Ostatni fragment mowy do apostołów odbiega w swojej tonacji od poprzednich wypowiedzi Jezusa. W tych wersetach nie znajdujemy już ostrzeżeń ani gróźb. Perykopa w całości zdominowana jest obietnicami Jezusa, lecz nie tylko dla tych, którzy w Niego uwierzyli i w Jego imieniu będą głosili słowo i czynili dobro, ale również – a może przede wszystkim – dla adresatów Dobrej Nowiny.

Jezus nieustannie podkreśla swoją łączność z Ojcem. O wiele bardziej pokazuje to Ewangelia Jana, ale – jak widzimy – motyw ten obecny jest również w Ewangelii Mateusza. Wypowiedź Jezusa uświadamia słuchaczom, że w doskonałą jedność Osób Boskich włączeni są również przyjmujący Jezusa i Jego naukę. Można powiedzieć, że zaproszenie do jedności  z Ojcem i Synem, ale także z Duchem Świętym, choć nie ma tutaj wprost o Nim mowy, stanowi sedno nagrody Jezusa. Chodzi przecież o taką więź na wieczność.

Dalej, Jezus mówi o prorokach i sprawiedliwych. Wydaje się, że nie należy dokonywać jakiegoś ostrego podziału między tymi kategoriami Bożych sług. Najprawdopodobniej chodzi tutaj o różnorodność Kościoła, którego istnienie i działalność już od samego początku przejawiała bogactwo środków i sposobów przepowiadania. Prawdę tę jeszcze wyraźniej ukazuje św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian, gdzie porównuje Kościół do Ciała Chrystusa. Wierzący są Jego cząstkami. W związku z tym Apostoł Narodów wspomina apostołów, proroków, nauczycieli, a także posługujących w inny sposób we wspólnocie (zob. 1 Kor 12, 27-28). Chociaż św. Paweł głosi te treści w nieco innym kontekście niż Jezus, to jednak w obydwu przypadkach dostrzegamy prawdę o bogactwie i różnorodności Kościoła, a z tym wiąże się  wielość sytuacji, w których można spotkać się z Ewangelią. Do jednych dociera ona poprzez głoszone słowo (prorocy), inni mogą zachwycić się jej treścią i pójść za Jezusem, spotykając się ze świadectwem wiary i postawy życia tych, którzy już poznali Jezusa (sprawiedliwi). Ostatecznie chodzi o stosunek  do  przepowiadania Ewangelii i jej głosicieli. Otwarta postawa wobec dobra przychodzącego od Jezusa nie tylko pomnaża to dobro, ale dodatkowo wyzwala Bożą łaskawość. Jezus nie precyzuje, kiedy nastąpi obiecana przez Niego nagroda. Na pewno nastąpi to w wieczności, ale nie można też wykluczyć, że zasługujący na nią dostąpią jej dodatkowo w życiu doczesnym.

Na szczególną uwagę zasługują ostatnie słowa Jezusa w tej mowie. Wydaje się, że można rozumieć je przynajmniej na dwa różne sposoby. Podającymi kubek zimnej wody mogą być adresaci głoszonej Ewangelii. W tym przypadku Jezus zwraca uwagę na otwartość tych ostatnich na Jego prawdę, na zdolność czynienia dobra. Takie rozumienie zgadza się również z kontekstem wcześniejszych wypowiedzi Jezusa o prorokach i sprawiedliwych. Ponadto, szczegół, iż woda jest zimna, może wskazywać na utrudzenie głoszących słowo. Można jednak spojrzeć na wypowiedź Jezusa z drugiej strony. Podającymi wodę do picia są Jego uczniowie, którzy z tego względu, że należą do swego Mistrza i pragną naśladować Go w miłości, starają się na wszelkie sposoby czynić dobro. Dobra wola, przejawiana na różne sposoby, nawet bardzo prozaiczne, nie pozostanie bez Bożej nagrody. Niezależnie, jak spojrzymy na słowa Jezusa, wyrażają one wielką łaskawość z Jego strony, która przejawia się wobec najmniejszego nawet dobra uczynionego przez człowieka. W tym kontekście jeszcze wyraźniej widać, jak bardzo Bóg ceni dobrą wolę człowieka, jego starania, by czynić w życiu dobro, temu dobru służyć, pomnażać je wokół siebie. Wreszcie w obydwóch przypadkach źródłem i stymulatorem dobra jest osoba Jezusa.

Nauczanie Jezusa w tym miejscu kończy się w podobny sposób, jak wszystkie pozostałe Jego wielkie mowy w Ewangelii Mateusza. Tego rodzaju podsumowanie ewangelisty pomaga nam wyznaczyć granicę wspomnianych mów. Wzmianka o miastach, w których Jezus będzie nauczał, pokazuje, że Jego głoszenie nie ograniczało się jedynie do pięciu wystąpień przekazanych przez Mateusza. Jezus nauczał przez cały czas ziemskiej działalności, natomiast ewangelista niektóre z Jego wypowiedzi zebrał w większe jednostki dla zaakcentowania ważniejszych tematów nauki Mesjasza. Jednym z nich są wskazania Jezusa dla tych, którzy byli Mu najbliżsi.

Jako wybrańcy Boga – święci i umiłowani – okryjcie się głębokim miłosierdziem (Kol 3, 12).