Category: Aktualności

W układzie Jezusowych przypowieści (Mt 13) spotykamy ciekawy zabieg taktyczny. Ma  on związek z naszym fragmentem, swoistą introdukcją wyjaśniającą zasadność nauczania ludzi w formie przypowieści. Jest to introdukcja różniąca się od tej, którą  poznaliśmy w początkowych wersetach tego rozdziału (Mt 13, 1-3) jako komentarz ewangelisty.  Introdukcja, o której teraz mówimy, jest autorstwa Jezusa. Ciekawa rzecz, że nie występuje ona na początku rozdziału, ale właśnie w tym

Gdyby ktoś przeprowadził ankietę i na jej podstawie stworzył ranking najbardziej znanych i popularnych przypowieści ewangelicznych, z pewnością pierwsze miejsce przypadłoby przypowieści o miłosiernym ojcu, często błędnie nazywanej przypowieścią o marnotrawnym synu (Łk 15, 11-32). Wysoką  pozycję w tym hipotetycznym rankingu zajęłaby również przypowieść o siewcy, obecna we wszystkich ewangeliach synoptycznych (Mk 4, 1-9; Łk 8, 4-8). Jednym z powodów jej

W naszym wędrowaniu po kartach Ewangelii Mateusza spotykamy kolejną wielką mowę Jezusa. Jak już wiemy, takich mów w Ewangelii Mateusza jest pięć. Dotychczas rozważaliśmy dwie z nich: Kazanie na Górze (Mt 5 – 7) i Mowę do apostołów (Mt 10). Niemal cały rozdział trzynasty stanowi zbiór przypowieści Jezusa wraz z ich wyjaśnieniem i w nomenklaturze biblistycznej nazywany jest Mową w przypowieściach. Podobnie jak

Ostatnia perykopa Mt 12 może powodować wrażenie, iż pełni rolę zamykającą i jednocześnie rozwiązującą akcję wydarzeń tego rozdziału. Krewni Jezusa przerwali Jego dysputy z otoczeniem. Jezus, spotykając się z nimi, zmienił adresata nauczania. Taka interpretacja nie jest jednak właściwa. Przeczy jej wypowiedź Jezusa, w której jednoznacznie zdefiniował On swój stosunek do krewnych. W tym kontekście nasza perykopa nabiera znaczenia poprzez występujący

Początkowo można odnieść wrażenie, że interesująca nas perykopa nie bardzo wpisuje się w tok narracji i niezbyt wyraziście wiąże się z wydarzeniami ją poprzedzającymi, jak i następującymi tuż po niej. W Ewangelii Łukasza paralelny tekst występuje bezpośrednio po perykopie, w której oskarża się Jezusa o więź z Belzebubem. Wydaje się, że taka kolejność zdarzeń lepiej wyraża jedność kontekstualną. Powyższe zastrzeżenia tracą jednak siłę argumentacji, gdy dany

Dwunasty rozdział Ewangelii Mateusza wyróżnia się bogactwem treści i ambiwalencją tematyczną: od Belzebuba i demonów do Ducha Świętego, od tłumu zwolenników Jezusa do szukania sposobu likwidacji niewygodnego Nauczyciela, od uzdrawiania ludzi do nazywania ich potomstwem żmijowym. Kolejna perykopa uzupełnia ten repertuar. Otóż w miejsce rywalizacji złodzieja z gospodarzem, którego dom przyszedł ograbić, drzewa przynoszącego owoce i skarbca o dobrej lub złej zawartości, Jezus

Tematyka kolejnego fragmentu podąża drogą dwóch poprzednich. Co prawda, nie ma w nim ani słowa o Belzebubie, demonach, Duchu Świętym, ale Jezus kontynuuje wykład na temat źródeł bezbożnego zachowania człowieka. Tym razem akcent pada na język, na wypowiadane w codziennym życiu słowa. Swoją naukę Jezus rozpoczął od przytoczenia pewnego porównania ze świata przyrody. Była to jedna z Jego najbardziej ulubionych metod nauczania. Bohaterami swoich

Biblia jest Bożym słowem, a jest to słowo o niepojętej mądrości, nieprzebranej głębi, tajemniczej świętości. Z tego jednak często wynika niezrozumiałość jej tekstu. Zawartość Pisma Świętego jest więc trudna do przyswojenia. Owszem, są fragmenty, które od razu przy pierwszej lekturze wydają się mówić „wszystko”, radują, wprowadzają w stan egzaltacji… Zasadniczo jednak lektura Biblii nie należy do łatwych. Wiele fragmentów biblijnych ciągle