Ostatnia perykopa Mt 12 może powodować wrażenie, iż pełni rolę zamykającą i jednocześnie rozwiązującą akcję wydarzeń tego rozdziału. Krewni Jezusa przerwali Jego dysputy z otoczeniem. Jezus, spotykając się z nimi, zmienił adresata nauczania. Taka interpretacja nie jest jednak właściwa. Przeczy jej wypowiedź Jezusa, w której jednoznacznie zdefiniował On swój stosunek do krewnych. W tym kontekście nasza perykopa nabiera znaczenia poprzez występujący w niej termin … Zobacz cały tekst >>

Początkowo można odnieść wrażenie, że interesująca nas perykopa nie bardzo wpisuje się w tok narracji i niezbyt wyraziście wiąże się z wydarzeniami ją poprzedzającymi, jak i następującymi tuż po niej. W Ewangelii Łukasza paralelny tekst występuje bezpośrednio po perykopie, w której oskarża się Jezusa o więź z Belzebubem. Wydaje się, że taka kolejność zdarzeń lepiej wyraża jedność kontekstualną. Powyższe zastrzeżenia tracą jednak siłę argumentacji, gdy dany fragment powiążemy z kontekstem całego … Zobacz cały tekst >>

Dwunasty rozdział Ewangelii Mateusza wyróżnia się bogactwem treści i ambiwalencją tematyczną: od Belzebuba i demonów do Ducha Świętego, od tłumu zwolenników Jezusa do szukania sposobu likwidacji niewygodnego Nauczyciela, od uzdrawiania ludzi do nazywania ich potomstwem żmijowym. Kolejna perykopa uzupełnia ten repertuar. Otóż w miejsce rywalizacji złodzieja z gospodarzem, którego dom przyszedł ograbić, drzewa przynoszącego owoce i skarbca o dobrej lub złej zawartości, Jezus przywodzi znane postacie rodem ze Starego … Zobacz cały tekst >>

Tematyka kolejnego fragmentu podąża drogą dwóch poprzednich. Co prawda, nie ma w nim ani słowa o Belzebubie, demonach, Duchu Świętym, ale Jezus kontynuuje wykład na temat źródeł bezbożnego zachowania człowieka. Tym razem akcent pada na język, na wypowiadane w codziennym życiu słowa. Swoją naukę Jezus rozpoczął od przytoczenia pewnego porównania ze świata przyrody. Była to jedna z Jego najbardziej ulubionych metod nauczania. Bohaterami swoich wypowiedzi czynił wtedy … Zobacz cały tekst >>

Biblia jest Bożym słowem, a jest to słowo o niepojętej mądrości, nieprzebranej głębi, tajemniczej świętości. Z tego jednak często wynika niezrozumiałość jej tekstu. Zawartość Pisma Świętego jest więc trudna do przyswojenia. Owszem, są fragmenty, które od razu przy pierwszej lekturze wydają się mówić „wszystko”, radują, wprowadzają w stan egzaltacji… Zasadniczo jednak lektura Biblii nie należy do łatwych. Wiele fragmentów biblijnych ciągle stanowi przedmiot sporów między … Zobacz cały tekst >>

W komentarzach i opracowaniach tekstów biblijnych autorzy bardzo często  podają strukturę literacką danego fragmentu, wydzielenie jej zalicza się do najważniejszych elementów pracy naukowej nad Biblią. My w naszych rozważaniach nie zajmujemy się tego rodzaju analizą słowa Bożego. Nie ignorujemy  metodologii naukowej egzegezy, ale naszemu pochylaniu się nad świętym tekstem przyświeca inny cel, który niekoniecznie wymaga dzielenia interesującego nas fragmentu na części. Tym razem jednak spróbujemy popatrzeć … Zobacz cały tekst >>

W kompozycji Ewangelii Mateusza znalazło się miejsce na swoiste summaria.  Ewangelista zatrzymuje tok narracji, by w kliku zdaniach nie tyle  podsumować  działalność Jezusa, co objąć dosyć szeroki  zakres dokonań Mesjasza. Mówi wtedy o wielkich tłumach, licznych cudach, charakterystycznych przemieszczeniach Jezusa. Dla uzyskania zamierzonego rezultatu przywołuje także cytaty biblijne, rzucające światło na boskie posłannictwo Jezusa. W podobny sposób postępują też pozostali ewangeliści. Pierwsza część … Zobacz cały tekst >>

Pozostajemy nadal w kręgu tematyki dotyczącej szabatu. Akcja wydarzeń  toczy się tego samego dnia co w poprzednim fragmencie, tyle tylko, że przenosi się z pól obsianych zbożem do synagogi. Zapewne Jezus czynił zadość tradycji uczęszczania do synagogi w każdy szabat (zob. Łk 4, 16). Tym razem jednak nie skończyło się  tylko na czytaniu Pisma i komentowaniu jego treści. Przyjście Pana na synagogalną służbę Bożą zaowocowało wypowiedzią, która na zawsze … Zobacz cały tekst >>

Rozdział dwunasty Ewangelii Mateusza nie stanowi tak zblokowanego tematycznie materiału, jak ma to miejsce w rozdziałach poświęconych wielkim mowom Jezusa, niemniej jednak można w nim zauważyć pewne pogrupowanie tematów. Pierwsza i druga perykopa poświęcone są właściwemu rozumieniu szabatu. W dalszej części spotkamy kilka fragmentów podejmujących temat grzechu przeciw Duchowi Świętemu, a po nich dwa urywki  dotyczące  grzechu i nawrócenia. Nawet te urywki, które wydają się … Zobacz cały tekst >>

Jezus zwraca się do otaczających Go ludzi. Po pełnej uwielbienia modlitwie do Ojca kieruje swoją uwagę na człowieka. Ten swoisty dyptych mógłby obrazować dwa przykazania: miłości Boga i miłości bliźniego, nierozłączne, choć występujące w ściśle określonej kolejności i hierarchii znaczenia. Niektóre wydania Biblii łączą te dwa fragmenty w jedną perykopę (np. Biblia Tysiąclecia). Wydaje się, że ich rozłączność jest bardziej prawidłowa, bo akcentuje dwa odrębne … Zobacz cały tekst >>