Category: Czytamy Ewangelię według św. Mateusza

W układzie Jezusowych przypowieści (Mt 13) spotykamy ciekawy zabieg taktyczny. Ma  on związek z naszym fragmentem, swoistą introdukcją wyjaśniającą zasadność nauczania ludzi w formie przypowieści. Jest to introdukcja różniąca się od tej, którą  poznaliśmy w początkowych wersetach tego rozdziału (Mt 13, 1-3) jako komentarz ewangelisty.  Introdukcja, o której teraz mówimy, jest autorstwa Jezusa. Ciekawa rzecz, że nie występuje ona na początku rozdziału, ale właśnie w tym

Gdyby ktoś przeprowadził ankietę i na jej podstawie stworzył ranking najbardziej znanych i popularnych przypowieści ewangelicznych, z pewnością pierwsze miejsce przypadłoby przypowieści o miłosiernym ojcu, często błędnie nazywanej przypowieścią o marnotrawnym synu (Łk 15, 11-32). Wysoką  pozycję w tym hipotetycznym rankingu zajęłaby również przypowieść o siewcy, obecna we wszystkich ewangeliach synoptycznych (Mk 4, 1-9; Łk 8, 4-8). Jednym z powodów jej

W naszym wędrowaniu po kartach Ewangelii Mateusza spotykamy kolejną wielką mowę Jezusa. Jak już wiemy, takich mów w Ewangelii Mateusza jest pięć. Dotychczas rozważaliśmy dwie z nich: Kazanie na Górze (Mt 5 – 7) i Mowę do apostołów (Mt 10). Niemal cały rozdział trzynasty stanowi zbiór przypowieści Jezusa wraz z ich wyjaśnieniem i w nomenklaturze biblistycznej nazywany jest Mową w przypowieściach. Podobnie jak

Ostatnia perykopa Mt 12 może powodować wrażenie, iż pełni rolę zamykającą i jednocześnie rozwiązującą akcję wydarzeń tego rozdziału. Krewni Jezusa przerwali Jego dysputy z otoczeniem. Jezus, spotykając się z nimi, zmienił adresata nauczania. Taka interpretacja nie jest jednak właściwa. Przeczy jej wypowiedź Jezusa, w której jednoznacznie zdefiniował On swój stosunek do krewnych. W tym kontekście nasza perykopa nabiera znaczenia poprzez występujący

Początkowo można odnieść wrażenie, że interesująca nas perykopa nie bardzo wpisuje się w tok narracji i niezbyt wyraziście wiąże się z wydarzeniami ją poprzedzającymi, jak i następującymi tuż po niej. W Ewangelii Łukasza paralelny tekst występuje bezpośrednio po perykopie, w której oskarża się Jezusa o więź z Belzebubem. Wydaje się, że taka kolejność zdarzeń lepiej wyraża jedność kontekstualną. Powyższe zastrzeżenia tracą jednak siłę argumentacji, gdy dany

Dwunasty rozdział Ewangelii Mateusza wyróżnia się bogactwem treści i ambiwalencją tematyczną: od Belzebuba i demonów do Ducha Świętego, od tłumu zwolenników Jezusa do szukania sposobu likwidacji niewygodnego Nauczyciela, od uzdrawiania ludzi do nazywania ich potomstwem żmijowym. Kolejna perykopa uzupełnia ten repertuar. Otóż w miejsce rywalizacji złodzieja z gospodarzem, którego dom przyszedł ograbić, drzewa przynoszącego owoce i skarbca o dobrej lub złej zawartości, Jezus

Tematyka kolejnego fragmentu podąża drogą dwóch poprzednich. Co prawda, nie ma w nim ani słowa o Belzebubie, demonach, Duchu Świętym, ale Jezus kontynuuje wykład na temat źródeł bezbożnego zachowania człowieka. Tym razem akcent pada na język, na wypowiadane w codziennym życiu słowa. Swoją naukę Jezus rozpoczął od przytoczenia pewnego porównania ze świata przyrody. Była to jedna z Jego najbardziej ulubionych metod nauczania. Bohaterami swoich

Biblia jest Bożym słowem, a jest to słowo o niepojętej mądrości, nieprzebranej głębi, tajemniczej świętości. Z tego jednak często wynika niezrozumiałość jej tekstu. Zawartość Pisma Świętego jest więc trudna do przyswojenia. Owszem, są fragmenty, które od razu przy pierwszej lekturze wydają się mówić „wszystko”, radują, wprowadzają w stan egzaltacji… Zasadniczo jednak lektura Biblii nie należy do łatwych. Wiele fragmentów biblijnych ciągle

W komentarzach i opracowaniach tekstów biblijnych autorzy bardzo często  podają strukturę literacką danego fragmentu, wydzielenie jej zalicza się do najważniejszych elementów pracy naukowej nad Biblią. My w naszych rozważaniach nie zajmujemy się tego rodzaju analizą słowa Bożego. Nie ignorujemy  metodologii naukowej egzegezy, ale naszemu pochylaniu się nad świętym tekstem przyświeca inny cel, który niekoniecznie wymaga dzielenia interesującego nas fragmentu na części. Tym

W kompozycji Ewangelii Mateusza znalazło się miejsce na swoiste summaria.  Ewangelista zatrzymuje tok narracji, by w kliku zdaniach nie tyle  podsumować  działalność Jezusa, co objąć dosyć szeroki  zakres dokonań Mesjasza. Mówi wtedy o wielkich tłumach, licznych cudach, charakterystycznych przemieszczeniach Jezusa. Dla uzyskania zamierzonego rezultatu przywołuje także cytaty biblijne, rzucające światło na boskie posłannictwo Jezusa. W podobny sposób postępują też