Ostatnim elementem nauczania Jezusa w Kazaniu na Górze jest przypowieść o dwóch sposobach zbudowania domu, która jest zobrazowaniem i swoistą kwintesencją tego, co dotychczas zostało powiedziane. To pierwsza przypowieść Jezusa, z którą spotykamy się w Ewangelii Mateusza. Posługiwanie się przypowieścią jako formą nauczania było ulubionym i często stosowanym sposobem w przepowiadaniu Jezusa. Jak przekonamy się o tym w dalszej lekturze tej Ewangelii, jedna z kolejnych wielkich mów Jezusa została skonstruowana przez Mateusza tylko z przypowieści (Mt 13).

Nauka Jezusa wyrażona w przypowieści nawiązuje do warunków klimatycznych i sztuki budowlanej ówczesnej Palestyny. Należy wziąć pod uwagę fakt, że na tamtych terenach, zwłaszcza w Judei, podłoże jest zazwyczaj skaliste, co podczas zakładania fundamentu pod budowę domu stwarza niemałe trudności. Zrobienie odpowiedniego wykopu pod fundament kosztowało wiele wysiłku, co z kolei sprzyjało pokusie pójścia po linii mniejszego oporu i wybudowania domu bez fundamentu, szybko, prosto i mniej uciążliwie. Sposób podejścia do tej sprawy, wcześniej czy później, podlegał jednak egzaminowi warunków klimatycznych. W porze deszczowej, czyli w miesiącach jesienno-zimowych, następują obfite opady deszczu, którym towarzyszą gwałtowne wiatry. Woda błyskawicznie wypełnia wyschnięte latem potoki, co nierzadko powoduje niszczącą powódź. Woda może podejść wtedy do ludzkich osiedli i podmyć każdy dom pozbawiony solidnego fundamentu, prowadząc do jego ruiny. Domy o słabych ścianach, z wysuszonej i kruchej gliny, pozbawione dobrego fundamentu, z łatwością stawały się ofiarą powodzi i silnego wiatru.

Teologicznie przesłanie przypowieści można rozumieć na wiele sposobów. Niszczycielskie siły przyrody mogą symbolizować wszelkie spotykane na co dzień życiowe przeciwności. Można w nich widzieć na pierwszym miejscu pokusy do zła. Wielu interpretatorów dostrzega w tym przypadku aluzję do sądu Bożego, ponieważ w Starym Testamencie burza czy nawałnica obrazowały Boży sąd. Wszystkie te oraz inne możliwości interpretacji prowadzą do wniosku, że człowiek powinien być przygotowany i odporny na doświadczenie. Jezus proponuje naukę wyrażoną w Kazaniu na Górze jako solidny fundament w życiu. Zawarte w niej wskazania pomagają człowiekowi formować w sobie właściwą hierarchię wartości. Niekiedy nauka Jezusa może wydawać się trudna lub wręcz niemożliwa do zastosowania w codzienności, ale są to fałszywe odczucia, które mogą być wyrazem ludzkiego lenistwa. Owszem, ich zastosowanie wymaga pewnego trudu, wysiłku, ofiary, ale w ten sposób przeżywane życie będzie budowlą wzniesioną na solidnym, niewzruszonym fundamencie, którym jest Jezus i Jego Ewangelia.

Podobnie jak całe nauczanie Jezusa, tak również interesująca nas przypowieść posiada uniwersalne i ciągle aktualne znaczenie. Może jakoś szczególnie odnosi się to do dzisiejszego świata. Współczesny człowiek, zachłyśnięty i jednocześnie zniewolony osiągnięciami cywilizacji, zagubił gdzieś znaczenie wysiłku, ofiary, poświęcenia. Z tego również powodu wydaje mu się, że Jezus żąda zbyt wiele. Uważa, że Jego nauka nie wpisuje się w mozaikę postępu i nowoczesności, nie poddaje się kliknięciu myszki i nie odpowiada błyskawicznie na wysłany SMS. Dlatego bywa lekceważona, odrzucana, wyśmiewana… Człowiek buduje własną cywilizację, własne szczęście, ale jest to najbardziej klasyczny przykład budowania na piasku. Ruina jest nieunikniona, a upadek jego będzie wielki….

Jeżeli Pan nie zbuduje domu, daremnie się trudzą budujący (Ps 127,1).