Category: Różaniec odmawiany z Biblią. Biblia medytowana z Różańcem

Opowiadanie o tym fundamentalnym dla uczniów Jezusa wydarzeniu zapisane zostało w trzech ewangeliach synoptycznych (Mt 26,26-29; Mk 14,22-25; Łk 22,19-20). Ale najstarszym pisanym świadectwem jest zapis w Pierwszym Liście św. Pawła do Koryntian (1Kor 11,23-26). Wszystkie zgodnie podają, że miało ono miejsce podczas ostatniej wieczerzy Jezusa z uczniami przed Jego męką i śmiercią. Wymieniają także istotne szczegóły ustanowienia tego Sakramentu. Jezus

Opowiadanie o wydarzeniu, które nazywamy „Przemienieniem Pańskim” znajdziemy w trzech Ewangeliach synoptycznych (Mt 17,1-9; Mk 9,2-10; Łk 9,28-36). Podają one, że miało ono miejsce na „wysokiej górze”, w czasie nauczania Jezusa w Galilei. Przyjęło się w tradycji umieszczać je na górze Tabor. Tam też i obecnie znajduje się sanktuarium, do którego przybywają pielgrzymi, zwłaszcza w dniu 6 sierpnia na doroczne liturgiczne świętowanie tego wydarzenia. Nazwa

Trzecia tajemnica światła, w odróżnieniu od pozostałych, które przypominają jedno konkretne wydarzenie, kieruje naszą uwagę na główne tematy nauczania Pana Jezusa w okresie Jego publicznej działalności. Zwięźle ukazuje to Ewangelia Markowa, opisując pierwsze wystąpienie Jezusa: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15; por. Mt 4,17). Charakterystyczne jest, iż w ewangeliach synoptycznych Jezus

Cud zamiany wody w wino na weselu w Kanie Galilejskiej, dokonany wkrótce po chrzcie Pana w Jordanie, włączony został do różańcowych „Tajemnic światła”. Jest to bowiem pierwszy cudowny znak dokonany przez Chrystusa u progu Jego publicznej działalności, a nawet można powiedzieć, że „uprzedzający” tę działalność, skoro Pan wzbraniał się przed jego dokonaniem, bo – jak mówił – „nie nadeszła jeszcze Moja godzina” (J 2,4).

Rozpoczynamy rozważanie kolejnej części Różańca, tzw. „Tajemnic światła”, wprowadzonych do modlitwy różańcowej przez papieża Jana Pawła II w 2002 roku. Te tajemnice obejmują okres publicznej działalności Pana Jezusa, od Chrztu w Jordanie do Ostatniej Wieczerzy. W ten sposób rozważania różańcowe, w czterech częściach, objęły całość ziemskiego życia naszego Zbawiciela. Chrzest Jezusa stanowi nie tylko historyczny początek Jego publicznej działalności, lecz przede wszystkim jest

Pozornie wydaje się, że piątą tajemnicę różańcową trudno nazwać radosną. Opisane przez Świętego Łukasza wydarzenie (Łk 2, 41-52) ukazuje bardziej smutne niż radosne motywy: zaginione Dziecko, długie i dramatyczne poszukiwania, wewnętrzne rozterki Maryi i Józefa, trudna, wręcz niemiła rozmowa Jezusa z Matką. To wszystko może stawiać czytelnika Ewangelii w pewnym zakłopotaniu, bardziej rodzić wątpliwości niż powodować radość.

Radosne tajemnice różańca dotyczą tego, co było do narodzenia i lat dziecięcych Jezusa, czasu, kiedy nie występował On jeszcze przed Izraelem jako posłany przez Boga Mesjasz, choć de facto nim był. Jest to o tyle ciekawe, że jeszcze Ewangelia nie była głoszona, a już tyle dobrej, radosnej nowiny pojawiło się na świecie. Tajemnice radosne z życia Jezusa i Jego Matki, w swojej ekspresji, ale też głębokiej tajemniczości, zapowiadały

Dziecię nam się narodziło, (…), nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju (zob. Iz 9, 5). Wypowiedź starotestamentalnego proroka może być dobrym wprowadzeniem dla medytacji nad tajemnicą Bożego Narodzenia. O ile Zwiastowanie można nazwać najbardziej niepojętą, a Nawiedzenie najbardziej radosną spośród pierwszych pięciu tajemnic z kręgu różańca świętego, tak tajemnica Bożego Narodzenia

Po odejściu anioła, Maryja od razu – „spiesząc się” – jak stwierdza Święty Łukasz, podąża do swojej krewnej Elżbiety, która z woli Bożej również bardzo blisko włączona jest w dzieła zbawcze. Podróż prostej Dziewczyny z Nazaretu, aktualnie już Matki Zbawiciela do krainy judejskiej, jawi się bardzo ważnym faktem w historii zbawienia, zapewniając jej pożądany ferment. Chociaż wydarzenia z Ewangelii Dzieciństwa

„Gdy zaś wypełnił się czas, Bóg zesłał swego Syna, który urodził się z kobiety…” (Ga 4, 4). To jedyne w listach św. Pawła wyrażenie mariologiczne, jednoznacznie odnosi się do wydarzenia wcielenia Syna Bożego, które zostało zapowiedziane i dokonane w momencie Zwiastowania. Wtedy nastąpił ten szczytowy i centralny moment w Bożych planach zbawienia, wtedy poczęły urzeczywistniać się wszystkie proroctwa Starego Testamentu. To, co Bóg