Category: Czytamy Ewangelię według św. Mateusza

Jezus nadal kieruje swoją naukę do apostołów, a więc do  tych  najbliższych Mu kontynuatorów Jego dzieła. W  Jego mowie,  chociaż zachowuje  ona ten sam  co dotychczas ton,  czuje się już mniejsze napięcie  emocjonalne. Nie ma już tak wyakcentowanego motywu prześladowań, jak miało to miejsce do tej pory, choć ciągle jest on jeszcze obecny. Fragment ten zawiera szereg tematów, ważnych dla rozwoju i istnienia królestwa niebieskiego

Rozesłanie Dwunastu (Mt 10, 5-15) tylko do pewnego stopnia można traktować jako wyprawienie apostołów na swego rodzaju jednorazową praktykę ewangelizacyjną. Wskazania, jakie wtedy otrzymali od Pana, mają znaczenie uniwersalne, aktualne dla przepowiadających Ewangelię i na zawsze są wpisane w życie Kościoła. Potwierdza to dalsza część mowy Jezusa, której zasadniczym tematem jest prześladowanie głosicieli Dobrej Nowiny. Owszem, treść tej nauki  wprost  odnosi się

Jeżeli  perykopę Mt 10, 1-4 można potraktować jako wprowadzenie do wielkiej mowy Jezusa, to już następująca po niej perykopa stanowi część samej mowy. Jezus wybrał apostołów, ustanowił Dwunastu, i od razu, przynajmniej w relacji ewangelisty, posyła ich głosić królestwo niebieskie. To posłanie jest poprzedzone Jego specjalną nauką, swego rodzaju instrukcją, która z jednej strony była czymś niezbędnym dla początkujących orędowników

W egzegezie Ewangelii Mateusza rozdział dziesiąty nosi nazwę: mowa Jezusa do apostołów. Przypomnijmy, że w tej Ewangelii znajduje się pięć wielkich mów Jezusa. Pierwsza z nich to Kazanie na Górze (Mt 5 – 7). Mowa do apostołów jest drugą z kolei. Będą jeszcze: mowa w przypowieściach (Mt 13); tak zwana mowa eklezjalna, czyli skierowana do Kościoła (Mt 18), i mowa eschatologiczna (Mt 24 – 25). Kolejny raz spotykamy

Krótka perykopa, kończąca dziewiąty rozdział Ewangelii Mateusza, stanowi swego rodzaju summarium podsumowujące działalność Jezusa. Z podobnymi summariami spotkamy się jeszcze w dalszej lekturze Ewangelii. Ponieważ czymś niemożliwym było opisanie wszystkiego, co uczynił Jezus, dlatego ewangeliści uciekali się do środków literackich, które przynajmniej w jakimś stopniu pozwalały im wyrazić osobę Jezusa, Jego wielkość i zbawcze dzieło. Doskonale wyraża

Krótka perykopa, opowiadająca o uzdrowieniu człowieka opętanego, kończy swoisty maraton relacji na temat cudownych uzdrowień dokonywanych przez Jezusa, opisanych w tej sekcji Ewangelii Mateusza. Owszem, w Pierwszej Ewangelii jeszcze kilka razy spotkamy się z uzdrowicielską działalnością Jezusa czy to w postaci opisu pojedynczych uzdrowień, czy też z sumarycznym ujęciem cudownych interwencji Jezusa wśród ludzi chorych, ale tak skondensowanego materiału dotyczącego uzdrowień, jak ma to miejsce w Mt 8

W naszej lekturze Ewangelii Mateusza znajdujemy się w sekcji, gdzie spotykamy swoiste skondensowanie cudownej działalności Jezusa w uzdrawianiu ludzkich chorób. Właściwie z podobną sytuacją spotkaliśmy się w rozdziale ósmym. Po długiej serii cudów Mateusz czyni krótką przerwę, opisując powołanie Mateusza i przytaczając naukę Jezusa na temat postu, by znowu, z podobną do wcześniejszej intensywnością, relacjonować uzdrowicielską działalność Jezusa. Bezpośrednio po wskrzeszeniu dziewczynki,

Perykopa opowiada o dwóch cudach Jezusa: uzdrowieniu kobiety cierpiącej od nieuleczalnego upływu krwi i wskrzeszeniu zmarłej dziewczynki. Relacja o tych dwóch uzdrowieniach przeplata się wzajemnie: po wprowadzeniu do cudu wskrzeszenia następuje opowiadanie o uzdrowieniu kobiety, po czym narrator powraca do cudu wskrzeszenia, aby go sfinalizować. Ten rodzaj narracji egzegeci nazywają terminem sandwich ‘kanapka’. Podobny fenomen występuje szczególnie w Ewangelii Marka, u pozostałych

Dobra lektura słowa Bożego powinna uwzględnić kontekst literacki danego fragmentu tekstu biblijnego. Nie tylko dlatego, że Pismo Święte stanowi najlepszy komentarz dla samego siebie, ale również z tego powodu, że poszukiwanie więzi perykopy z tym, co ją poprzedza i co po niej następuje, często pomaga wyraźniej zobaczyć główne idee zawarte w tekście. Przekonajmy się o tym na przykładzie bieżącego fragmentu. Odmienna, wręcz rewolucyjna postawa Jezusa

Ewangelia Mateusza, pośród bogactwa opisanych historii, ukazuje wydarzenia o doniosłej roli zarówno w ziemskiej misji Jezusa, jak i dla przyszłości. Jezus powołuje ludzi na swoich uczniów. Osobiście będzie ich formował po to, aby w niedługim czasie wzięli na siebie odpowiedzialność za zapoczątkowane przez Niego dzieło. Na nich zbuduje swój Kościół. Jezus powołuje tych, którzy zaniosą Jego Ewangelię poza granice Palestyny. Oni