Category: Czytamy Ewangelię według św. Mateusza

Swoje nauczanie, zwane powszechnie Kazaniem na górze, Jezus zaczął bardzo wzniośle, wskazując na drogi wiodące do osiągnięcia autentycznej szczęśliwości. Można by powiedzieć, że początek przemówienia zawiera jego centrum, szczyt. Nie oznacza to jednak, że po tak rewelacyjnym wstępie ton diametralnie słabnie. Przeciwnie, wszystkie wypowiedzi Jezusa zebrane przez Mateusza w tej sekcji przejawiają ogromną głębię teologiczną i wielkie bogactwo treści „pastoralnych”, konstytutywnych dla tworzącego się

Do tego miejsca czytelnik Ewangelii Mateusza spotkał się już z informacją o tym, że Jezus nauczał, ale samej Jego nauki jeszcze nie poznał. Zetknięcie się z nauczaniem Mistrza z Nazaretu, z przesłaniem Mesjasza, Syna Bożego jest o tyle niesamowite w tej Ewangelii, że dokonuje się w spotkaniu z tak zwanymi Błogosławieństwami. Jest to szczegół znamienny, ponieważ Błogosławieństwa z całą pewnością stanowią najbardziej wzniosły fragment Ewangelii Mateusza. Jezus zaczyna

Dotychczas działalność mesjańska Jezusa była opisywana dosyć szeroko i ogólnie. Najbardziej konkretnie zrelacjonowanym aktem Mesjasza jest powołanie pierwszych uczniów. Od piątego rozdziału zarówno nauczanie, jak również wydarzenia z życia Jezusa będą ukazywane dosyć szczegółowo i systematycznie. Właśnie w piątym rozdziale Ewangelii Mateusza rozpoczyna się tak zwane Kazanie na Górze. Jest to pierwsza dłuższa mowa Jezusa, najobszerniejsza z pięciu mów

Po raz pierwszy spotykamy w Ewangelii Mateusza tak zwane summarium, czyli pochodzące od ewangelisty streszczenie pewnego etapu z życia Jezusa, pokazujące, że Jego działalność posiada znaczenie nie tylko dla poszczególnych osób, ale dla wszystkich ludzi.  Początkowe zetknięcie z perykopą powoduje wrażenie nieobecności w niej wątków teologicznych, przy równoczesnym odczuciu, że w tym krótkim fragmencie znaleźć można jedynie informacje na temat logistyki i taktyki duszpasterskiej Jezusa.

Jeżeli dotychczas publiczna działalność Jezusa była przedstawiona dosyć ogólnie, w obecnej perykopie ewangelista zaczyna konkretyzować Jego zbawcze inicjatywy. Zbawiciel zaprasza ludzi do współpracy, powołuje uczniów. Jeszcze dobrze nie rozpoczął działalności, jeszcze nie rozwinął swojej misji nauczycielskiej i posługi miłosierdzia, a już tak ważne dla Niego było znalezienie kontynuatorów podjętego dzieła. Ewangelista opisuje powołanie pierwszych uczniów, jednak nie jest

Perykopę otwiera, mimo że lakoniczna, ważna informacja, zarówno z punktu widzenia chronologii, jak i teologii. Z tekstu wynika, że aresztowanie Jana Chrzciciela nastąpiło podczas czterdziestu dni przebywania Jezusa na pustyni. Ewangelista nie napomyka o jakiejkolwiek działalności Jezusa bezpośrednio po opuszczeniu pustyni na terytorium Judei. Po drugie, wzmianka o tym, że Jezus usłyszał o uwięzieniu Jana (4,12), suponuje, że nie był On świadkiem tego wydarzenia, gdyż przebywał w miejscu odosobnionym,

Ogólnie przyjęło się twierdzić, że po chrzcie w Jordanie Jezus rozpoczął publiczną działalność. Nie jest to do końca prawdą. Po przyjęciu chrztu od Jana Zbawiciel udał się odprawić swego rodzaju rekolekcje przed podjęciem wielkiej misji zbawienia ludzkości. Mateusz podkreśla, że Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby tam kusił Go diabeł (1,4). W tym twierdzeniu zawarł dwie ważne informacje: pobyt Jezusa na pustyni nie był  wyłącznie

Opis chrztu Jezusa następuje bezpośrednio po narracji na temat działalności Jana Chrzciciela (Mt 3,1-12), która pełni rolę wstępu dla przedstawienia czegoś o wiele ważniejszego. W tym wypadku wstęp jest kilkakrotnie obszerniejszy niż opis wydarzenia, do którego wprowadza. Relacja na temat chrztu Jezusa w Jordanie znalazła się w każdej z Ewangelii kanonicznych. Być może jest to najbardziej odpowiedni fragment, na przykładzie którego można zauważyć i porównać ze sobą

Treść trzeciego rozdziału Ewangelii Mateusza znacznie wykracza poza Ewangelię Dzieciństwa, przenosi bowiem czytelnika w czasie o kilkanaście lat. Niemal jednym skokiem wchodzimy w strefę dorosłego życia Zbawiciela, z małą uwerturą po drodze, którą stanowi opis działalności Jana Chrzciciela. Trzeci rozdział Mateusza można by nazwać swoistym „opowiadaniem chrzcielnym”, ponieważ jedynie wokół tej tematyki oscyluje: najpierw – w rozważanej obecnie

Perykopa o powrocie Świętej Rodziny z Egiptu zawiera wiele aluzji historycznych i sporo idei teologicznych, nie od razu zauważalnych. Ponadto stanowi moment zwrotny w Ewangelii, ponieważ finalizuje część zwaną Ewangelią Dzieciństwa. Opowiadanie rozpoczyna informacja na temat śmierci Heroda Wielkiego. Ewangelista nie podaje konkretnej daty, ale ze źródeł pozabiblijnych wiemy, że nastąpiła ona w 750 r. od założenia Rzymu, w 4 r. przed Chr. Jeżeli więc przyjąć dosyć powszechną