odwetu, nie posiada bezpośredniego związku z treścią Dekalogu. Owszem, wypowiedź Jezusa rozpoczyna się od dosłownego cytatu jednego ze szczegółowych przepisów wynikających z Przymierza na Synaju (Wj 21,24), który powtarza się w innych miejscach Pięcioksięgu (Kpł 24,20; Pwt 19,21), ale przepis ten zawsze występuje jako autonomiczny odnośnie do treści Dekalogu. Zasada „oko za oko, ząb

W nauczaniu Jezusa, zredagowanym przez św. Mateusza Ewangelistę jako Kazanie na Górze, znalazła swoje miejsce także kwestia przysięgania, ujęta w konwencji kolejnej antytezy. Z łatwością możemy dostrzec, że dotychczas w swoich antytetycznych wypowiedziach Zbawiciel, postępuje trzymając się porządku Dekalogu, poczynając od przykazania Nie zabijaj, z pominięciem jednak przykazania Nie kradnij. Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tak jest. W dotychczasowych antytezach Jezus starał się przekroczyć zewnętrzną i formalną stronę danego przykazania i odkryć jego tkankę podskórną, bardzo