Rozdział dwunasty Ewangelii Mateusza nie stanowi tak zblokowanego tematycznie materiału, jak ma to miejsce w rozdziałach poświęconych wielkim mowom Jezusa, niemniej jednak można w nim zauważyć pewne pogrupowanie tematów. Pierwsza i druga perykopa poświęcone są właściwemu rozumieniu szabatu. W dalszej części spotkamy kilka fragmentów podejmujących temat grzechu przeciw Duchowi Świętemu, a po nich dwa urywki  dotyczące  grzechu i nawrócenia. Nawet te urywki, które

Jezus zwraca się do otaczających Go ludzi. Po pełnej uwielbienia modlitwie do Ojca kieruje swoją uwagę na człowieka. Ten swoisty dyptych mógłby obrazować dwa przykazania: miłości Boga i miłości bliźniego, nierozłączne, choć występujące w ściśle określonej kolejności i hierarchii znaczenia. Niektóre wydania Biblii łączą te dwa fragmenty w jedną perykopę (np. Biblia Tysiąclecia). Wydaje się, że ich rozłączność jest bardziej prawidłowa, bo akcentuje

Treść perykopy różni się wyraźnie od poprzednich perykop jedenastego rozdziału  odmienną tonacją.  O ile wcześniej Jezus krytykował, żalił się, smucił, o tyle teraz pełen radości, wręcz egzaltacji, zwraca się do Ojca Niebieskiego. Interesujący nas fragment zasługuje na dodatkową uwagę z tej przyczyny, że stanowi dosyć rzadki przykład otwartej, publicznej modlitwy Jezusa. Owszem, ewangelista Jan podaje wiele przykładów takiej

Przy lekturze każdego fragmentu Pisma Świętego należy zwrócić uwagę na kontekst przedstawionego wydarzenia, a może on być wieloraki: historyczny, geograficzny, społeczny, kulturowy, okolicznościowy, sytuacyjny, wreszcie literacki, teologiczny i biblijny. Wymieniliśmy najważniejsze z możliwych, choć z pewnością można by znaleźć ich jeszcze więcej. Nie zawsze trzeba korzystać z wszystkich rodzajów kontekstu. Perykopa, którą obecnie  rozważamy, stanowi dobry przykład do zastosowania w jej