W naszym wędrowaniu po kartach Ewangelii Mateusza spotykamy kolejną wielką mowę Jezusa. Jak już wiemy, takich mów w Ewangelii Mateusza jest pięć. Dotychczas rozważaliśmy dwie z nich: Kazanie na Górze (Mt 5 – 7) i Mowę do apostołów (Mt 10). Niemal cały rozdział trzynasty stanowi zbiór przypowieści Jezusa wraz z ich wyjaśnieniem i w nomenklaturze biblistycznej nazywany jest Mową w przypowieściach. Podobnie jak

Ostatnia perykopa Mt 12 może powodować wrażenie, iż pełni rolę zamykającą i jednocześnie rozwiązującą akcję wydarzeń tego rozdziału. Krewni Jezusa przerwali Jego dysputy z otoczeniem. Jezus, spotykając się z nimi, zmienił adresata nauczania. Taka interpretacja nie jest jednak właściwa. Przeczy jej wypowiedź Jezusa, w której jednoznacznie zdefiniował On swój stosunek do krewnych. W tym kontekście nasza perykopa nabiera znaczenia poprzez występujący

Początkowo można odnieść wrażenie, że interesująca nas perykopa nie bardzo wpisuje się w tok narracji i niezbyt wyraziście wiąże się z wydarzeniami ją poprzedzającymi, jak i następującymi tuż po niej. W Ewangelii Łukasza paralelny tekst występuje bezpośrednio po perykopie, w której oskarża się Jezusa o więź z Belzebubem. Wydaje się, że taka kolejność zdarzeń lepiej wyraża jedność kontekstualną. Powyższe zastrzeżenia tracą jednak siłę argumentacji, gdy dany

Dwunasty rozdział Ewangelii Mateusza wyróżnia się bogactwem treści i ambiwalencją tematyczną: od Belzebuba i demonów do Ducha Świętego, od tłumu zwolenników Jezusa do szukania sposobu likwidacji niewygodnego Nauczyciela, od uzdrawiania ludzi do nazywania ich potomstwem żmijowym. Kolejna perykopa uzupełnia ten repertuar. Otóż w miejsce rywalizacji złodzieja z gospodarzem, którego dom przyszedł ograbić, drzewa przynoszącego owoce i skarbca o dobrej lub złej zawartości, Jezus